Moon Mates

Κεφάλαιο 28

Επιτέλους μετά από πάρα πολύ καιρό επιστρέφω με νέο κεφάλαιο. Σας ζητώ χίλια συγνώμη που καθυστέρησα τόσο πολύ να ανεβάσω κεφάλαιο αλλά θα προσπαθήσω από εδώ και πέρα να είμαι πιο συνεπής και να ανεβάζω πιο τακτικά.

***

ΛΟΥΝΆΡΙΑ

Καθισμένη κάτω στο πάτωμα μέσα στο βρόμικο κελί μου προσπαθούσα να καταλάβω, να κατανοήσω όλες αυτές τις νέες πληροφορίες που είχαν αποκαλυφθεί. Πρώτα είχε μάθει πως ο Ντάνιελ δεν ήταν ο πραγματικός της πατέρας, πως η Αμέλια δεν ήταν η μητέρα της και ο Άντριους ο άνθρωπος που με προστάτευε όλα αυτά τα χρόνια και με είχε μάθει να παλεύω και να τρέχω δεν ήταν ο αδερφός μου. Η οικογένεια μου η ζωή μου ολόκληρη ήταν ένα ψέμα. Το μόνο αληθινό πράγμα στην ζωή μου ήταν ο Ντόριαν και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω πίσω τον χρόνο, όχι πολύ μόνο μερικές μέρες πίσω όταν βρισκόμουν μέσα στην αγκαλιά του και που όλα ήταν τόσο όμορφα και ήρεμα.

"Φαίνεται πως τον αγαπάς πολύ." ακούστηκε η φωνή της Λετίσια. Σήκωσα το κεφάλι μου και την είδα να στέκεται μπροστά στα κάγκελα εκεί που ενώνονταν τα δυο κελιά μας. Την κοίταξα γεμάτη απορία, είχε πραγματικά καταλάβει τι σκεφτόμουν "Τηλεπάθεια, είναι μια από τις ικανότητες που η οικογένεια μας κατέχει."

Δεν απάντησα απλά έγνεψα καταφατικά. Μου ήταν ακόμα δύσκολο να συνειδητοποιήσω την πραγματική μου φύση, τις δυνατότητες που μέχρι πριν από μια στιγμή δεν είχα ιδέα πως διέθετα και εγώ.

"Πώς τον λένε;" με ρώτησε και χαμογέλασε. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως έμοιαζε εξωτερικά, το σκοτάδι δεν βοηθούσε την ίδια στιγμή όμως η φωνή της με ηρεμούσε και με έκανε να μην φοβάμαι

"Ντόριαν. Γνωριστήκαμε όταν ήρθε στην αγέλη του πατέρα μου..." σταμάτησα και πήρα μια βαθιά ανάσα. "Ο Ντάνιελ και ο πατέρας του Ντόριαν συμφώνησαν να μας παντρέψουν χωρίς να μας ρωτήσουν και αν και στην αρχή δεν θέλαμε την στιγμή που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά ήταν λες και οι νόμοι της βαρύτητας δεν υπήρχαν και κάθε φορά που ήμουν μαζί του ένιωθα τόσο ξεχωριστή που..."

"Είναι το ταίρι σου." ολοκλήρωσε η Λετίσια την πρόταση μου και χαμογέλασε, ο ήχος στην φωνή της απαλός φαινόταν πως ήξερε ακριβώς το συναίσθημα. "Όταν γνώρισα τον Κρίστοφερ, το δικό μου ταίρι, ένιωσα σαν να μην υπήρχε η γη κάτω από τα πόδια μου και η καρδιά μου ήταν έτοιμη να εκραγεί, ένιωσα σαν να με κατέστρεψε, μια ματιά στα όμορφα μάτια του ήταν αρκετό για μένα. Ο Κρίστοφερ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος με μια παιδική καρδιά, ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα για να βοηθήσει και αν και ήταν omega άξιζε πολύ περισσότερο απ' όσο όλοι οι alpha του κόσμου μαζί. Φυσικά μόλις μαθεύτηκε δεν άρεσε καθόλου στον πατέρα μου, τον παππού σου, τον θεωρούσε αδύναμο αλλά αυτό άλλαξε τη νύχτα που του έσωσε την ζωή... Ένα βράδυ οι rogue βρήκαν τρόπο και να περάσουν τους φρουρούς και ένας από αυτούς ήταν έτοιμος να σκοτώσει τον παππού σου αλλά ο Κρίστοφερ μπήκε στην μέση και δέχτηκε το χτύπημα, ήταν εκείνο το βράδυ που ο πατέρας μου έδειξε σεβασμό προς το πρόσωπο του Κρις και από εκείνο το βράδυ έπαψε να είναι ένας omega, έγινε ένας beta και μετά τον γάμο μας έγινε ο alpha και αρχηγός της αγέλης."