Heden
Voor hoever Evert kan zien is de gang leeg. "Op drie?" fluistert Evert terwijl hij een blik naar achter werpt. Fenna zit op haar hurken met haar rug tegen de muur. Ook zij probeert te zien wat er zich om het hoekje bevindt. Evert's vraag wordt beantwoord met een bevestigend gebaar. "Oké, één." begint hij met aftellen.
"Twee."
"Drie!" Op drie vliegen Evert en Fenna allebei een kant op. Fenna kan de kogel bijna hóren suizen voor die met een knal de wand achter haar treft. Vier schoten, telt Fenna in gedachte mee. Tijd om achter om te kijken gunt ze zichzelf niet. Ze hoopt dat het feit dat ze Evert niet heeft horen schreeuwen, betekent dat hij ongedeerd is.
De gang leidt haar naar een T-splitsing. Zonder na te denken kiest ze voor de linkerkant. Daar wordt één muur vervangen door een wand van ramen. Ze hoort voetstappen, ergens dichtbij. Ze weet dat hij haar kant gekozen heeft. Opluchting overvalt haar bij de gedachte dat Evert veilig is; voor nu. Toch kan ze de lichte vleug van angst die door haar lichaam giert niet onderdrukken.
Het galmende effect van het gebouw zorgt ervoor dat ze geen idee heeft waar de voetstappen vandaan komen. Als ze de hoek van de gang omdraait, weet ze dat ze de verkeerde keuze heeft gemaakt. Ineens staat ze oog in oog met hem. Het lijkt wel alsof de tijd stil staat; één fractie van een seconde. Daarna lijken ze beide uit hun bevroren toestand te ontwaken. Als een reflex duikt Fenna weg; terug naar de gang waar ze vandaan komt. Ze probeert, al kruipend, op te staan terwijl de kogel achter haar het raam verwoest.
De scherven vliegen alle kanten op. Het oorverdovende geluid van brekend glas dat door de stilte snijdt, heeft ook de aandacht van haar teamgenoten gewekt. "Fenna?! Evert?! Zeg iets?!" Liselotte schreeuwt nu. Hoewel ze tot nu toe de stemmen in haar oortje had kunnen negeren, is er nu geen enkele manier meer om ze buiten te dringen.
Fenna's vermoedens worden bevestigd door Evert die op gedempte toon laat weten ongedeerd te zijn. "Fenna?" vraagt hij meteen na zijn mededeling. Zijn stem is rustig alsof hij er vanuit gaat dat de blondine meteen zal reageren, maar Fenna heeft op dit moment echt wel wat anders aan haar hoofd. Terwijl ze zo hard rent als haar benen haar kunnen dragen, probeert ze een manier te verzinnen om haar achtervolger af te schudden. "Fen?!"
Inmiddels aangekomen bij dezelfde splitsing als daarvoor kiest ze rechts; terug naar waar ze vandaan kwamen. De eerste deur die ze tegen komt, trekt ze open. Er verschijnt een kantoor achter de deuropening. Ze sluit de deur zo snel mogelijk achter zich en laat zich tegen met haar rug tegen de deur op de grond glijden.
"Ik ben oké" fluistert ze zo zacht als ze kan. Terwijl ze haar gejaagde adem onder controle probeert te krijgen, luistert ze aandachtig of ze voetstappen hoort. Ze weet niet hoelang ze in de positie blijft zitten, maar na een tijdje durft ze haar spieren te ontspannen. Haar blik valt op haar rechterarm waar een stuk glas uitsteekt. Het ziet er akelig uit. De blondine begrijpt niet hoe het kan dat ze de verwonding nu pas opmerkt.
"Verdomme, Fen! Ik schrok me kapot toen je niet antwoorden." mompelt Bram. De paniek nog steeds licht hoorbaar in zijn stem.
"Sorry, Brammetje. Ik was een beetje druk met het ontwijken van kogels." kan de blondine niet laten op te merken. Hoewel ze daar meteen spijt van heeft als ze Evert's bezorgde stem in haar oor hoort.
"Ben je geraakt, Fen?" vraagt hij. Fenna twijfelt een paar seconde voordat ze antwoordt. Een paar seconde te lang, merkt ze. Het lijkt wel of Evert haar twijfels kan horen. "Jezus Fen, ben je geraakt?"
"Niet door een kogel." Besluit ze uiteindelijk te antwoorden. "Ik heb me wel gesneden aan het glas van de gesneuvelde ramen, maar dat is maar een klein sneetje." Ze hoopt dat ze haar leugen zullen geloven. De wond die de glasscherf veroorzaakt is niet levensbedreigend, maar het is wel meer dan een klein sneetje. Toch besluit Fenna deze informatie voor zich te houden. Ze merkt dat Liselotte moeite heeft om haar rust te bewaren. Evert maakt zich altijd te veel zorgen en Bram klinkt alsof hij wel een kalmeringstabletje kan gebruiken. Voor nu, besluit Fenna, is het beter als ze alle zorgen tot een minimum beperkt.
