Married And Sad | Jikook ✓

april ' 4/12

İlkbahar geliyordu.

Aldığım kiloları ve yüzümde oluşan sivilce yığınını saklamakta zorlanıyordum artık.

Giydiğim bol ve kalın kıyafetlere elveda demem, aldığım kiloları saklayıp, suçu giydiğim kalın giysilere atan yalanlarıma gölge düşürüyordu.

Çıkan sivilceleri kapamak için yüzüme uyguladığım kapatıcılar, yüzümü daha da çekilemez bir hale getiriyordu.

Çirkindim.

Bunu senin dışında herkes görüyordu sevgilim.

Ama sen bana bakmıyordun ki.

Beni fark etmiyordun ki.

Nasıl görecektin?

Kilo aldığımı, yüzümdeki kusurları...

Belki de ilk defa seviniyordum beni fark etmeyen benliğine.

Beni böyle çirkin, böyle aciz ve çaresiz görmediğin için...

İlk defa seviniyordum.

Ama sevgilim.

Suçlu sendin.

Aldığım kiloların, stres kaynaklı sivilcelerimin...

Suçlusu sendin.

On yıl önceki ergen halime dönüp yüzümü kusurlaştıran sivilcelerimin ve başlayan depresyon evremin suçlusu sendin.

Doktor ilk başlarda depresyon başlangıcında olduğumu söylemişti.

Bunu panik atak izledi.

Ve sonra da kaygı bozukluğu çıktı ortaya.

Ölüyordum sevgilim.

Gözlerinin önünde gün be gün ölüyordum.

Ancak sen o kadar mutlu ve huzurluydun ki...

Bu mutluluğunu kendi siyah ruhumla yaralamak istemiyordum.

Bir gün Jimin.

Bir gün beni fark ettin.

Bana bakan, ama aslında bakmıyor olan gözlerin gerçekten baktı bana.

Gözlerindeki o iğrenti dolu bakışı unutamıyorum sevgilim.

Aradan onca zaman geçmiş olmasına rağmen bu gün bile unutamıyorum.

Uzun zamandır görmediğin o narin vücudun aldığı hali,
pürüzsüz bir yüzde dolaştırdığın ellerin şimdi dokunsa karşılaşacak olduğu manzara...

Haklısın sevgilim.

İğrenmekte haklısın.

Yine de belli etmedin.

Sesini toparladın ve sadece nazikçe,

"Sen," diye sordun. "Kilo mu aldın?"

Sevgilim,

Beni uzun zamandır fark etmiyordun.

Ne olurdu biraz daha fark etmeseydin?

Ne olurdu senin için toparlanmama fırsat verseydin...