Aşktan Anlayamadığım

yalanla başlamak

Yurt ve kızlar tamamen görüş alanımdan çıktığında önüme döndüm. Kucağımdaki fark etmeden sıktığım ellerime gözyaşlarım damlıyordu. Niye ağlıyordum ki ben?  Yıllardır istediğim bu değil miydi, o yurttan kurtulmak, istediğimi yapabileceğim bir hayata sahip olmak değil miydi istediğim? Evet, öyleydi ama ağlıyordum.

Çünkü onları sevmiştim. Koskoca 16 yılımı sevmiştim. Kimsem yokken yanımda onlar vardı, belki benden 2 yıl önce belki de sonra ama hep yanımdaydılar. Ağlardım, gelir neyin var derlerdi. Ama ben ‘hiç’ deyip kovardım onları. Çünkü ben buydum. Yalnızdım, kimsesizdim, kendi sorunlarımı kendi içinde çözen daha doğrusu çözmeye çalışan biriydim. Onlara ihtiyacım yoktu, evet evet yoktu.

Son düşüncem gözyaşlarımı silmemin nedeniydi. Ağlamayacaktım. Artık gerçek hayatıma dönecektim ben de. Bu zamana kadar yaşadıklarım sadece sınavımdı benim. Hak ettiğim hayat yeni başlıyordu. Sürücü koltuğunun yanında oturan Selma teyzenin bana döneceğini fark ettiğimde zorla da olsa bir gülümseme yerleştirdim yüzüme. Çok zorlanmamıştım. Nasıl olsa hep yaptığım şeydi.

‘’iyisin değil mi Aylincim’’ o kadar içten gülümsüyordu ki bu içimdeki sevginin onlara karşı yetersiz olduğunu düşündürttü bir an.

‘’evet, çok iyiyim teşekkürler’’

‘’bundan sonra daha iyi olacaksın emin olabilirsin kızım’’ bunu söyleyen Cihat amcaydı. Dikiz aynasından baktığını fark ettiğimde küçük bir tebessüm ettim.

Gerçekten daha mı iyi olacaktım.  Anılsız,  yetimhanesiz, belki de yalnızlık olmadan. Bilmiyordum. Ben bu sorularla cebelleşirken Cihat amcanın ‘’hadi, evimize geldik kızım’’ demesiyle o saçma düşüncelerden kurtulabildim.

Arabanın kapısını açıp inmemle kalakalmam bir oldu. Şaşkınlıktan kapıyı kapatamadım bile. Bu ev gerçekten çok güzeldi. Yani çok fazla hayaldi, en azından benim için. Bagajın kapanma sesini duyunca irkildim ama girdiğim şaşkınlıktan da anca kurtulabildim. Ve kapıyı sonunda kapatabildim. Selma teyzeyle Cihat amca önde ben arkada eve girdik. Bu ev gerçekten hayaldi. İçi dışından kat be kat güzeldi. Duvarlarda kocaman tablolar dokunmaya korkacağım kadar değerli duran vazo ve aksesuarlar her şey birbiri içinmiş gibiydi. Uyum içerisinde…

‘’hoş geldiniz efendim, hemen masayı hazırlamamı ister misiniz yoksa Aylin hanım dinlenecek mi?’’ sesin geldiği yöne baktığımda 40-45 yaşlarında siyah etekli eteğin içine soktuğu beyaz gömlekle yardımcı olduğunu tahmin ettiğim kadını gördüm. Tabi ki yardımcıları olacaktı. Bu ev Selma teyzenin temizleyemeyeceği kadar büyüktü. Selma teyzenin gözleri bana döndüğünde o sorunun daha çok bana sorulduğunu fark ettim. Acıkmıştım ama yorgunluğum daha ağır basıyordu.

‘’size ayıp olmazsa ben dinlensem daha iyi olacak bildiğiniz gibi biraz yorucu bir gündü’’ dedim itiraz etmemelerini umarken.

İlk önce gülümsedi ve ardından ‘’ tabii ama aç olmadığına eminsin değil mi ilk günden aç bırakmak istemeyiz seni’’ dedi Selma teyze buna karşılık gülümsedim ve ‘’ eminim’’ dedim. ‘’o zaman bırakalım da kızımız dinlensin canım, Halide Hanım sen Ayline odasını göster artık’’ ve bana döndü’’ yarın kahvaltıda konuşuruz kızım’’ diye aralıksız bir konuşma yaptı Cihat amca. ‘’peki iyi geceler o zaman dedim’’ tam çıkarken bu kadar kaba olmamam gerektiği aklıma geldi ve dönüp gülümsedim. Karşılık beklemeden Halide teyzenin arkasından BENİM odama çıktım. O da iyi geceler dileyip ayrıldığında eşyalarımın da bu koskoca odada olduğunu gördüm. Ama onlar da ben de sanki bu odaya, bu eve ait değilmişiz gibiydi. Sanki emanetiz en kısa zamanda geri dönecekmişiz gibi…

Hızlı adımlarla daha doğrusu resmen koşarak beni bekleyen kocaman yatağa atladım. Bu, bu gerçekten çok rahattı. Her zaman yurdun yataklarında yattığım için pamuk gibi gelmişti bu yatak. Gerçekten çok güzeldi. Yatağın tavanında olan ışıklandırmalı yıldızları, düşünmek için tavana baktığımda fark ettim. Hep böyle yapardım, ranzada üst katta yattığım içim hep tavana odaklanarak düşünürdüm. Sanırım artık bu daha da eğlenceli olacak. Gerçekten yorgun olduğumu bir kez daha fark ettiğimde kendimi uykunun kollarına bıraktım.