The Anecdote (COMPLETED)

Chapter Eight

"R-Ronan, anak."

A masculine voice surrounds the basement, napatingin ako sa direksiyon na pinanggalingan ng baritonong boses.

"P-Papa"

Nakatayo ang ama ko habang hawak pa rin ang door knob ng pintuan ng basement. He is shock as I can see through his reaction. Hindi ko alam kung ilang oras akong nakaupo dito sa loob. I just can't get out here ng naguguluhan pa rin.

"How did you know about our basement?"

"Pa, bakit hindi mo man lang ipinakita sa akin hetong basement natin? Ipinagkait mo sakin ang dapat kung makita at malaman. How did I know? You left the key Ate Pat said."

"Let me explain, son."

"Ofcourse you can, matagal na akong naghihintay na kusa kayong magkwento tungkol sa ina ko."

"S-sure I will tell you. But first kain muna tayo."

"Sige po."

I get up at sinundan si Papa na lumabas ng basement patungong dining area. Tahimik kaming kumakain, walang imik din si Papa. Nang matapos ang hapunan, bumalik kami sa basement. Sobrang tahimik pa rin namin.

"This place. Wala naman talagang basement ang bahay natin noong una, pinagawan ko lang ito when you were six years old. Inipon ko lahat ng gamit ng mama mo at inilagay dito, hindi ko sinabi sayo kasi hindi pa ako handa pero ngayon na nakita mo na ito, I really have to tell you now."

Isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa mukha ng ama ko, for the first time nakita ko si Papa na ganito kalungkot .

"Bakit po? Wala ba kayong plano sabihin sakin ito?"

"No, don't get me wrong son. I have reasons kung bakit natagalan akong sabihin sa'yo 'to."

"Then tell me now, father."

Umupo kami sa sahig ng basement kahit na medyo maalikabok at nagsimulang mag kuwento ang aking ama.

"See that white gown? Yan ang wedding gown ng ina mo. I kept that kasi mahalaga iyan sa mama mo, the day she wore that dress was the happiest day of our life. Iyang cabinet na puno ng mga papel, it was your mother's test papers noong high school to college siya. She loved to collect it at mahilig talaga si Roean na mag kolekta ng iba't ibang uri ng papel kaya kapag aalis ako ng bansa pumupunta ako sa bookstores, bumibili ng mga papel na hindi ko pa nabibigay sa mama mo at nilalagay ko dito sa cabinet."

He paused as he looks at the cabinet with full of different kinds of paper. Now I have the idea about my mother.

"That old shoes was owned by your mother, I also keep your mother's dresses here, that empty bottle of perfumes mga paborito niyang pabango 'yan, that eyeglasses she owned it too kasi far-sighted ang ina mo, I also recommend to her to wear contact lens but she don't want to have one. Our old pictures, it was taken noong mag girlfriend at boyfriend pa lang kami. That old books, your mom loved to read kaya madami siyang libro and I also keep that two shelves of her favorite books. Her jewelries, na ipinamana pa ng lola mo sa kanya at yung iba bigay ko naman. That boxes of ballpens, she loved to collect it too. Your mother really loved to read and write anything and she was really a keeper."

Tears flow down from my father's eyes and I am too. We are silently crying, kahit hindi ko man nakasama ang ina ko ng matagal napaiyak talaga ako sa kuwento ni Papa. Bahagyang pinunasan ni Papa ang mukha niya at nagpatuloy magkuwento.

Felixster's POV

Hindi ko mapigilang umiyak sa harapan ng anak ko, after so many years masakit pa rin sa akin ang lahat ng nangyari sa asawa ko. Sariwa pa rin ang sugat sa puso ko na dinulot ng pagkawala niya.

"And that portrait painting, I am the one who painted that. It took me a year para matapos 'yan kahit na masyado akong busy sa trabaho."

Tears keep flowing from my eyes, hindi ko mapigilan habang pinagmamasdan ang malaking portrait painting ni Roean. My beautiful wife. Tinuyo ko ang nga luha ko at tumayo, kinuha ko ang isang lumang notebook sa loob ng cabinet ni Roean.

"This is my diary, nag simula akong isulat 'to ng mamatay ang ina mo. Sounds gay but I don't care, I feel so helpless that time kaya sinusulat ko na lang ang nararamdaman ko noon. I kept writing and writing para mailabas lang ang hinakit ko. Every year, exactly the date of our anniversary sumusulat pa rin ako dito para ikuwento sa Mama mo ang mga nangyayari satin."

I handed my diary to Ronan. He's also crying pero tinanggap niya pa rin ito.

"Basahin mo kung gusto mo. May karapatan ka pa rin namang malaman iyan. Pasensya na kung matagal na panahon kong ipinagkait ang kuwento namin. Masakit lang kasi para sakin, anak."

Nakatitig lang siya sa diary ko na hawak na niya. I raised my son alone at kahit single parent ako alam ko namang lumaki ng maayos si Ronan.

"Papa, can you tell me your lovestory? I wanted to know something at alam ko na masasagot niyo iyon--