Sevmek ve Sevilmek;
Bütün olay bu aslında. Mutlu olmamızın da mutsuz olmamızın da bütün nedeni bu. Geceler boyunca ağladığınız, düşündüğünüz insanın sizi hiç umursamamasına ne diyorsunuz? Buna söylenebilecek birsürü söz var. Fakat ya sizin kalbiniz, ona ne söylenebilir ki? İşin ucunda sevip de sevilmemek var. Bile bile sever mi bir insan imkansızı? Severmiş, hemde kendinden çok severmiş. Sevdik, bile bile gittik o uçuruma. Sonunda o uçurumdan yere çakılacağımızı bildiğimiz halde manzarası güzel diye koştuk o uçuruma bir hevesle. Sonra ne mi oldu? Durun ben söyleyeyim. Acılarımızdan attık kendimizi aşağıya. Meğer kendimizi attık sanmışız, yanılmışız.
İşte ondan sonra anlamışız, gerçek acı şimdi gelmiş kapımıza... Haydi söyle kalbine, geçsin bu acı de. Geçmez, öyle bir acı sarar ki bedenini, nefes alamıyorsun sanırsın koca uçurumun eteğinde...
Sonra başlar yürek ağrısı. Daralırsın, ağlarsın, dayanamazsın sanırsın, dayanmak zorunda kalırsın. Geçmez sanırsın, geçmek zorunda olduğunu anlarsın.
Sonra bir bakarsın karşıya, karşında o güzel manzara. Yeniden tutunursun hayata. Mavilikler tutar seni ayakta. Sonra hem gökyüzünü hem denizi seversin. Hem mavileri hem de karnında kelebekler uçuşturan o insanı seversin. Hepsini de karşılıksız seversin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
~βαℓ~
PoetryBen seni çok sevdim sevgilim. Ama sen, kendinden ödün verip beni sevemedin. Sevmeyişine, şerefe... 🍷
