childmann 症 | vhope

YAŞASIN!

Garipti. Bize ilk geldiği zamanki gibi değildi. O zaman etraftaki her şeyi yemek olarak gören bebek şimdi sadece küçük gözlerini bize dikmiş ağlıyordu. Annem uyandığımdan beri Hoseok'u kucağına alıp odaları turluyor, yanıma oturtup önüne oyuncaklarımı koyup oynuyor, ağlamayı kesmesi için etrafında dört dönüyordu.

Hayır ağlayacaksa neden bize misafirliğe gelmişti ki?

"Hey, bebek! Bugün evine git ağlamadığın zaman bize gelirsin."

Annemin de ağlamayı kesmeyen Hoseok yüzünden başı ağrımaya başlamıştı. Hafif çatılı kaşları söylediğim şeyle düzeldi, şaşkınlıkla havaya kalktı ve sonra kahkaha atmaya başladı.

"Taehyung..." dedi kahkahaları gülümsemeye dönüşünce. "Hoseok artık gününün çoğunu bizimle geçirecek. Annesi ve babası çalıştığı için onlar işten dönene kadar oğullarına ben bakacağım."

"Neden?" diye sordum. Annemse her zamanki gibi yaşımı önemsemeden bana anlayabileceğim şekilde açıklama yaptı.

"Baban çok çalışıp yorulmasın diye. Babanın eve daha erken gelmesini istiyordun değil mi? Eğer Hoseok bize uyum sağlar ve böyle ağlamazsa baban da işten erken gelip seninle oyun oynayacak vakit bulur."

Gözlerim parladı. Ellerim dizlerimin üstünde yumak yumak olmuş sırtım heyecandan gerilmişti.

"YAŞASIN!" diye mutlu bir çığlık attım." O esnada yan tarafimdan yumuşak bir çığlık sesi işittim.

Bacaklarını her zamanki gibi ayırarak oturan Hoseok bana bakarak cırlıyordu.

"Bak," dedi annem rahat bir nefes vererek. "Sen neşeyle bağırınca sustu."

Hoseok'a dönüp tekrar 'yaşasın' diye bağırdım. Sesimin şiddetinden korkup gözlerini kırptı, geriye doğru yığılacak gibi oldu ardından daha yüksek sesle cırlamaya başladı. Koca yanaklarıyla gülerken damağını şaklatıyordu.

Ayaklandım ve etrafımda dönerek örümcek dansımı yapmaya başladım. Aynı anda da "YAŞASIN BABAMLA OYUN OYNAYABILECEĞIZ!" diye bağırıyordum.

Hoseok da başını geriye atıp gülerek bana katılıyordu.

O gün babam işten gerçekten de erken gelmişti. Ve sonunda benimle süper kahraman pelerini giyip evin içinde koşturmuştu.

O gece uyumadan önce tanrıya "Hoseok iyi ki bize gelmiş." diye teşekkür etmiştim.

Ve iki yıl içinde bu dediğime pişman olacağımı bilmiyordum...

final ödevleriyle boğuşan ve onlardan sonra daha finallere çalışacak muni'den selamlar.

galiba diğer kurgulara ancak yılbaşından sonra güncelleme yapabileceğim, çünkü odaklanacak zihin kalmadı bende, o kadar çok işim var ki :"((

ama bu bebiş uyumadan önce kolayca dokuluveriyor yazıya, umarım beğenmişsinizdir çünkü yine uzuuun bir bölümdü tedirgin oldum acaba çileklerim sıkılırlar mı diye jsjvjdkc