ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Κεφάλαιο 8

Η Χριστίνα άνοιξε τα μάτια της. Είχε ξημερώσει και ένας θολός ήλιος έστελνε το αδύναμο φως του μέσα στο δωμάτιό της. Κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Το εσωτερικό της ρολόι είχε χτυπήσει πολύ πριν το κανονικό. Σκέφτηκε τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας.  Ο Αλέξης ... Το μυαλό της ξύπνησε αμέσως και πετάχτηκε όρθια. Έτρεξε στην πόρτα και την ξεκλείδωσε. Το σαλόνι ήταν άδειο. Μόνο τα διπλωμένα σκεπάσματα έδειχναν οτι κάποιος είχε κοιμηθεί εκεί.

Προχώρησε προς την κουζίνα αλλά ούτε εκεί ήταν κανείς. Ξαφνικά ακούστηκε η πόρτα της τουαλέτας να ανοίγει.

" Καλημέρα." Της είπε ο Αλέξης .

Η Χριστίνα έμεινε ακίνητη με το βλέμμα στο γυμνό του στήθος και την επίπεδη κοιλιά του με τους ανάγλυφους κοιλιακούς, που φαινόταν μέσα από το μισάνοιχτο πουκάμισό του:

"Καλημέρα."

Μη δίνοντας σημασία στο εντυπωσιασμένο ύφος της εκείνος, προχώρησε προς το μέρος της: " Όλα είναι τόσο πολύπλοκα εδώ." Γκρίνιαξε.

Τα μαλλιά του, που τα είχε αφήσει ελεύθερα έπεφταν στους ώμους αλλά ένα απείθαρχο τσουλούφι έκρυβε το μισό του πρόσωπο.

"Κοιμήθηκες καλά;" Ρώτησε ενώ τα μάτια της παρακολουθούσαν μια σταγόνα νερού που από τα μαλλιά του έπεσε στο πρόσωπό του και κύλησε μέχρι τα χείλη του.

"Ναι μια χαρά. "

"Δεν έχεις άλλα ρούχα μαζί σου ή τα άφησες κάπου;"

"Ήρθα ξαφνικά χωρίς να το προγραμματίσω. Είμαι μόνο με τα ρούχα που φοράω." Άνοιξε τα χέρια του και κοιτάχτηκε σκεφτικός.

"Καλά θα δούμε αργότερα τι θα κάνουμε. Προς το παρόν ας φάμε πρωινό. Σίγουρα θα πεινάς." Προχώρησε προς την κουζίνα ενώ εκείνος την ακολουθούσε σαν σκοτεινός άγγελος.  Εκείνος κάθισε σε μια καρέκλα και την κοίταζε όσο ετοίμαζε το πρωινό τους.

"Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που ντύνεσαι στα μαύρα;" Τον ρώτησε καθώς έβγαζε το ψωμί του τοστ από την σακούλα που εκείνος περιεργαζόταν.

"Είναι η στολή μου. Δεν είναι ρούχα. Και ναι το μαύρο χρώμα δεν αφήνει να φανεί το αίμα και άρα να καταλάβει ο εχθρός σου οτι είσαι τραυματισμένος."

Η Χριστίνα σοκαρισμένη άφησε το πιάτο που κρατούσε στον πάγκο: " Καλά από ποια χώρα ήρθες;"

Εκείνος χαμογέλασε αινιγματικά και δύο λακκάκια σχηματίστηκαν στα μάγουλά του αλλά δεν της απάντησε. Άπλωσε το χέρι του και έπιασε μια φέτα ψωμί και δάγκωσε τη μια άκρη του. Μετά το κοίταξε εντυπωσιασμένος: " Τι μαλακό είναι το ψωμί εδώ."

Η Χριστίνα του πρότεινε ένα μαχαίρι: " Μην το τρως σκέτο άλειψε επάνω του βούτυρο και μαρμελάδα."

Εκείνος ακολούθησε την συμβουλή της και άρχισε να τρώει.

"Τώρα θα μου πεις από που έρχεσαι;" Του γέμισε ένα ποτήρι με γαλλικό καφέ που εκείνος το κοίταξε με απορία αλλά το σήκωσε και το δοκίμασε. Φάνηκε να του αρέσει η γεύση.

"Είσαι έτοιμη να ακούσεις την απάντηση σε αυτό που με ρωτάς;" Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της.

"Φυσικά. "

"Έρχομαι από την Γαία."

Η Χριστίνα χαμογέλασε : " Ναι το ξέρω από την γη. Όλοι μας  από αυτήν ερχόμαστε. Ποια είναι η χώρα σου."

"Όχι από την γη από την Γαία."

Τα φρύδια της σηκώθηκαν από απορία: " Η χώρα σου λέγεται Γαία; Δεν ξέρω κάποια τέτοια χώρα. Που βρίσκεται;"

"Η Γαία δεν είναι χώρα, είναι πλανήτης, πολλά χιλιάδες έτη φωτός μακριά από την γη."

Τα μάτια της μισόκλεισαν με δυσπιστία: " Αρα εσύ είσαι εξωγήινος. Είσαι ο Ε.Τ." Αν δεν σκεφτόταν οτι είχε βάλει έναν τρελό στο σπίτι της θα άρχιζε να γελάει. Αυτή έφταιγε που καθόταν και τον άκουγε και σε κάποια στιγμή τον πίστεψε κιόλας. Κρίμα τέτοια ομορφιά.

Κούνησε το κεφάλι της  και άρχισε να τρώει. Ευτυχώς ήταν Σάββατο και δεν είχε δουλειά. Άσχετα με το πόσο παλαβός ήταν της είχε σώσει τη ζωή και με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να του το ανταποδώσει.

"Φάε να πάμε να ψωνίσουμε ρούχα. Δεν μπορείς να κυκλοφορείς συνέχεια με τα ίδια. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τα πλύνεις."

" Δεν έχω λεφτά, δεν νομίζω οτι μπορώ να αγοράσω τίποτα."

"Μην ανησυχείς γι αυτό. Σου χρωστάω την ζωή μου. Θα σου κάνω δώρο εγώ ότι χρειάζεσαι."

"Το μοναδικό πράγμα που χρειάζομαι είναι αυτό που άφησα στον άντρα που πήρα το φυλακτό σου. Μπορούμε να πάμε να το πάρουμε;"

"Αν ήταν τόσο σημαντικό γιατί το άφησες;"

"Έπρεπε να πάρω το φυλακτό σου. Αλλιώς η ζωή σου θα βρισκόταν συνεχώς σε  κίνδυνο."

"Καλά, πάμε πρώτα να ψωνίσουμε και μετά πάμε να το πάρουμε."

"Όχι πρέπει πρώτα να πάμε να το πάρουμε." Είπε εκείνος αποφασιστικά. Φαινόταν ανένδοτος.

Η Χριστίνα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να κάνει αυτό που της ζητούσε.

Καθώς ντυνόταν στο δωμάτιό της σκεφτόταν οτι από την στιγμή που αυτός ο άντρας εμφανίστηκε μπροστά της την κατεύθυνε  και εκείνη ακολουθούσε. Για τρελός μιλούσε πάντα πολύ λογικά.

Η Χριστίνα αποφάσισε οτι αφού θα του έπαιρνε αυτά που χρειαζόταν θα τον έδιωχνε από κοντά της πάσει θυσία.