"Οι περιπετειες τους..."

Κεφαλαιο 3.

3.
Αλέξης και Δημητράκης.
Όταν με κοιτάς.

«Ηρθααααα!!!»ακούω και κλείνω το λαπτοπ αφού ξέρω ότι ήρθε σπιτι.Και σημαίνει ένα πραγμα.

Δεν πρόκειται να δουλέψω.

Βλέπω ένα κεφαλάκι να προεξέχει από το γραφείο.

Και τα μάτια του είναι το πρώτο πραγμα που προσέχω.Το ποσό μοιάζουν με τα δικά της.Το ποσό ίδια είναι.

«Μάντεψε!»λέει.
«Τι έγινε αυτήν την φορά;»λέω.
«Βρήκαμε μια χελώνα με τον Μάρκο στο δρόμο.Η θεία Λεξι τον άφησε να την πάρει σπιτι τους»λέει.

Πάντα όταν έρχεται από το σχολειο έρχεται στο γραφείο να μου πει τι έχει γίνει σήμερα.

«Της δώσατε όνομα;»λέω.
«Όχι ακόμα.Θα ρωτήσουμε και τον Φιλιππο που είναι μεγαλύτερος.Αυτός θα ξέρει έτσι;»
«Σίγουρα»λέω.

Αφηνει την τσάντα κάτω και περπατάει γύρω από το γραφείο και έρχεται στα πόδια μου.
«Μπορώ να χερετησω την μαμά μου;»λέει και απλώνω τα χέρια μου να τον πάρω από κάτω και να τον βαλω στα πόδια μου.

Όταν βολεύεται παιρνει την κορνίζα με την φωτογραφία της Ζωής που έχω στο γραφείο στα χέρια του.

Τον βλέπω που την κοιτάει πριν την φέρει κοντά και την φιλήσει.
«Γεια σου μανούλα.Σημερα πήρα άριστα στα μαθηματικά.Και ο μπαμπάς λέει ότι είμαι έξυπνος σαν και εσένα.Επισης βρήκαμε μια χελώνα.Η κουνια σου χάλασε χθες.Κατσαμε με τον Μάρκο,τον Φίλιππο και την μικρή Μελινα.Εσπασε.Αλλα ο μπαμπάς την εφτιαξε αρα μην ανησυχείς...»λέει στην φωτογραφία.

Το κάνει συχνά αυτό.Δεν με πειραζει.

Δεν είμαι από αυτους που κρύβουν τις φωτογραφίες της ή αποφεύγουν να μιλήσουν για αυτήν.Δεν το εκανα.Ποτε δεν θα το εκανα.

Η Ζωή ήταν κάποια που αξίζεις να μιλάς για εκείνη.Και που μόνο καλά μπορείς να πεις.Επειδη κακά δεν υπάρχουν.

Για αυτό δεν την κρύβω.Εχω σε όλο το σπιτι φωτογραφίες της,μιλάω συνέχεια στον Δημητράκη για εκείνη.Με ρωτάει ο ίδιος.

Αφηνει την φωτογραφία και τώρα γυρνάει σε εμένα .
«Μπαμπά πειστευεις με κοιτάει όλη την μέρα;»ρωτάει με τα γαλάζια μάτια του.

Ζωή...

«Ναι.Ειμαι σίγουρος...»
«Γιατί μια φορά είδα μια κατσαρίδα στον δρόμο και φοβήθηκα.Ελπιζω να μην το δει αυτό.Θα με λέει φοβιτσιαρη...»