"Οι περιπετειες τους..."

Κεφαλαιο 7.

7.
Μαριος
Θα σε ξεχάσω(Σαντα Ροζα #4)

Δεν σταματάει.Γιατι δεν σταματάει.

Παω από πάνω της και την κοιτάω με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα που έχω που κάνει τις γυναίκες να τρελαίνονται.

Μπα.Τιποτα.Ακομα κλαίει.Δεν πιάνουν στην Αλεξάνδρα αυτά.

Είχε κοκκινησει από το κλάμα.Δεν θέλω να το κάνω το επόμενο αλλά το κάνω.Την σηκώνω πάνω και βάζω την μύτη μου στην πάνα της.

Δεν λιποθύμισα από την μυρωδιά άρα φαντάζομαι δεν έχει κάνει τίποτα.

Τότε;Τι έχει;

«Σσσσσς....»λέω αλλά τίποτα.

Αν της πω ένα τραγουδάκι.
Λέω το πρώτο που μου έρχεται.

«Στο κρεβάτι μου την θέλω γυμνή,να να να να να...»

Τι λέω στο παιδί.

«Όχι.Εσυ ποτέ γυμνή...»λέω και σταμάτησε το κλάμα.Τα αυτάκια μου ηρέμησαν αν και ακόμα βουίζουν.

Τι θέλει δηλαδή;Να της μιλάω;

Την κρατάω καλά στην αγκαλιά μου μην μου πέσει τόσο δα μικρή που είναι και αρχίζω να πέρπαταω στο δωμάτιο.

Τον Νικόλα δεν τον είδα ποτέ τόσο μικρό.Ειναι τρομαχτικό.

Πάει να ξεκινήσει πάλι το κλάμα.
«Όχι όχι.Δεν κλαίμε.Θες να μιλάω τότε θα μιλάω.Τι να πω όμως;Συνήθως μαρεσει να μιλάω για τον εαυτό μου.Το ποσό γαματος είμαι και ποσό καλός στο κρεβάτι είμαι αλλά προφανώς αυτό εσενα δεν σε νοιάζει.Αν και θα έπρεπε.Ξερεις μια φορά το έκανα χωρίς προφύλαξη και βγήκες εσυ.Ξερεις τι σημαίνει αυτό;»λέω.

Δεν απαντάει.Προφανως.Δυο μηνών είναι.

«Σημαίνει ότι το σπερμα του μπαμπά σου είναι μοναδικό στο είδος του.Να είσαι περήφανη για αυτό»της λέω.

Μπαμπά...πρώτη φορά το λέω αυτό...

Σταμάτησα να μιλάω πάλι και πήγε να κλάψει.
«Όχι όχι δεν κλαίμε.Σε λίγο θα έρθει η μαμά και θα σου δώσει γάλα.Απο το στήθος της.Που έχω δυο μήνες να το αγγίξω...»λέω με καημό.

Τελικά μου τα πήρε η Αλεξάνδρα και αυτά.

«Αλλά δεν πειράζει.Θα μεγαλώσεις.Που θα πάει.Μετα θα τα πάρω πάλι εγώ.»της λέω.

Φτερνιζεται.
«Ξέρεις Αλεξάνδρα...στην αρχή δεν σε ήθελα.Ελπιζω να μην το μάθεις ποτέ αυτό όμως.Εχω κάνει πολλές μαλακιες στην ζωή μου.Μια ήταν αυτό.Απλα τρόμαξα.Καταλαβαινεις όμως γιατί έτσι;Που ξέρω εγώ από τετοια.Ειναι τρομακτική η όλη κατάσταση.Εσυ όμως δεν είσαι τόσο κακιά τελικά.Δηλαδη είσαι αλλά εντάξει.Θα μεγαλώσεις φαντάζομαι.»λέω.

Μετά αν είναι σαν τον Νικόλα είναι πιο εύκολο.
Φαντάζομαι δηλαδή.

«Πως βγήκες εσυ από την μαμά σου δεν μπορώ να καταλάβω...»λέω μετά.

Σαν να την βλέπω πιο ήρεμη και σαν να κλείνει σιγά σιγά τα μάτια της.Αν της μιλήσω λίγο άκομα μπας και κοιμηθεί.

Μετά θα έρθει η Ειρήνη και θα δει ότι τα κατάφερα και που ξέρεις.Μπορει να έχω κανέναν έξτρα ευχαριστήριο δώρο το βράδυ.

«Ελπίζω να έχεις πιο πολύ μυαλό από εμένα δεσποινίς.Να είσαι πιο πολύ σαν την μαμά σου.Ενταξει καλός είμαι και εγώ αλλά η μαμά σου είναι πολύ καλύτερη.Και σαγαπαει πολύ.Ξενυχτάει τα βραδιά για σένα.Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.Και αν το ξεχάσεις θα στο θυμίσω εγώ...»της λέω και σκύβω να την δω και έχει κοιμηθεί.

Παω σιγά σιγά στην κούνια της και όταν φτάνω από πάνω την αφήνω κάτω αλλά μόλις βγάζω το χέρι μου από το κεφάλι της κλαίει.

Γαμωτο!

Την παίρνω πάλι στην αγκαλιά μου.

Έντονη προσωπικότητα.Σαν το όνομα της.