"Οι περιπετειες τους..."

Κεφαλαιο 6.

6.
Φίλιππος και Μελινα.
Θα σε περιμένω.

Πιάνετε το κεφάλι μου και κουνιεμαι λίγο.

«Φίλιππε!»φωνάζει με την γλυκιά φωνη της.
«Μωρό μου....»λέω.
«Μην κουνιέσαι...»γκρινιάζει.
«Προσπαθώ...»λέω.

Αυτά παθαίνεις όταν εχεις γυναίκα ζωγράφο.

«Πιο πάνω το κεφάλι...»λέει και το κάνω.

Την παρατηρω με την ακρη του ματιού μου να ακουμπαει το πάνω μέρος του μολυβιού στο στόμα της να κοιτάει το χαρτί και να σκέφτεται κατι και μετά να βάζει το μολύβι στο χαρτί.

Πάντα τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει.Παντα τόσο προσηλωμένη.

«Κουνιέσαι!»λέει.
«Ξέρεις τι;Νομίζω χωρίς ρούχα θα ήμουν καλυτερος»λέω.

Ήθελε να με ζωγραφίσει λέει.Λες και λίγες φορές το έχει κάνει με εμένα.Δεν βαρέθηκε να με βλέπει παντού;

«Τώρα είναι αργά...»λέει και βγάζω την μπλούζα με μια κίνηση.
«Ο θεε μου....»λέει και αφηνει το μπλοκ κάτω.
«Όχι και ασχημα εεε...»λέω και σηκωνω τα μπράτσα πάνω να δει τα ποντίκια μου.

Γελάει.
«Φίλιππε...»
«Ποτέ κανείς δεν με ζωγράφισε γυμνό» παραπονιεμαι.
«Αυτό μας ελειπε τώρα»
«Γιατί;Έχω το θεωρώ ωραίο. Απελευθερωνεσαι»
«Θα προτιμούσα να σε ζωγραφίσω με ρούχα.Ξερεις.Και να το δει κανείς δεν έγινε κάτι...»
«Εγώ λέω να βγάλω και το παντελόνι»
«Μην.Δεν....»αλλά δεν την ακούω και το εκανα ήδη.Βγαζω το τζιν και το πετάω μακριά.Μετα και το ποξερακι μου.

«Ο θεε μου!!!Ο άντρας μου είναι τρελός!!»φωνάζει.

Άντρας μου...
Ωραίο ακούγεται.Ειδικα όταν βγαίνει από το στόμα της.Ειδικα όταν εννοει εμένα.

Μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να μην ημασταν μαζί τώρα τρελενομαι.Οτι θα μπορούσα να την είχα χάσει για πάντα.

Δεν λυπάμαι που την άφησα να ζήσει το όνειρο της.Γιατι αν δεν το είχα κάνει ποιος ξέρει που θα ήταν τώρα χωρίς να είχε κάνει πραγματικότητα αυτό που για πάντα προοριζόταν.

Της αξίζει αυτά που πέτυχε στην ζωή της.Η γκαλερί.Το να δίνει λεφτά ο κόσμος για τους πίνακες της.Ολα της αξίζουν.

«Έλα..περιμένω...»λέω και παιρνω πόζα.

Πλησιαζει.
«Ντυσου.Δεν πρόκειται να σε ζωγραφίσω γυμνό»
«Γιατί;»
«Και άμα πάει σε λάθος χέρια;Μετά όλοι θα σε έχουν δει γυμνό.Καποια πραγματα καλό είναι να μείνουν μεταξύ μας.Τι λες;»λέει και με φιλάει πριν κάνει πίσω και πάρει πάλι το μπλοκ στα χέρια της.

Χερομαι που της είπα πως νιώθω τότε.Γιατι τώρα την έχω.

Γιατί αν θες κάτι που δεν είχες ποτέ πριν πρέπει να κανείς κάτι που δεν ειχες κάνει ποτέ πριν.

Και έχω όσο και αν με τρόμαζε να της πω ότι από πάντα ήμουν ερωτευμένος μαζί της επρεπε.Αν ήθελα να την κάνω δίκη μου,έπρεπε.

Γιατί στον έρωτα δεν μετραει η ηλικία.

«Θα ντυθείς...;»λέει περιμένωντας με και ήμουν έτοιμος να της απαντήσω όταν ανοίγει η πόρτα και μπαινει μέσα ο μπαμπάς της με την μαμά της.

«Είπαμε να σας κάνουμε εκπληξη και φέραμε να φαμε πίτσα.Η πόρτα ήταν ανοι-...»λέει και έμεινε κόκαλο και αυτός και η πεθερά μου.

Κοίταζαν εμένα.Που ήμουν γυμνός.

Ο θεε μου Ρεζίλι....!

Παιρνω την μπλούζα από κάτω και προσπαθώ να σκέπασω ότι μπορώ.Η Μελινα είχε κοκκινησει ολόκληρη από ντροπή.

«Μάλλον εσείς φάγατε όμως...»λέει η Λεξι.