"Οι περιπετειες τους..."

Κεφαλαιο 5.

5.
Παρης και Λαουρα
Θα Σε Αγαπάω (Σαντα Ροζα #2)

Την βλέπω ξαπλωμενη στον καναπέ,σκεπασμένη σχεδόν να την έχει πάρει ο ύπνος.Βγαζω παπούτσια και χωρίς να μου πει τίποτα κάνει ακρη για να ξαπλώσω διπλα της.

Φυσικά και το κάνω.Μετα από μια μεγάλη μέρα αυτό είναι ότι πρέπει.

Την αγκαλιάζω και αυτή βάζει το κεφάλι της στο στήθος μου.
«Πως είναι...;»ρωτάει σιγά.
«Πως να είναι;Χάλια.Κλεισμενος στον εαυτό του.Κλεισμενος σπιτι.Δεν θέλει να το συζητήσει...»λέω.

Ο Μαριος αν και έχουν περάσει κάποιοι μήνες μετά τον θάνατο της Αλεξάνδρας ακόμα είναι το ίδιο.Καμια βελτίωση.Δεν θέλει να μιλήσει.Και εγώ νευριάζω γιατί θέλω να μου μιλήσει.Να τα βγάλει από μέσα του για να νιωσει Καλυτερα.

«Κανείς ότι μπορείς.Μην νιώθεις χάλια...»λέει.
«Απλά δεν το καταλαβαίνω.Ειναι τόσο άδικο!»λέω.Νευριαζω.Γιατι να πρέπει να συμβαίνουν τέτοια πραγματα.Ειδικα σε εμάς.Γιατι σε εμάς;Πρώτα η Λαουρα και τώρα αυτό.Λες και κάποιος μας έχει μουτζωσει.

Όλα έχουν αλλάξει πια.Δεν είμαστε όπως πριν.Δεν βγαίνουμε όλοι μαζί,και αν το κάνουμε σκεφτόμαστε τον Μάριο που είναι μόνος του και νιώθουμε τύψεις.

«Είναι άδικο...»συμφωνεί.Την σφιγγω πιο δυνατά κοντά μου.Το κάνω συχνά αυτό.Νιωθω ότι την προστατεύω έτσι.

«Τουλάχιστον έχω εσένα.Δεν ξέρω τι θα εκανα χωρίς εσένα...»λέω.Τα μαλλιά της μυρίζουν τόσο Ωραια.Ολοκληρη μυριζει ωραια.

Είναι ωραίο μετά από όλα να γυρνάς σπιτι και να ξέρεις ότι θα σε περιμένει έτσι.Εδω.

Και μετά δεν ξέρω γιατί και γιατί τώρα αλλά ήθελα να το πω.

«Όταν θα γυρναγα από το ταξίδι με τον Μάριο θα σου ζήταγα να με παντρευτείς...»λέω.
Μπορω να δω την εκπληξη στο πρόσωπο της.Σηκωνει το κεφάλι της και με κοιτάει.
«Τι;»λέει.
«Θα σου ζήταγα να με παντρευτείς...»ξαναλέω.Βλεπω το χαμόγελο στα χείλη της.Και Χερομαι με αυτό.

«Αλλά ξέρεις με όλα αυτά...»λέω.Βαζει τα χέρια της στα μάγουλα μου και σπρωχνει τον εαυτό της πάνω για να με φιλήσει.

«Σαγαπαω»είναι αυτό που λέει σε όλο αυτό.
«Και εγώ σαγαπαω»απαντάω.
«Και δεν θα με έκανε τίποτα πιο χαρούμενη από το να γίνω γυναίκα σου.Αλλα....»
«Αλλά τώρα δεν γίνεται.Ξερω.Ξερω.»την κόβω.
«Θέλω να είναι καλά ο Μαριος.Ειναι ξάδερφος σου.Και έχασε την γυναίκα που αγαπούσε.Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό...»
«Το ξέρω ότι δεν μπορούμε.Απλα όλο αυτό με την Αλεξ με έχει κάνει να μην θέλω να αφήσω κάτι για αύριο.Κατι που μπορώ να το κάνω σήμερα»λέω.

Έφυγε νωρίς.Χωρις να προλαβει καν να ζήσει την ζωή της.Να είναι με τον Μάριο.Να μιλήσει με τον Μάριο.Με αυτό κατάλαβα ότι μπορείς να χάσεις την γη κάτω από τα πόδια σου μέσα σε δευτερόλεπτα.Απο την μια στιγμή στην άλλη.Και έτσι όλο αυτό με έχει κάνει να μην θέλω να αφήσω τίποτα για αύριο ενώ μπορώ να το κάνω σήμερα.

«Σε καταλαβαίνω...»λέει.
«Αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι.Θελω να το ξέρεις.Θα σε παντρευτώ μια μέρα.Και θα κάνουμε πολλά παιδάκια.Πολλα ξανθουλικα και πανέμορφα παιδάκια»λέω.Ναι.Το έχω φανταστεί.Μια μεγάλη οικογένεια με την Λαουρα.Της αξίζει.Και ξέρω ότι θα γίνει η καλύτερη μητέρα.

«Το ξέρεις ότι ανηπομονω για αυτό....»λέει.
«Το ξέρω...»απαντάω.

Και έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες και πραγματα που θελουμε να κάνουμε.Αλλα όλα αυτά πρέπει να περιμένουν.Δεν μπορώ να το κάνω αυτό όταν ο Μαριος είναι σαν νεκρός μέσα του.Που σπάνια βγαίνει από το σπιτι.

Που κατηγορεί τον εαυτό του που δεν κατάλαβε ότι είχε αυτήν την κληρονομική ασθένεια.Φυσικα του λέω ότι δεν φταίει αυτός.Αλλα φυσικά δεν μου δίνει και πολύ σημασία πλέον.

Και είναι τόσο παράξενο.Να πηγαίνω στο τάφο της.Εκει που είναι θαμμένη.Να μην την βλέπω στο ξενοδοχείο που της πηγαινα φαγητο που έκανε η Λαουρα.Να μην έρχεται στο μαγαζί του Στέφανου έτοιμη να μας πει μια περίεργη ιστορία που στο τέλος θα κατέληγε στο ποσό βλάκας είναι ο Μαριος.

Η απουσία της είναι αισθητή.
Και όλοι το ξέρουν αυτό.