"Οι περιπετειες τους..."

Κεφαλαιο 4.

4.
Ιασωνας και Λυδια.
Εσυ και εγώ.

Δεν το πειστευω ότι το κάνω αυτό...

«Μπορείς σε παρακαλώ ζωή μου να προσποιήθεις τουλάχιστον ότι σαρεσει;»λέει και φτιαχνει το σκουφάκι της.
«Όχι...»λέω ειλικρινά.

Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουμε αυτό.Ειναι ότι πιο μαλακια έχω κάνει στην ζωή μου.

«Να ξέρεις δεν φεύγουμε αν δεν βγει ωραίο...»λέει.
«Λυδια μωρό μου μπορώ άνετα να σε αφήσω και να φυγω»λέω.
«Θα με αφήσεις στο βουνό μόνη;Θα το έκανες αυτό;»λέει σοβαρά.

Κοιτώντας την έτσι με εκατό πενήντα ρούχα,σκούφο,γάντια,κασκόλ και μια κατακόκκινη μύτη...όχι...δεν μπορώ.

«Απλά δεν καταλαβαίνω ποιο το νόημα»λέω ειλικρινά σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα αφήνωντας αυτό που εκανα.

Καθομαι κάτω και όταν πάγωσε ο κωλος μου σηκώθηκα γρήγορα.Τελεια!Τωρα έγινα μούσκεμα!

Για όποιον δεν έχει καταλάβει έχουμε έρθει στα βουνά.Εμεις και ο κούκος ήμαστε.Και καλά φτιάχνουμε χιονάνθρωπο.

ΕΓΩ!Ο ΙΑΣΩΝΑΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ!
ΦΤΙΑΧΝΩ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟ!

«Το νόημα είναι ότι είναι Χριστούγεννα.Και τα κάνει ο κόσμος αυτά τα Χριστούγεννα»
«Αν είσαι πέντε μόνο...»λέω.
«Ιάσωνα!»λέει νευριασμενη.

Τι τραβάω ο άνθρωπος.
Τι.Τραβαω.

«Καλά καλά.Κανε ότι είναι να κανείς και μετά έλα να φυγουμε»λέω.
«Ξέρεις τι...»λέει και τώρα γελάει.

Γιατί γελάει;

Βάζει τα χέρια της στην μέση μου και πλησιάζει.Παιζει με την γλώσσα της αισθησιακά.
«Έλεγα αν το κάναμε μαζί αυτό...μετά να σε αποζημίωνα...κάπως...»
«Κάπως;Πως καπως;»λέω.

Τώρα ναι.
Τωρα ναι.

Με φιλάει πάνω από τα χείλη.
«Έλεγα...ξερεις...»λέει και παίζει με τα δαχτυλα της χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου.

«Να φοράγα και αυτά τα πομ πομ που σαρεσουν τόσο...»λέει.
«Οκ.Ελα να φτιάξουμε τον Ηλιθιο χιονανθρωπο!»λέω και την σπρωχνω μακριά και παιρνω χιόνι και το βάζω γρήγορα το ένα πάνω στο άλλο μέχρι να γίνει μπάλα.

Φυσικά η Λυδια γελάει.
«Δεν υπαρχεις...»λέει.

Όλα πλέον έχουν ηρεμήσει.Δεν έχω παθει ποτέ καμία κρίση.Δεν παιρνω χάπια ούτε τίποτα.Η καταθλιψη πέρασε,με έκανε άνω κάτω,πήγα να πεθάνω ή να σκοτώσω ανθρώπους που μαγαπανε,αλλά περασε.

Κατάλαβα πως θα ήθελαν να με βλέπουν οι γονείς μου και ποιος θέλω εγώ να είμαι.Ποιος αξίζει διπλα στην Λυδια και τι έχει σημασία στην ζωή.

Έχασα τους γονείς μου.Ηταν άδικο ναι.Αλλα έγινε.Και τώρα πρέπει να ζήσω την ζωή μου όσο καλυτερα μπορώ.

«Ωραια δεν είναι...;»λέει από διπλα μου.

Την κοιταω που το έχει πάρει σοβαρά αυτό.
«Γιατί το κανείς αυτό;»την ρωτάω.
«Γιατί είναι Χρι-....»
«Λυδια...»λέω κοβωντας την. «Γιατί το κανείς αυτό;Για μένα;»λέω.

Κοιτάει τα γάντια της και τα φτιαχνει αμήχανα.
«Και για σένα...και για μένα...ποτέ δεν εκανα αυτά τα σαχλά όμορφα πραγματα...»λέει.

Και κατάλαβα ακριβώς αυτήν την στιγμή γιατί γίνεται όλο αυτό...

Η Λυδια έπρεπε να δουλεύει από μικρή,να βοηθάει την μαμά της.Ποτε δεν είχε κάποιον να τα κάνει όλα αυτά,ή χρόνο ή παρέα.

Είμαι χαζός.Και εγώ σκεφτηκα μόνο τον εαυτό μου.

Κάνω γρήγορα ένα κεφάλι και βγάζω το σκουφί μου και το βάζω στον χιονανθρωπο.Τον αγκαλιάζω δήθεν λες και είναι φίλος μου και γυρνάω σε εκεινη.

«Εγώ λέω ότι θα γίνουμε κολλητοί..»λέω.Γελαει.

«Ναι;»
«Ναι»απαντάω.

Το ότι είμαι μαζί με την Λυδια είναι το καλυτερο πραγμα που μου έχει τύχει.Μεσα στην τόση μαυρίλα είναι το φως.Δεν ξέρω τι θα εκανα χωρίς εκείνη.

«Ξέρεις τι;Μετά από εδώ λέω να πάμε σε παγοδρομιο..»λέω.

Γουρλώνει τα μάτια της.
«Αλήθεια;»
«Αλήθεια»λέω.Θα το μετάνιωσω αλλά δεν βαριέσαι.

«Δεν έχω πάει ποτέ σε παγοδρόμιο...»
«Ούτε εγώ.Καιρος είναι...»λέω και έρχεται αμέσως πάνω μου.

«Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου Ιάσωνα Παπανικολάου...»λέει αγκαλιάζοντας με.

Καλύτερος του κόσμου δεν θα το έλεγα.
Ερωτευμένος σαν τρελός ναι.

«Και μην νομίζεις θα γλιτώσεις τα πομ-πομ»λέω.

Γελάει.
«Το ξέρω.Το εύχομαι...»λέει.