Το μονοπάτι του έρωτα #TBA2019

Διαφυγή

Η Αγγελική ένιωσε το κορμί της να χαλαρώνει στο άκουσμα της τελευταίας φράσης του Γιώργου.
Δεν ένιωθε νικήτρια,απλώς χαιρόταν που επιτέλους πρυτάνευσε η λογική.

Γύρισε το βλέμμα της και κοίταξε τον φίλο της μ' ευγνωμοσύνη.
Ήξερε ότι για χάρη της καταπατούσε τα πιστεύω του και γι' αυτό τον αγάπησε περισσότερο.
Στα μάτια της φάνταζε ακόμα πιο πολύ σαν ένα άτομο που μπορούσε να στηριχτεί πάνω του.
Τον ένιωθε σαν τον αδερφό που παρά τις διαφωνίες τους θα είναι πάντα εκεί για να της προσφέρει την βοήθεια του.

"Πρέπει να φτάσει με ασφάλεια στον Αχμέτ πασά στην Τρίπολη" του είπε ήρεμα.

Ο Γιώργος έτριψε τον κρόταφο του από νευρικότητα.
Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα αυτό που του ζητούσε.
Η Τρίπολη ήταν τριάντα χιλιόμετρα μακριά,εκτός απ' το δικό του θα περνούσε αλλά δυο χωριά μέχρι να φτάσει.
Πως θα ταξίδευε μαζί μ' Τούρκο  ανάμεσα στους Έλληνες χωρίς να καταλάβουν;

"Πως θα το κάνουμε αυτό χωρίς να μας αντιληφθούν;" την ρώτησε με δισταγμό.

Η κοπέλα τα 'χάσε για λίγο.

"Δεν ξέρω" ψέλλισε "κάτι θα σκεφτούμε."

Ο Κεμάλ όση ώρα άκουγε την συζήτηση,είχε κολλήσει τα μάτια του πάνω στην Αγγελική.
Για ακόμα μια φορά μακάριζε την τύχη του που σ' αυτή την δύσκολη στιγμή βρέθηκε δίπλα του αυτή η κοπέλα.
Ξαφνικά η Αγγελική γύρισε προς το μέρος του και τα βλέμματα τους ενώθηκαν.
Ένα αμυδρό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο της,σαν να του έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.

Ο Γιώργος απομακρύνθηκε από κοντά τους και πήγαινε ερχόταν νευρικός με το μυαλό του να δουλεύει πυρετωδώς, προσπαθώντας να βρεί λύση.
Κάποια στιγμή σταμάτησε και τους πλησίασε με αποφασιστικά βήματα.

"Λοιπόν, σκέφτηκα κάτι"ξεκίνησε να λέει κοιτώντας και τους δυο ταυτόχρονα..."το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι ν' αλλάξει ρούχα, θα του φέρω εγώ μια αλλαξιά δικά μου..."

"Για να μοιάζει δικός μας" τον διέκοψε η Αγγελική, αφού είχε καταλάβει την ιδέα του φίλου της.

"Ναι,με αυτή την στολή δεν θα φτάσει πολύ μακριά. Μπαμ κάνει από μακριά οτι είναι Τούρκος.
Θα φέρω δύο άλογα και θα ξεκινήσουμε το βράδυ, έτσι ώστε να έχουμε όσο γίνεται λιγότερες συναντήσεις, αλλά ακόμα κι αν τύχει να συναντήσουμε κάποιον θα τον παρουσιάσω σαν μακρινό μου ξάδερφό..." γύρισε προς τον Κεμάλ "ξέρεις καλά ελληνικά απ' οτι είδα."

"Ναι,από μικρός έμαθα την γλώσσα σας,την μιλάω το ίδιο καλά όσο εσείς."

"Ωραία, καλό είναι αυτό" του είπε κοιτώντας τον αδιάφορα.

"Θα έρθω κι εγώ μαζί σας" του είπε η Αγγελική.

Ο Γιώργος ξεφύσσηξε αγανακτισμένος και την κοίταξε με αυστηρό ύφος.

"Εσύ θα μείνεις εδώ, εγώ κι αυτός θα πάμε" της είπε με τρόπο που δεν χωρούσε αμφισβήτηση.

Η Αγγελική ετοιμάστηκε να πεί κάτι αλλά το μετάνιωσε.
Ήδη αυτό που πήγαινε κάνει ο Γιώργος ήταν αρκετά δύσκολο, δεν ήθελε να τον ζορίσει κι άλλο.
Έσκυψε το κεφάλι της με συγκατάβαση.

"Λοιπόν φεύγω, θα γυρίσω το βράδυ με τ' άλογα... Ελπίζω να αξίζεις το ρίσκο" είπε κοιτώντας επίμονα τον Κεμάλ.

Σιωπή απλώθηκε ανάμεσα στην Αγγελική και τον Κεμάλ,μετά την αποχώρηση του Γιώργου.
Είχαν και οι δυο τόσα να πουν ο ένας στον άλλο, αλλά οι λέξεις πνίγονταν στον λαιμό τους.
Ήταν η τελευταία φορά που βλέπονταν κι όμως η αμηχανία δεν τους άφηνε να εκφραστούν.
Ίσως πίστευαν πως δεν υπήρχε λόγος να μιλήσουν για όλα αυτά που ένοιωθαν αφού δεν μπορούσαν να ήταν μαζί.

Αυτή την έντονη σιωπή έσπασε ο Κεμάλ.
Το κορμί του αδύναμο ακόμα λύγισε από την πίεση που το είχε υποβάλει τόση ώρα να σταθεί όρθιο.
Με ένα αμυδρό επιφώνημα πόνου σωριάστηκε στο έδαφος.
Η Αγγελική έτρεξε κοντά του και γονάτισε δίπλα του.

"Πονάς;" τον ρώτησε έχοντας το πρόσωπο της πολύ κοντά στο δικό του.

Ο Κεμάλ από αυτή την απόσταση δεν μπορούσε να μην προσέξει τα υπέροχα γεμάτα ανησυχία πράσινα μάτια της,τα μισάνοιχτα κατακόκκινα χείλη της.
Τα παρατηρούσε που έστεκαν εκεί σαρκώδη,τρυφερά,υπέροχα και ένοιωθε σαν να τον καλούσαν.
Ξαφνικά μια έντονη επιθυμία γέμισε την ψυχή του,να ενώσει τα χείλη του με τα δικά της και να γευτεί την αίσθηση του φιλιού της.
Όμως δεν το έκανε, δεν επέτρεψε στον εαυτό του να παρασυρθεί αυτήν παρόρμηση της στιγμής.
Έκλεισε τα μάτια του και διέταξε τον εαυτό του να ηρεμήσει.
Όταν τα ξανάνοιξε είχε πια ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του.

"Όχι, πολύ.Είμαι καλύτερα" απάντησε στην ερώτηση που του είχε κάνει με πιο απότομο τρόπο απ' όσο θα ήθελε.

Η Αγγελική πληγώθηκε απ' τον τόνο του,σηκώθηκε όρθια και απομακρύνθηκε λίγο από κοντά του.

"Καλό ταξίδι... να προσέχεις" του ευχήθηκε άχρωμα.

Ο Κεμάλ όρθωσε το σώμα του και την πλησίασε. Ένωσε το χέρι του με το δικό της και την κοίταξε στα μάτια.

"Σ' ευχαριστώ για όλα,δεν θα σε ξεχάσω ποτέ" της είπε με μια χροιά θλίψης.