Το μονοπάτι του έρωτα #TBA2019

Η αρχή της αγάπης

Το επόμενο πρωί βρήκε το ερωτευμένο ζευγάρι να κοιμάται αγκαλιά.
Ο Κεμάλ είχε περάσει τα χέρια του προστατευτικά γύρω απ'το σώμα της Αγγελικής,τυλίγοντας την με την θέρμη του κορμιού του.
Κάποια στιγμή εκείνη άνοιξε τα μάτια της αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου απ'την θέση της,ένιωθε ευτυχισμένη κοντά του και ευχόταν ο χρόνος να σταματούσε αυτήν ακριβώς την στιγμή.
Τώρα που όλο της το είναι είχε πλημμυρίσει από την ύπαρξη του!
Τώρα που τα πάντα γύρω της έμοιαζαν δίχως ουσία και το μόνο που μετρούσε ήταν η θαλπωρή που ένιωθε στην αγκαλιά αυτού του εκπληκτικού άντρα!

Ο Κεμάλ λες και διαισθάνθηκε τις σκέψεις της,την τράβηξε ελαφρά προς το μέρος του με αποτέλεσμα το αδύνατο σώμα της να κολλήσει πάνω στο δικό του.
Η μυρωδιά του που εδώ και αρκετές ώρες είχε γεμίσει τις αισθήσεις της,τώρα εισέβαλλε στα ρουθούνια της πιο έντονη,κατακλύζοντας την μ'ένα αίσθημα που δεν είχε ξανανιώσει.
Αυτόν τον άντρα τον ποθούσε κάθε μέρα και πιο πολύ,όλο το σώμα της φώναζε δυνατά την ανάγκη που είχε για το άγγιγμα του.
Όμως αυτές οι σκέψεις δεν θα έβγαιναν ποτέ απ'τα χείλη της γιατί τις θεωρούσε ανήθικες και φοβόταν πως αν εκείνος τις μάθαινε θα σχημάτιζε άσχημη γνώμη για την ηθική της.
Γι' αυτό αποφάσισε να γευτεί όσα αυτός ήταν διατεθημένος να της δώσει και για την ώρα και μόνο η αγκαλιά του ήταν δώρο Θεού για εκείνη.
Έτσι έκλεισε πάλι τα μάτια της και αφέθηκε στην ζεστασιά του.

Αλλά όσο η Αγγελική απολάμβανε την αίσθηση του κορμιού του δίπλα της,αυτός βασανιζόταν από την φωτιά που του είχε ανάψει η τόσο στενή επαφή τους.
Το σώμα του αποζητούσε κι άλλα και το μυαλό του ήταν ανήμπορο να κατευνάσει αυτόν τον πόθο.
Μέσα του δινόταν μια άνιση μάχη που η λογική προσπαθούσε να επικρατήσει με μεγάλη δυσκολία.
Ήξερε πως δεν έπρεπε να τον παρασύρει αυτή η φωτιά γιατί η Αγγελική ήταν μικρή και αθώα και έπρεπε να την σεβαστεί.
Μ'αυτήν την σκέψη στο μυαλό,τραβήχτηκε μακριά της,βάζοντας μερικά εκατοστά απόσταση ανάμεσα τους.
Η Αγγελική μόλις ένιωσε το σώμα του να μετακινείται,γύρισε προς το μέρος του.
Η ματιά της κινήθηκε προς τα πάνω και σταμάτησε την πορεία της στο σκυθρωπό του πρόσωπο.
Κατάλαβε πως είχε ενοχληθεί με κάτι και αυτό την έκανε να νιώσει άσχημα,αλλά δεν θέλησε ν'αναφέρει τίποτα.
Εκείνος μόλις είδε το βλέμμα της να σκοτεινιάζει αμέσως άπλωσε το χέρι του και της χαΐδεψε το πρόσωπο.
Το αγγιγμά του ήταν απαλό και η Αγγελική έκλεισε τα μάτια καθώς έγερνε προς το μέρος του για ν'ακουμπήσει το στήθος της πάνω στο δικό του.
Αυτή της η κίνηση αναζωπύρωσε την φωτιά στο κορμί του Κεμάλ και τον ανάγκασε να πάρει μια βαθιά ανάσα για να την κατευνάσει.

"Μελέκ μου"πρόφερε τ'όνομα της με βαθιά φωνή,
"...πρέπει να συνεχίσουμε τον δρόμο μας,γιατί αν μείνουμε λίγο ακόμα στο κρεββάτι... δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μπορέσω να κρατηθώ μακριά σου"κατέληξε ενώ η φωνή του έβγαινε διακεκομένη από τις γρήγορες αναπνοές που έπαιρνε.

Η Αγγελική ακούγοντας τα λόγια του κοκκίνησε από ντροπή.
Ποτέ δεν είχε σκεφτεί πως θα μπορούσε να ξυπνήσει τέτοια συναισθήματα σ'έναν άντρα.
Κατέβασε το κεφάλι της,αποφεύγοντας το βλέμμα του για να κρύψει την αμηχανία της,ενώ ψιθύρισε ενα άκεφο "εντάξει".
Αμέσως μετά έκανε κίνηση να σηκωθεί όρθια,όμως ο Κεμάλ την τράβηξε πάλι κοντά του,ενώνοντας τα χέρια τους,καθώς τα μακριά του δάκτυλα τυλίγονταν γύρω από τα δικά της.

"Καταλαβαίνεις φαντάζομαι ότι η μόνη μου έγνοια είσαι εσύ. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα άναψες μια φωτιά μες στην καρδιά μου και όσες προσπάθειες κι αν έκανα να την σβήσω αυτή φούντωνε κάθε φορά όλο και πιο πολύ...Μελέκ μου σ'αγαπάω και γι'αυτό θέλω να είμαι σωστός απέναντι σου όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό για μένα"της εξομολογήθηκε κοιτώντας τα μάτια της που είχαν υγρανθεί απ'την συγκίνηση.

"Κεμάλ εγώ... ξέρεις τι νιώθω για σένα... "ξεκίνησε να λέει όμως τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της διακόπτωντας την.

Το φιλί του ήταν απαλό και γλυκό στην αρχή όμως γρήγορα βάθυνε.Η γλώσσα του κινήθηκε κτητικά αναζητώντας απεγνωσμένα την είσοδο στο στόμα της που ήταν ο παράδεισος των αισθήσεων που κατέκλυζαν την ψυχή του.
Εκείνη ανταποκρινόταν σε κάθε του κίνηση λες και τα σώματα τους ήταν πλασμένα για να είναι μαζί.
Λες και το σύμπαν τους είχε φέρει στην ζωή ακριβώς γι'αυτον τον σκοπό,για να ενώσει τις ζωές τους.
Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο σαν ένα κομμάτι παζλ που ξαφνικά βρίσκει την θέση του και δημιουργεί μια τέλεια εικόνα.
Έτσι ένιωθαν αυτή την στιγμή,ότι ο ένας ανήκε στον άλλο και σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά, γιατί αυτό που έχει σημασία στην τελική είναι να βρεις το άλλο σου μισό που θα ενώσει την ψυχή σου και θα σε κάνει να νιώσεις την απόλυτη ολοκλήρωση, ότι τελικά εκείνο το συναίσθημα απώλειας που ένιωθες ξαφνικά δεν υπάρχει πια!

ΥΓ:Σόρρυ για την καθυστέρηση...