Το μονοπάτι του έρωτα #TBA2019

Μάχη επιβίωσης

Ο Κεμάλ κρατούσε με υπερένταση το σπαθί του και κοιτούσε με θάρρος τους δύο άντρες απέναντι του.
Ήταν έμπειρος πολεμιστής και είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Με μια γρήγορη κίνηση όρμησε πάνω τους,
κρατώντας ταυτόχρονα την ανάσα του.
Όχι,δεν φοβόταν για την ζωή του!
Είχε αντιπετωπίσει πολλές φορές τον θάνατο καταπρόσωπο και δεν είχε χάσει ποτέ.
Η μοίρα ήταν γενναιόδωρη μαζί του κι αυτό τον γέμιζε αυτοπεποίθηση.
Ήθελε όμως να ξεμπερδεύει όσο μπορούσε πιο γρήγορα για να βρεί την Αγγελική.
Η σκέψη και μόνο των δυο καβαλάρηδων πίσω της τον γέμιζε ανησυχία.
Άραγε είχε καταφέρει να τους ξεφύγει;

Η ορμή που συγκρούστηκε το ξίφος του με τα δύο ξίφη των αντιπάλων του και ο εκκωφαντίκος μεταλλικός ήχος που ακούστηκε μετά,τον έκαναν να χάσει την ισορροπία του προς στιγμήν.
Όμως γρήγορα στάθηκε ξανά στα πόδια του και με μια γρήγορη αιφνιδιαστική κίνηση αφόπλισε τον έναν απ'αυτούς.
Χωρίς να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο όρμησε πάνω στον άλλο τραυματίζοντας τον θανάσιμα.
Όταν τον είδε αιμόφυρτο κάτω στο έδαφος να παλεύει να κρατηθεί στην ζωή λίγη ώρα ακόμα,
τον κοίταξε για μια ελάχιστη στιγμή με οίκτο πρίν γυρίσει το κορμί του,αποφεύγοντας με δεξιότητα την επίθεση του πρώτου αντιπάλου που είχε ήδη αρπάξει το σπαθί του και είχε ορμήσει με μανία σκίζοντας ελαφρά το δεξί μπράτσο του Κεμάλ.
Μια αμυχή ήταν μονάχα που απ'τα σπλάχνα της έτρεξε ελάχιστο αίμα ποτίζοντας με την μορφή μιας μικρής κηλίδας το λευκό πουκάμισο του.
Ο πόνος ήταν υποφερτός,σχεδόν ανεπαίσθητος για τον Κεμάλ.
Η υπερένταση που βρισκόταν όλο του το κορμί δεν τον άφηνε να νιώσει ούτε πόνο,ούτε φόβο,ούτε οτιδήποτε άλλο που θα τον αποσυντόνιζε απ'τον στόχο του,ο οποίος δεν ήταν άλλος απ'το να βρεθεί όσο πιο γρήγορα κοντά στην Αγγελική.
Μ'έντονη συναισθηματική φόρτιση σήκωσε ψηλά το ξίφος του δίνοντας το έναυσμα για την επόμενη επίθεση.
Δίχως δεύτερη σκέψη με μια αστραπιαία κινηση όρμησε πάνω στον αντίπαλο του μπήγοντας με δύναμη την μυτερή άκρη του ξίφους του μέσα στο σώμα του αλλού άντρα,χωρίς να του αφήσει ούτε ένα ελάχιστο περιθώριο αντίδρασης.
Τον είδε να πέφτει άτσαλα κάτω και με ψυχρή έκφραση κίνησε προς τ'άλογο του.

Μισή ώρα αργότερα και ύστερα από έναν θυελλώδη καλπασμό έφτασε στο πανδοχείο του Βεντάτ.
Στεκόταν απ'έξω με ανήσυχο βλέμμα και καρδιά σφιγμένη,ασάλευτος σαν άγαλμα.
Αν η Αγγελική είχε γλιτώσει θα τον περίμενε εδώ, αν όχι...ούτε σαν σκέψη δεν ήθελε να βρεθεί μπροστά σ'αυτό το ενδεχόμενο.
Μπήκε μέσα με αποφασιστικά βήματα προσπερνώντας ανάμεσα από μερικά τραπέζια και πλησίασε έναν ξύλινο πάγκο γεμάτο κάθε λογής χαρτιά και μικροαντικείμενα.
Πίσω απ'αυτόν τον πάγκο στεκόταν όρθιος ένας αδύνατος άντρας γύρω στα τριάντα πέντε με σκούρα καστανά μαλλιά και μεγάλα μαύρα μάτια.
Μόλις είδε τον Κεμάλ ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπο του.