Issız...
En az kalbi kadar ıssız ve kuytu sokaklarda yürüyor, geçen insanlara aldırış etmiyordu. Hayatı monotonlaşmıştı. Belki de milyonuncu adımını atıyordu. Mecali yoktu ve hiçbir zaman tam tamına olmamıştı. Ruhunu hissetmiyor denilebilirdi. Ne yaparsa yapsın hissedemiyordu. Yorgun bedeni kaybedişini çoktan kabullenmişti belki de. Ama adam asla. Kendini kaybetme hikayesi denilebilirdi. Veya hayatını... Ruhunuzun derinliklerine işleyecek bir hikaye:
Uzay'ın hikayesi...
