PROLOGUE.
Love?
Minsan naisip ko, ang labo naman nung word na yan eh!
Wala naman yang ginagawang maganda eh.. -_-
Puro pahirap, pasakit! Ugh. Wala namang magandang naidudulot yan.
Kilig kilig sa umpisa.
Hatid sundo sa bahay kapag may pasok.
Mag ma-mall, manunuod ng movie, tatambay sa park..
Ganyan lang naman yun eh.
Sa una, ayaw mong isuko pagmamahalan niyo..
Tapos ano?
Mauuwi sa..
"Mauna ka na. Maglalaro pa ko ng basketball kasama mga tropa ko. Text mo nalang ako pag nakauwi ka na. Magrereply ako pagkatapos kong maglaro."
Tapos anong gagawin ng babae?
Iiyak? Papasok sa eskwela ng namumugto ang mga mata sa kaiiyak?
Nakakainis makakita ng ganun.
Lalo na pag alam mong nung una, mahal na mahal nila ang isa't isa.
Magkakasawaan. Iiwan. Iiyak.
Mahihirapan mag move on..
Makakahanap ng bagong lalake.
Tapos ano? Ganon nanaman?
Nakakasawa..
BITTER BA?
Hindi naman.
Nakakatakot lang masaktan.
Minsan gusto kong subukan..
Minsan papunta na dun nararamdaman ko..
Tas biglang mawawala pa.
Kaya yun yung nakakatakot eh.
MASAKTAN.
MAIWANAN.
Naghahangad din naman ako ng magandang buhay pag-ibig no..
Pero pag gusto ko na?
Pinipigilan ako ng puso ko. Na wag nalang akong magmahal kasi baka masaktan lang..
KELAN? KELAN BA AKO MATUTUTONG MAGMAHAL?
PAG MENOPAUSE NA AKO?
Sana di na ako matakot. Please.
Sana may lalaking dumating sa buhay ko..
Na ipapa-realize sakin..
na hindi lahat ng lalake, NANGIIWAN.
