Collectibles

HWLTM&SWLTL 2

2 years. Dalawang taon na ang nakalipas ng umalis ako ng bansa. It's time to go home. Sa matagal na panahong nawala ako, madami akong napagtanto. Mga bagay na kahit kailan hindi ko naunawaan noong nasa bansang Pilipinas pa lang ako. Time would really heal dahil napatawad at natanggap ko na ang nagawa ko kay Anwar ngunit hindi ko alam kung siya ba ay napatawad na ako.

"Hija! Grabe ang tagal mong nawala ah. Namiss kita" sinalubong ako ng yakap ni yaya delia, namiss ko din naman siya. Our house still looks the same, walang pinagbago. Siya kaya?

"Yaya, I miss you too po. May mga pasalubong po ako sa inyo. Halika buksan natin."

*****

"Anak, salamat dahil nakadalaw ka sakin ngayon." Mom said

Sa sobrang busy ko ngayon ko lang magawang dumalaw sa ina ko. Nasa kamay ko na kasi ang company namin at kailangan ko talagang tutukan iyon.

"Mom, alam mo naman ang reason diba?" Sabi ko sa kanya habang naghahapunan kaming dalawa. Hays, perks of being an only child.

"Yeah right son, but still i miss you. Miss mo na rin ba si---- oh wait sasagutin ko kang yung tumatawag."

Ang kulit pa rin talaga ni mommy, kahit na ganun mahal ko pa rin siya. Siya ang tumulong sakin sa mga panahong wasak na wasak ako dahil kay Andrea. Well, two years had passed pero hindi pa rin siya bumabalik at unti unti ko nang natatanggap na hindi na talaga siya babalik, hindi niya na ako babalikan. She just caused too much pain in me dahil lang sa minahal ko siya ng sobra sobra.

"Sino po yun?" I asked mom ng makabalik siya sa dining area. Parang hindi mapakali ang ina ko, sino naman kaya ang tumawag?

"S-son, she's back"

"What?!" Gulat kong tanong sa ina ko. Ngayon pa talaga siya bumalik? Kung kailan tanggap ko na lahat lahat ng nangyari.

"Well, I don't care mom. Alam mo kung paano naging miserable ang buhay ko dahil sa kanya." I said coldly

"But son, will you let her explain?"

"I don't think so, i just don't know."

"Anwar let past be in past, gusto ka raw niyang makita at makausap."

"Mom! Not now please" sabi ko at umalis na nga bahay namin. Umuwi na lang ako sa aking condo dahil nawalan na ako ng ganang kumain

At ngayon pa siya talaga bumalik, matapos niyang umalis ng walang paalam siya pa ang may ganang makipag usap sakin ngayon.

*****

Matapos kong tawagan ang mommy ni Anwar, nagbihis na ako dahil pupuntahan ko siya ngayon. Tita just sent me his condo unit address. Ako ang nanakit kaya pakapalan na to ng mukha ako mismo ang gagawa ng paraan para magkausap lang kami. I really miss his embrace.

Abot langit ang kaba ko habang nakatayo sa pinto ng condo niya. Lahat yata ng tapang ko nawala, shocks.

I pressed the doorbell, then wait him to open up.

"Who-- fvck! Anong kailangan mo?" Coldness embraced his aura. Hindi ito ang Anwar na mahal na mahal ako, mas lalo siyang gumwapo at naging matipuno rin ang pangangatawan niya. Ghad! I miss him damn much!

"Anwar..."

"What? Kung wala ka naman palang kailangan makakaalis kana, istorbo!" He said at aakmang isasarado na ang pintuan.

"No, please let me in." Pigil ko sa kanya.

"And why would I?" Sarkastikong tanong niya.

"I want to talk to you."

"Pasok." He said coldly.

I am tensed, nanginginig ang dalawa kong kamay at pinagpapawisan din ako. Nang makapasok ako sa condo niya, his smell scattered around the whole place, his masculine smell.

"Go, speak. I don't have the whole time para lang kausapin ka."

"Anwar, I want to explain, please hear me." I pleaded

"Speak now, lady."

"First, Im sorry for leaving you behind. Im sorry sana mapatawad mo ako." Sabi habang nakatingin sa mga mata niya.

"Sana nagpaalam ka man lang sakin para hindi ako nasaktan. Alam na alam mo na hindi ko kinaya kapag wala ka pero thanks to my mother dahil hindi niya ako iniwan sa mga panahong tanga pa ako sayo." Sabi niya habang tinititigan ako ng matalim.

"Im sorry. I know sorry isnt enough but please bigyan mo ako ng chance. Sa mga panahong nasa California ako, napagtanto ko na mahirap pala kung wala ka, walang Anwar na nagaalalay sayo, poprotektahan ako, aalagaan ako, sasamahan ang lahat ng gusto kong gawin at walang ikaw na mahal ako. Sobrang hirap pero tiniis ko yun lahat kasi alam ko na sa paraang iyon maliliwanagan ako. I just realize one day na mahal pala kita I am just  to admit it to myself, ang tanga ko, no?" Nailabas ko din ang mga katotohanang napagtanto ko habang umiiyak sa harapan niya. But it seems he doesnt care.

"Mahal na mahal kita, Anwar. I miss my two years life without you at hindi ko na kakayanin pang magpatuloy kung hindi kita kasama. Please let's have another chance together. Alam kong makapal ang mukha kong manghingi ng second chance pero kung hindi ko gagawin ito walang mangyayari sa atin. So please, es yo brillante, give me a chance." I pleaded

Hindi ko na talaga kayang mag move forward without Anwar by my side.

*****

Matapos ng narinig ko bumalik lahat ng sakit sa puso ko, damn! Akala ko hindi ko na siya mahal, akala ko tanggap ko na na hindi siya babalik pa. But here she is, standing in front of me pleading to give us, her a second chance.

Litong lito ako kung mapagbibigyan ko siya. I want to but nadala na ako sa sakit dulot niya, natatakot akong masaktan muli. Arghhh I dunno what to do. Fvck!

Umiiyak pa rin siya hanggang ngayon, nagsusumamo na patawarin ko. Would I forgive her?

"Sa tingin mo matapos ang lahat lahat ng pananakit mo sakin mapapatawad kita ng ganun kadali?! You have no idea how miserable my life was when you left me, you have no idea how I suffer such a heartbreak that you caused and you have no idea that..." Nag uumpisang lumuha na ang mga mata ko, i hate this parang hindi ako lalaki kung makaiyak.

"A-and you have no idea how I badly want y-you in my life again. Bakit pagdating sayo ang tanga tanga ko?! Winasak mo na ako't lahat lahat heto pa rin ang puso ko mas gugustuhing saktan mo makasama ka lang. Mi amor, I still love you so much. I-I love you, Andrea." Wala na I already break down in front of her, sa matagal na panahon nailabas ko din ang lahat ng hinanakit dito sa puso ko

Isang ngiti ang gumuhit sa maganda niyang mukha. Napangiti na din ako, God knows how much I love her and I miss her.

"Es yo brillante, I love you too" she said then my heart beats so fast and furious as she hugged me tight.

People love much and love late. Some would regret doing it but some are thankful.

Pero hindi lahat ng sobra at huli ay may masayang hahantungan dahil halos lahat ay may malungkot na katapusan.

December 24, 2018, 2 pm
December 24, 2018, 7:09 pm