Ημέρα Τρίτη τιποτα ηθελα να σας ενημερώσω
Νταξ η μερα ξεκιναει σκατα από το πρωι "ΠΕΡΙΟΔΟΣ" μια λεξη τοσο οδυνηρή που χρειάζομαι την ηρεμία μου και γλυκαααα .Ετοιμάζομαι για το σχολειο και μολις βγαινω εξω βλεπω ότι βρεχη νταξ η μερα συνεχίζεται τελεια ξανα μπαίνω για να παρω την ομπρελά
"Καλημέρα " λεει ο Αχχιλεας αλλα δεν εχω την όρεξη του. Αρπάζω την ομπρελά μου και φεύγω.
Κανει τοσο κρυο που θα επρεπε να ντυθώ πιο χοντρα αλλα τωρα δεν προλαβαίνω να αλλαξω . Φτανω στο σχολειο και εχει χτυπήσει οποτε η δεν θα μπω καθολου η θα παω και ανάλογα τα κέφια. Ανεβαίνω χτυπαω την πορτα και την ανοίγω
"Που ησουν εσυ ?" με ρωτάει η καθηγήτρια με ειρωνεία.
"Συγγνωμη απλα αργησα θα μπορούσα να περασω ?" ρωταω οσο πιο ευγενικά μπορω αλλα βλεπω εχθες δεν είχαμε τρελιτσες οποτε χλωμο το κοβω
"Και βεβαια όχι εξω τωρα " φωναζει σαν υστερική και όπως παρατηρώ έλειπε η Νικολ αλλα ειχε ερθει ο Στεγανος ?
Βγαινω από την ταξη και παω σε κατι παγκακια που ειχαν υπόστεγο. Αρχιζω να αναρωτιέμαι πωσ και δεν ηρθε η Νικολ νταξ δεν λείπει συχνά. Μα βεβαια πηγε από το σπιτι για να ερθουν μαζι και φαινεται εχουν ορεξη από το πρωη μου. Θεεε μμμ πρωι πρωι. Ακουω το κινητο μου να δονείται
Νικολ:
"Εχεις μπει ?"
Εγω:
"Όχι "
Νικολ:
"Ωραία που είσαι "
Το ειδα αλλα δεν απαντησα γιατι δεν ηθελα να μιλησουμε βασικα δεν ξερω τι εχω παθει αλλα δεν θελω τελος
Νικολ:
"Απαντα ρε Ευα γαμω "
"Ευα ?" εσυ μου ελειπες τωρα
"Τι κανεις κατω ?" τον ρωταω
"Ηρθα να σου κανω παρεα " καθεται διπλα μου ενώ εγω πηγαίνω πιο εκει
"Δεν θυμαμαι να στο ζητησα "
"Ελα τωρα το ξερω ότι ηθελες, αα να έρχεται και η φιλη σου " γυρνάω και την βλέπω να έρχεται
"Καλημέρα " λεει η Νικολ ενώ ερχεται και ο ηλίθιος από πισω
"Τι κανατε ρε μαλακες πρωι πρωι ;" ρωτάει ο στεφανος
"Σεξ " απαντάει ο Αχχιλεας ανετος ενώ η νικολ διπλα του κοκκινιζει
"Ακλ πρωι πρωι" λεω και σηκώνομαι και φευγω. Προχωράω μέσα στην βροχή για την πιο κοντινή καφετέρια.
Μπαίνω μέσα σαν παπι και ευτυχώς δεν είχε πολύ κοσμο μόνο κατι ζευγαράκια και μια παρέα αγοριων. Πηγαινω στο ταμείο παραγγέλνω και περνω τον καφέ μου. Καθομαι σε ένα τραπεζι καθως βγαζω την ιστορια για να διαβασω και να περασει η ωρα. Όχι να συγκεντρωθώ δεν μπορω αλλα ουτε να κοιταω το βιβλιο. Ανοιγω το τηλέφωνο και δεν έρχεται ουτε ένα μήνυμα , πω πω πω τελεια .Και εκει που καθομουν ομορφα και ωραια στο Insta ερχαιτε ένα παιδι από την παρεα που σας ειπα πριν και κάθεται διπλα μου
"Εμμ σορρυ αλλα δεν θυμάμαι να με ρώτησες"του λεω οσο πιο ευγενικά μπορώ
"Δεν χρειάζεται να σε ρωτησω " λεει με ένα θρασος
"Α ναι ε; Ποιος νομιζεις ότι εισαι ας πουμε ;"
"Πες μου ότι δεν με καταλαβες " ελα μου ; το παιδι είναι χαζο
"Δεν σε ξερω καν πως θες να σε αναγνωριστώ κιολας ;"μεγαλη ιδεα εχει για τον εαυτο του
"Αλεξ Ηλιόπουλος" λεει με τιμη και καμαρι
"Ναι οκ σηκω από το τραπέζι μου τωρα "του λεω
"Και αν δεν θελω;" θελει να με κουρασει το βλεπω εγω
"Δεν θυμαμαι να σε ρωτησα "
"Δεν θα φυγω μεχρι να παρω αυτό που θελω " τι να θελει ο άχρηστος
"Καλα θα φυγω εγω τοτε " λεω και μαζευω τα πραγματα μου
"Παρε με οποτε θες " μου δίνει ένα χαρτακι με το τηλέφωνο του
Σηκώνομαι και παω να φυγω αλλα θυμήθηκα ότι κατι ξέχασα, σκίζω το χαρτάκι και το πεταω στα σκουπίδια.
Η βροχη εχει ηρεμήσει και απλα ψιχαλίζει. Μπαινω στο σχολειο και παω κατευθείαν στην ταξη μου.... έλειπε και ο Στέφανος και η Νικολ αλλα νταξ δεν μου φαίνεται περίεργο συνήθειες είναι αυτές....
