Arc 4 - Let me protect you VII
"ငါပန္းသီးမစားခ်င္ဘူး။ ငါပန္ဒါစားမွာ'' ဖုန္းကြၽမ္ကေဆး႐ုံကုတင္မွာ ဖူးေယာင္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔လဲေနၿပီး ႐ွန္႔ခယ္ကိုဂ်စ္တိုက္ေနတယ္။ ႐ွန္႔ခယ္ေ႐ွ႕မွာဆို သူကအျခားလူလိုပဲ။
ပန္းသီးႏြာေနတဲ့႐ွန္႔ခယ္ကေခါင္းညိမ့္ၿပီး ''အိုေက ခဏေနရင္ပန္ဒါသြားဝယ္ေပးမယ္'' ဖုန္းက်ြမ္လိုခ်င္တဲ့ပန္ဒါဆိုတာ ႏို႔ေခ်ာကလက္ျဖစ္၏။ ဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိရင္ သူတစ္ခါထဲႏွစ္ထုပ္ေလာက္စားတတ္တယ္။
ဖုန္းကြၽမ္ေက်နပ္သြားၿပီး ပန္းသီးတစ္စိတ္ကိုယူဝါးလိုက္ေတာ့တယ္။ ႐ွန္႔ခယ္ ၊ ဖုန္းကြၽမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သနားမိသလိုရယ္လည္းရယ္ခ်င္မိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူအိတ္ကဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ဖုန္းကြၽမ္ကိုခ်ိန္လိုက္တယ္။
"ဘာလုပ္တာလဲ''
"အမွတ္တရေလ'' ေျပာေျပာဆိုဆုိနဲ႔႐ွန္႔ခယ္ကင္မရာကုိႏွပ္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဖုန္းကြၽမ္ကမ်က္ႏွာကိုကာၿပီး''မလုပ္နဲ႔ဆို''
"ဘာေၾကာက္ေနတာလဲ အမာရြတ္ဆိုတာေယာက်္ားေတြအတြက္အမွတ္တံဆိပ္ကြ။မ်ားမ်ား႐ွိေလဂုဏ္႐ွိေလပဲ'' ႐ွန္႔ခယ္ ယုတ္မာစြာရယ္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။
"ဒါေပါ့ဟုတ္တာေပါ့။ မ်က္ခြက္ႀကီးစုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္အထုေထာင္းခံရတာ အရမ္းဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတာေပါ့။'' ဖုန္းကြၽမ္မ်က္ႏွာကိုအုပ္ၿပီး ေသေသ႐ွင္႐ွင္ကာကြယ္ေတာ့တယ္။
"လိမ္မာစမ္းပါ။ လက္ဖယ္လိုက္။ ငါ့ကိုဓာတ္ပံုေပး႐ိုက္။ငါမင္းကိုတစ္ခါနမ္းမယ္''
ဖုန္းကြၽမ္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲခိုးၾကည့္လိုက္တယ္။''တကယ္လား''
အမ္?သူတကယ္ပဲအနမ္းလိုခ်င္ေနတာလား?
"အင္း''
"ေကာင္းၿပီေလ'' ဖုန္းကြၽမ္မဖယ္ခ်င္ဖယ္ခ်င္နဲ႔ ဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး ေအးေဆးတည္ညိမ္စြာနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။'' မင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္မယ္ဆိုရင္ မ်ားမ်ား႐ိုက္။ တစ္ပံု႐ိုက္တစ္ခါနမ္းရမယ္''
YOU ARE READING
ေပြ႔ဖက္ခြင့္ [Heroic death system]
RomanceTitle - Heroic death system Arc - 4 (Let me protect you) Author - Snowfield specter Eng translator - snowycodex 【ရွင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းမေသရပါေစနဲ႔ ...!】 သို႔ႏွင့္၊ ရွန္႔ခယ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမသတ္ႏိုင္သည့္ သနားစရာ အသက္ဘဝကို တစ္ခ်ိ...