To: My Kind of Almost

6

Pagkatapos ng araw na iyon, hindi ako pumalya sa kaiisip sa'yo. Minsan, naiinis na 'ko kasi walang ibang laman ang utak ko kung hindi kumusta ka na, okay ka pa rin ba, o kung may... iba na ba. Nakakainis kasi tila lason ang pait na kumakalat sa sistema ko sa tuwing naiisip ko na baka may... iba ka na nga. I could not even stalk you on Facebook because you blocked me. How cruel.

But I know I'm the cruel one because of what I did to us.

Time passed, at akala ko sa sarili ko na unti unti, nakalimutan na kita. Na okay na ko. Akala ko talaga okay na ko.

Pero bakit kailangan mong bumalik at magpakita sakin?

I could not remember your face anymore, or that's what I thought. Because the moment I saw you looked at me briefly, I just knew. Fuck it.

I knew that was you. Sa lakas ng tibok ng puso ko, at sa kabang naramdaman ko noon, alam kong ikaw yon.

It's funny because I thought I would not be able to love again as much as I loved my ex but I was wrong. You were the living proof of that.

Sa intesidad pa lang ng pagtibok ng puso at sa kung paano ako natataranta kapag nakikita kita ng hindi sinasadya, alam ko. Alam ko na talagang nahulog ako noon, at nanatiling ganon yon.

Walang pinagbago. Siguro kung makikita mo ako ngayon, tatawanan mo ko at sasabihing "ayan kasi, binalewala mo 'ko nung panahong mahal pa kita"

Tanga nga kasi ako e. Hayaan mo na, at least ngayon, okay na...