Romeo & Juliet: Only a bit wilder

《1. Neighbours 》

♡ Macklemore ft. Ryan Lewis - Can't hold us ♡

Verveeld tik ik met mijn pen op mijn bank, hopend dat de tijd daardoor sneller zou gaan. Nog 20 minuten en dan kan ik eindelijk naar huis.

Ik kijk wat rond in de klas en vang de blik van mijn beste vriendin Jamie die ik al 5 jaar ken.

Trouwens, ik ben Myriam en ik ben 16. Mijn vader is Marokkaans en mijn moeder is Turks. Ze hebben een heel mooi restaurant opgericht in de stad. We zijn niet super rijk ofzo, maar ze verdienen meer dan genoeg. Ik ben gezegend met één oudere zus die ik soms echt wil vermoorden...

TRIIING

Hoewel het geluid van de bel afschuwelijk klinkt, ben ik telkens zo blij als ik hem hoor afgaan. Zo snel als ik kan pak ik in en verlaat samen met Jaimie het lokaal.

Druk pratend met haar wandel ik naar de bushalte. Het is heel koud, maar de zon schijnt tenminste wel. Zowat iedereen is met de fiets naar school gekomen, behalve ik, Jaimie en de vreselijke, gemene, idiote Samuel.

Hij is 10 jaar geleden vanuit Frankrijk naar hier verhuisd en naast mij komen wonen. Vanaf die dag mocht ik hem al niet. En mijn ouders mochten zijn ouders al helemaal niet.

Zeker niet als je hun geschiedenis kent: Ze zijn al 3 keer verhuisd omdat ze letterlijk zijn buitengegooid door hun gemeente. Het zijn vreselijke buren, maar omdat ze gemeen zijn en daardoor denken dat ze alles zijn,  mag bijna niemand hen.

Eerst keken ze neer op mijn ouders, die geen hoogstaande bureaujob hebben. Tot ze begonnen te zien dat zij op een andere manier succes boeken.

'Hey, Tahiri!' roept Samuel naar mij.

Ik negeer hem gewoon en loop doodleuk verder. Kutkind dat hij is. Net zo verwend als z'n ouders.

Wacht maar, ik weet heus wel wat hij 's nachts allemaal uithaald. Genoeg verhalen en foto's. Ik kan hem zo uithalen. Maar dat doe ik niet.

Kijk, want mijn acties zijn net als honing: hoe langer je het laat liggen, hoe zoeter het gaat zijn.

Als mijn bus eraan komt, neem ik afscheid van Jaimie en stap op. Aangezien hij mijn buurman is, stapt Samuel mee op de bus. Fijn dit.

Zoals  gewoonlijk neemt hij naast mij plaats en weer zoals gewoonlijk negeer ik hem de hele rit. Zo gaat dat al sinds het eerste middelbaar.

Alleen vandaag stapt hij niet samen met mij uit. Tegen te tijd dat ik veilig en wel op de stoep sta, zit meneertje Roux nog op de bus.

Eigenlijk zou ik niet mogen klagen. Het is gewoon dat ik benieuwd ben naar wat hij gaat doen.

Ik schud het van mij af en loop door naar ons huis. Mijn vader is thuis, maar vertrekt over een uur naar het restaurant zodat mama naar huis kan. Best goed geregeld van hen.

'Hey Myriam, waar is Samuel vandaag? Heb hem niet van de bus zien stappen.' vraagt mijn vader nieuwsgierig.

'Weet ik niet, hij is op de bus blijven zitten.'

Mijn ouders zijn soms iets te stalkerig als het over de familie Roux gaat. Ze merken het meteen als ze vaak op pad zijn of een lange tijd thuis blijven. Dingen waar ik me persoonlijk niet mee bezighoud.

Na even met papa gepraat te hebben, begin ik boven aan mijn huiswerk. Een opstel over geluk. Totaal geen idee wat dat is. Dat is voor iedereen anders ofzo. Dat opstel is een soort van voorbereidend werk op je examen. Ik moet het ook nog eens vertalen naar het Engels, Frans en Duits. Mijn schoolleven is echt vermoeiend.

'IK BEN THUUUUIS!' hoor ik mijn zus Selma roepen.

Als zij thuis is, is mama ook thuis. En dat betekent eten. Toevallig heb ik ook nog eens een reuzehonger.

Ik huppel de trap af en begroet mijn moeder. 'Hey, wat heb je vandaag mee.'

'Ravioli met kip.' antwoordt ze blij.

Ze warmt het op terwijl ik en Selma over onze dag vertellen. Selma is studente architectuur en zit in haar tweede jaar. Ze vertelt over hoe gezellig het is op de universiteit en bla bla bla.

'Ik word echt overspoeld met werk.' klaag ik vermoeid.

Dat is geen leugen: ik heb dagelijks twee of drie toetsen.

'Ach, middelbare school is niets, wacht maar tot je gaat verder studeren.'

Ik kijk haar dodelijk aan. Selma denkt echt dat de middelbare school peanuts  is ofzo. Ik heb ook werk hoor.

'Waarom stapt Martine Roux naar onze voordeur?' vraagt mijn moeder opeens.

Beiden kijken we naar het raam en zien inderdaad Samuels moeder deze kant op wandelen.

Nog voor ze kan aanbellen, staat mijn moeder aan de deur.

'Wat moet je, Roux?'

'Samuel is nog niet thuis. En ik vroeg me af of die dochter van jou weet waar hij is.'

'Mijn dochter gaat niet met jouw klotezoon om dus ze weet niet waar hij is. Prettige avond.'

Mijn moeder sluit droog de deur en komt terug naar de keuken. Zonder een woord te zeggen, schept ze de ravioli op.

Selma en ik kunnen het niet meer houden en proesten het uit.

'Dat was zo savage!'

Een klein glimlachje vormt zich rond haar lippen en dan begint ze zelf ook mee te lachen.

Samen genieten we van de overheerlijke maaltijd waarna we ook samen alles afruimen.

'Mama, ik zat te denken', begint Selma,' stel je voor dat we een soort buurtfeest geven.'

'Uhm, waarom? Hebben we een speciale reden?'

Ook ik kijk haar raar aan: wie houdt er nu zonder reden een buurtfeest?

'Je weet wel, omdat de El Yakoubis hier zijn komen wonen!'

'Wow, zijn er nieuwe mensen in de wijk?' vraag ik opgewonden.

'Ja, in dat huis waar vroeger die oude vrouw woonde. Hun dochter zit bij mij in de klas.'

Alsof ze een turbo in zich had, begint mijn moeder alle buren uit te nodigen voor een feest dat zondag zou plaatsvinden. Mijn vader werd ook op de hoogte gesteld. Alleen de nieuwe buren nog.

Selma is een taart gaan halen bij de bakker om aan hen te geven. Ze zou hen dan ook meteen uitnodigen voor het feest.

En het beste van al?

Wij hebben sneller een feest georganiseerd dan die verdomde Roux'

Jaa! Mijn nieuwe boek is er!

En nee, geen clichés beloofd!

Xoxoxo DawSatie

P.S.: Happy Valentine's day (#singlesquad) 💕🌹