Romeo & Juliet: Only a bit wilder

《5. Partners in crime》

Het is aardig druk in de Panos wanneer ik binnenstap. Samuel zit al aan een tafeltje met een stuk appeltaart en een glas chocomelk. Zelf bestel ik ook een theetje en twee koffiekoeken voor ik bij hem ga zitten.

'Waaw, Myriam Tahiri die met mij aan één tafel wil zitten. Vrijwillig.'

Hij grijnst zelfvoldaan omdat hij weet dat dat ten eerste helemaal waar is en ten tweede omdat hij me boos wil maken. Iets waar Samuel toevallig erg goed in is.

'Ik zit hier niet voor mijn plezier, geloof me. Weet jij dat mijn lieve zus JOUW broer date?'

Zijn grijns verdwijnt en maakt plaats voor een grimmige blik.

'Ja, dat weet ik. Dat is zeker liefde.'

Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk recht in zijn ogen.

'Luister Roux, je weet heus dat dat nooit goedgekeurd zal worden door onze ouders. En ook niet door ons beiden. We moeten die onzin echt stoppen.'

'Waarom zou ik dat niet goedkeuren? Wie ben ik zelfs om over het leven van mijn broer te bepalen?'

Echt, deze jongen is zo dom. Ik snap echt niet hoe hij in het 5de middelbaar geraakt is zonder te blijven zitten.

'Ik zal het anders formuleren: wil jij dat mijn zus jouw achternaam gaat dragen? Wil jij dat wij bijna familie worden?'

Zijn gezichtsuitdrukking zou ik op dit moment als geschokt omschrijven met een grote kans op flauwvallen.

'Dacht ik al.' doe ik er nog een schepje bovenop.

Het is even stil aangezien Samuel nog even van de schok moet bekomen. Hij had er volgens mij nog nooit zo over nagedacht.

'Oké, wat gaan we dan precies doen?'

Nu is het eindelijk mijn beurt om te grijnzen: het plan kan van start gaan.

Na anderhalf uur overlegd te hebben, hebben we een concreet plan uitgewerkt:

Operatie verniel Tahiri-Roux:

1) Stoken (I know evil, maar ze zal me nog dankbaar zijn)

2) Benjamin aan een ander koppelen (Selma moet lekker happy single blijven)

3) Zorgen dat ze niet op date kunnen

Dat is slechts een voorproefje op wat echt gaat komen, maar dan hebben we tenminste al een idee van wat we precies gaan doen.

Als we klaar zijn, geef ik hem een korte handdruk als teken dat we vanaf nu collega's zijn. Alleen in dit project natuurlijk: voor de rest kan ik Roux niet zien of luchten.

Gelukkig voor mij is het al gestopt met regenen. De Panos is ook niet heel ver van mijn huis: alleen maar voordelen.

Thuis is alleen Selma aanwezig, want mijn ouders zijn naar het restaurant. Ik besluit haar meteen te confronteren met wat ik zag.

'Je had toch een pepermuntje in, hé?' vraag ik zogenaamd bezorgd.

Ze gooit een sierkussentje recht in mijn gezicht en verstopt haar gezicht in haar handen.

'Selma, ik weet dat je van hem houdt en al die shit, maar ik hoop oprecht dat je nog net iets meer van God houdt. Je bent oud genoeg om slimme keuzes te maken, denk ik.'

Ze knikt zwijgend en volgens mij zag ik zelfs een beetje schaamte.

'Wanneer komt hij je trouwens halen? Voor de date?' vraag ik dan om de sfeer erin te houden.

'Om 16u00 en wees niet zo nieuwsgierig. Ik weet wat ik doe, zusje!'

Ik pak mijn mobiel erbij en stuur een sms'je naar Samuel: wij gaan namelijk mee met hen. Zonder dat ze het weten uiteraard. Selma zou me zowaar opvreten als ze me zou zien.

Zonder pardon gooit Selma me de kamer uit zodat ze zich kan "voorbereiden".

Ik ben niet achterlijk hoor: ik weet heus wel dat ze naar Benjamin gaat bellen.

Aangezien ik geen leven heb, update ik even mijn playlist met nieuwe nummers. Ik luister namelijk bijna altijd en overal muziek.

Na een halfuur, komt Selma gillend mijn kamer binnen: 'DE DATE GAAT NIET DOOR!'

Verbaasd ga ik recht op mijn bed zitten. 'Hoezo niet?'

Ze veegt enkele tranen weg en gaat naast mij zitten. 'Hij had blijkbaar zijn broertje beloofd om naar de film te gaan voor we onze date hadden vastgelegd.' snikt ze.

'Die Samuel is zo een rotkind.' zegt ze dan plots.

'Ja, ik snap helemaal wat je bedoelt.' stem ik in.

Ik geef haar een dikke knuffel om haar een beetje te troosten. Eigenlijk is dit een positief ding voor het plan, maar het breekt me om mijn zus zo te zien.

Om haar alles te doen vergeten, bestel ik twee large pizza's Hawaï en twee potten Ben&Jerry. Eten is het medicijn tegen alles (behalve griep, dan moet je meestal kotsen).

'OEH MYRIAM HEEFT EEN BERICHTJE!' , roept Selma even later al smakkend. ,'wie is je partner in crime?'

'Jaimie.' verzin ik ter plekke.

'Je liegt, want je hebt ook een bericht van haar en zij is anders opgeslagen.'

Ik gris mijn telefoon uit haar handen: als ze het bericht zou lezen, zou ze ook te weten komen dat het Samuel is en wat we aan het doen zijn. Dan is het pas echt oorlog.

'Sowieso je geheime lover.' zegt ze met een rollende r.

Terwijl ik nog een hap van mijn pizza neem, schudt ik ontkennend met mijn hoofd.

'Gewoon een vriend.' zeg ik dan met mijn mond vol.

Ik weet dat ze het niet gelooft, maar alles is beter dan de waarheid. Even het berichtje bekijken:

Partner in crime:

Hoe ist met je zus? Benjamin is best sad...

Met alle respect, maar het boeit me vrij weinig hoe Benjamin zich voelt: ten slotte is hij medeplichtig aan dit hele gedoe.

Ik app hem terug dat hij alleen moet sturen als er iets belangrijks is anders wordt Selma wantrouwig. Tot nu toe gaat het best goed: ze is erg vrolijk en is gewoon weer mijn zus.

Geklop op mijn kamerdeur: mijn moeder staat in de deuropening met twee koffers in haar hand.

'Mama, ga je weg?' vraag ik verbaasd.

'Nee, we hebben een logé.' zegt ze met een mysterieus lachje.

Ik denk na, maar kan niemand bedenken die zou kunnen komen logeren. Ik ben dan ook verbaasd als ik opeens Jasmin El Yacoubi zie staan.

Random.

'Ja, haar ouders moeten een maandje weg, dus hebben wij aangeboden om de kinderen op te vangen. Behalve Ayoub, die is bij zijn grootouders.'

Ik knipper een paar keer met mijn ogen omdat ik het niet helemaal kan vatten. Een maand met Jasmin overleef ik nog wel, maar Noeh...

Hij mag best blij zijn als papa hem hier levend weg laat wegkomen. Hij mag Noeh echt niet.

Dit gaat echt wat worden.

Noriam? ;)

Xoxoxo DawSatie