Τα δικά μου

Σ' αφήνω πίσω

Σ' αφήνω πίσω

Και τώρα σκέφτομαι πάλι εσένα
Μα αξίζουν τα γράμματα
μου πάλι για εσένα ;
Αξίζουν οι μουτζούρες μου ;
Αξίζουν τα ποίηματα μου ;
Και το χαρτί μου ;
Και γράφω τόσο συχνά για εσένα
σαν να ήσουν Θεός και σαν να ήσουν εδώ .

Καμία φορά θυμάμαι και το άρωμα σου , το χαμόγελο σου .
Πλέον  όταν αντικρίζω αρσενικό
φοβάμαι μην είσαι εσύ .
Όλοι σου μοιάζουν
και τρέμω μην δω τα μάτια
που μου προκαλούν μετά από τόσα χρόνια πόνο .

Μα είναι άδικο , με ακούς ;
Άδικο να πονάω εγώ
κι εσύ , να μην νιώθεις ,
ούτε ένα μικρό τσίμπημα .
Να σε βλέπω να καμαρώνεις .

Και κάθε φορά που κοιτάζω
το σπίτι σου να ψάχνω
σημάδια μην είσαι μέσα .
Κι αν είσαι να φροντίσω
να κρυφτώ από εσένα και τον πόνο .

Α , από αυτόν ξέχασα να σου πω
δεν μπορώ να κρυφτώ πια
Αυτός εδώ και χρόνια
φώλιασε μέσα μου κι έγινε ένα
με όσα συναισθήματα έχω ή
μάλλον πιο σωστά είχα για εσένα .

Και τώρα γλυκιέ μου θέλω
να σε αφήσω πίσω , πρέπει
και το θέλω βαθιά . Σε αγάπησα
πολύ για να γράφω για εσένα .
Σε αγάπησα πολύ για να πονάω
τόσο για εσένα .

Θέλω να κρατήσω τα όμορφα
και να μην φοβάμαι πια
τα μάτια σου .
Και το υπόσχομαι να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφτηκε για εσένα.

Και σίγουρα θα σε ξαναδώ
μα δεν θα σου μιλήσω .
Κι αυτή τη φορά η σιωπή μου
θα έχει ήχο γαλήνης .
Γιατί η καρδιά μου δε θα
κουβανεί εσένα .

Καταλαβαίνεις γκυκιέ μου
γιατί σε αφήνω πίσω ;
Γιατί η δική μου η ψυχή
πρέπει να γυρίσει κι αυτή πίσω .
Να μην ανήκει σε εσένα και κανένα
παρά μοναχά σε έμενα .

Και αυτός ο φόβος
του να σε αντικρίσω
να μην υπάρχει .
Να απελευθερωθεί από τα δεσμά
που τόσες νύχτες καρτερούσαν .

Έτσι ελεύθερη ανάμεσα
στους ανέμους ,
σε αφήνω πίσω ,
σαν να ήσουν άλλη μια συνήθεια .

Γ3ωργΙα