Τα δικά μου

Παπαρούνες

Φυσούσε αγέρι αληθινό
και έπαιρνε μαζί του
κάθε φύλλο από τα κερασφορα

Οι μυρωδιές χόρευαν
στο γαργαλητό του αέρα
Και οι πασχαλιές γλεντούσαν
Πετούσαν και τραγουδούσαν

Και ο ήλιος χαϊδευε απαλά
τα φύλλα , το χώμα , την αυγή
Κάθε δείλι πετάριζε στα κύματα
της αγριεμένης αφρισμένης θάλασσας

Τα ποτάμια έτρεχαν
και δύο πουλιά πιο πάνω μοιρολογούσαν  δύο στρατιώτες
που η μάνα τους δεν φίλησε ποτέ

Παπαρούνες μεγάλωναν γοργά
και ο πόλεμος είχε τελειώσει
Η αγάπη άνθιζε
περιέλουζε τα πάντα γύρω .

Το αίμα είχε παγώσει για τα καλά
Τα μάτια κοίταζαν όλα όσα δεν μπορούσαν να δουν
Και το σώμα αιώνιος μάρτυρας

Κάθε ένας από αυτούς
μια οικογένεια πίσω
Μια πληγή αγιάτρευτη
βαθια στην καρδιά χαραγμένη .

Και τα χρόνια περνάνε
Και οι μνήμες πονάνε
Τα πάθη περνάνε
Και οι πόνοι συνεχίζουν να πονάνε .

Γ3ωργΙα

Με αφορμή τον Β Παγκοσμίο πόλεμο .   Με αφορμή τον Α Παγκόσμιο πόλεμο . Με αφορμή την μάχη της Κρήτης που πλησιάζει . Με αφορμή τη σφαγή των Ποντίων που πλησιάζει . Με αφορμή κάθε αδικοχαμένης ψυχής . ❤️

Ο τίτλος είναι συμβολικός .

Ο συμβολισμός της παπαρούνας προέρχεται από ένα πολύ όμορφο ποίημα του Καναδού John McCrae, ο οποίος υπηρέτησε στον πόλεμο ως στρατιωτικός γιατρός. Ο John McCrae έγραψε το ποίημά του στις 15 Μαΐου 1915, όταν είδε πως οι παπαρούνες ήταν το πρώτο λουλούδι που άνθισε ανάμεσα στους τάφους της Φλάνδρας του Βελγίου, όπου είχαν ταφεί στρατιώτες που σκοτώθηκαν σε μια από τις μεγάλες μάχες του πολέμου. Επί πλέον, το κόκκινο χρώμα της παπαρούνας συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και στους άλλους μεγάλους πολέμους που ακολούθησαν.