Ben hızla ayağa kalktım, çocuklarında gözleri parlıyor otuziki diş sırıtıyorlardı. Nefeste bize bakıp sırıtınca dayanamayıp döndüğünü anlmıştım. Kollarımı açıp nefese doğru ilerlerken nefeste bana doğru geliyordu, tam ona sarılacakken açtığım kollarımın altından geçip çocuklara sarıldı. Şu an ne hissettiğimi ancak empati kurarak anlayabilirsiniz.
"İyimiziniz çocuklar? Ohh mis gibisiniz!"
Yiğit: iyiyiz anne, ama babam iyi değil
Nefes kafasını bana çevirip baktı, sonra geri yiğite döndü
"Neden annem?"
Yiğit: ssen yoksun diye her gün ağlıyor. Babamın hiç ağladığını görmemiştim, ama artık her gün ağlıyor. Anne...
"Efendim annem?"
Yiğit: lütfen geri gel, biz seni çok özledik
"Ama biz babanızla küstük, barışınca gelicem tamam mı?"
Deniz: o jaman hemey bayışıy ayye!
Melis: evey ayye denis doyu diyoy
Deniz: ben hep doyu diyoyum meyis
Melis: yav he he
Deniz: meyisssss!
Nefes ikizlerin durumuna gülerken ben hala nefese bakıuordum. Derken nefes ayaklandı ve yanıma geldi.
"Tahir..."
Tahir: nefesim...
Diyip ona sarılmaya yeltendim ama nafile, geri çekildi keçi!
"2 dakika içeri gelebilir misin?"
Ah şu 2 dakikalar, sonu hep mutsuz biter, hadi hayırlısı...
Tahir: peki
Onun peşinden çocuklarla beraber içeri girdik. Nefes çocukları yatırdıktan sonra salona geçip koltıklara oturdu... yanını gösterip benimde oraya oturmamı söylüuordu. Hiç vakit kaybetmeden yanına oturdum,
"Tahir, ben sizsiz yapamıuorum"
Tahir: o zaman kır şu inadını dön yanımıza, nereye kadar sürecek bu...
"Döndüm zaten tahir, bak ben çok düşündüm, senle bir anlaşma yapmaya karar verdim"
Tahir: ne istiyorsan kabul!
"2 ay dolana kadar bana dokunmayacağına söz verirsen dönerim"
Tahir: ben seni evine bırakayım
"Ne yani! Neden kabul etmedin anlaşmayı?!"
Tahir: nefes söz veremem, illa dokunurum sana, bize zarar gelmesin diye kabul etmiyorum.
"Peki ne zaman geleyim?"
Tahir: son 1 hafta kala gel nefes
"Peki, görüşürüz"
Tahir: görüşürüz
...
Bölüm sonu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Macun 2 || Neftah
Novela Juvenil-Devam Kitabıdır- ufacık bir tohum tanesi ekmek oluyorsa! imkansız olan biz, neden büyük bir aile olmayalım?