Bu defa tamamen bitti dedim. Beni bi daha asla sevmez dedim. Nasil bi insandim ben? Gurur diye bisey kalmamisti artik. Bambaska bi insan olmustum. Ya bana git diyen beni sevmeyen birini seviyorumdum. Hemde cevremde o kadar insanin bana vazgec demesine, cevremde o kadar kiz olmasina ragmen.. Galiba ilerde cocuklarima anlatacagim hayatimin aski Öykü'ydü. Ben bunu cocuklarima anlaticaktim ama Öykü'yle beraber anlatirsak daha guzel olur diye dusunuyodum. Ama bir yandanda artik olmaz bitti diyodum. Zaten yazda yaklasmisti. Yeni insanlarla tanisir, baska birini sever diyodum kendime. Ben sadece o sevdigi cocugu unutmasina yaramistim. Sonrada atiis gibi hissediyordum bir kenara.. Silivri kücük yer. Elbet karsilasirdik ama artik karsilasmak istemiyordum. Cunku artik onun yuzune bakamazdim ki. Butun herseyimi kaybetmis gibi hissediyordum. Oyleydide. Benim herseyim Öykü'ydü. Cok ozlemistim dayanamiyordum. Kac defa intihar etmeyi dusundum, kac defa ilac icip uyudum bi daha uyanmamak icin. Bi türlü ölemedim. Kac defa ucurumun kenarinda buldum kendimi. Her zaman geri donduren bir arkadasim vardi veya annem arardi oglum eve gel, merak ettim seni diye.. Hic unutmam okulda bahar senligi icin konser duzenlencekti. Konserede genclerin hasta oldugu Kolpa geliyordu. Konser oncesi elimde tam 4 tane bilet vardi. 3ünü cocuklarinin kolpayi cok sevdigini ama durumlarinin olmadigi icin konsere gidemedigini soyleyen cok sevdigim bi ablaya verdim. Digerini Öykü icin sakladim belki döner, birlikte gideriz diye. 1 biletle nasil 2 kisi konsere gitcektin diye dusunenler olabilir. Okulda ogrenci oldugum icin bana bilet lazim degildi. Biletler sadece misafirler icindi. Neyse. Öykü dönmedi. Konser gününe kadar bi cok kizdan "aksam arabayla beni evden al birlikte gidelim konsere" teklifi aldim. Ne mutlu ki hepsini reddettim. Bileti kuzenime verdim. Atladik arabaya once arabayi bira ve votlayla doldurduk. Sonra cektik arabayi konser alanina hem iciyoruz hem dertlesiyoruz. Bizi goren kizlar yanimuza geliyo falan. Kafamiz kiyak, umrumuzda degil hic biri. Hatta bi ara kuzen iki tane kizi dovecekti :D Ama nasil oldu anlamadim, bi kizla fotograf cekinmisim elimde bira sisesi sigara falan. Oysa agzima sigara bile almamistim o yasima kadar. Sadece alkol. Neyse konser bitti eve gidip uyuduk falan. Tabi Öykü napiyodu o saatlerde haberim yok. Kapisindan gectim ama evin isiklari yanmiyodu. Hatta araba bile evin onunde parkedili degildi. Ertesi sabah okula gittigimde İlk once mudurle biraz tartistik geceki davranislarimdan dolayi. Aman cokta fifi. Tabi ben boyle umursamaz yasadikca insanlarin daha bi ilgisini cekmeye basladigimi farkettim. Oysa bilmiyorlardiki bu hic bir seyi umursamayan insan, kucuk bir kiz icin yanip tutusuyo.. Ne kadar insanlara farkettirmemeye calissamda arkadaslarim ve ogretmenlerim bi seylerin yolunda gitmedigin biliyorlardi. Ama okulda kimseye anlatmiyordum bu olanlari. Artik hic bi dersi kaynatmiyordum. Tum derslerde uyuyup ruyalar goruyordum. Bi ara araliksiz her gece ruyalarima giriyodu Öykü. Uyandigimda aglayasim geliyodu. Ben tam unuttum diyodum hep onu hatirlatan bi seylerle karsilasiyodum, yada ruyalarima giriyodu. Arayip soramiyodumda.. Ama hep uzaktan bakiyodum ona, hergun evinin onunden kac defa gectigimi saymiyorum bile. Her gun dahada guzellesiyordu. Sevenide coktu. Benden cok daha yakisiklilarida vardi. Yani anlayacaginiz kendi kendime yol al Poyraz diyordum. Hayat cirkinler icin gercektende cok cirkin. Sonra baktim olacak gibi degil, unutmaktanda vazgectim. Aklina bile geiyordum. Bana Vakit harcayacagim seyler lazimdi. Okulda bitmisti. Bende kafam mesgul olsun diye Kafelerde calismaya basladim. Nargilecilik garsonluk falan yapardim. Calismak ise yariyordu. Cunku calisinca beyin sadece işle mesgul oldugundan Öykü'yü düsünemiyordum. Ama isten cikinca yine aklima geliyordu. Hemen elime bi bira alip iciyordum. İsten sonraki dusunmeme isinide boyle hallediyordum. Yoksa intihar ederdim dayanamazdim. Ölmekten korkmuyordumda, ona baskasinin dokunma ihtimali, onu koruyamacak olmam beni korkutuyordu. Ölürsem napardiki. Uzulmezdi bile belki ozamanlar.. Gunlerimin ozeti kisaca şöyleydi. Oglen 2de uyan 3te iste ol, gece 12de işten cık, saat 1 veya 2ye kadar icki ic eve git uyu. Ama yinede nasil oldugunu anlamadigim bi sekilde Öykü aklima gelemeye devam ediyordu. Sonra bi yerde bi yazi okudum. Eger bir kisiyi surekli dusunuyorsak bunun sebebi o kisininde bizi dusunmesiymis. Yeni bi umut ekmisti bu yazi kalbime. Ama mantigim bana "madem seni dusunuyo niye yaninda degil? Hem mumkun degil onun seni dusunmesi, senin kadar dusunmesi.." Bi yanim unut derken bi yanim bekle diyordu. Ben hep bekle diyen yanimi dinledim. Annem her konuda sabirli ol, Allah sabredene sabrettigini verir diyodu. Sabrediyodum. Ama bi yandanda iciyordum. 65kilodan 57 kiloya dusmustum. Zaten dogru durust biseyde yiyemiyodum. Saclarim cok gürdü ama artik dökülmeye baslamisti. Bütün kemiklerimde kirik gibiydi. 90 yasinda gibi hissediyodum kendimi. Bi gün hic unutmam izinliydim. Aksama kadar yatip, aksam sahile icmeye cikmistim. Artik yeter dedim. Bugune kadar dayak yedigimi hatirlamiyodum. Ama uzuntuden gittim, cok kalabalik bi gruba laf atrim beni dovmeleri icin. Sagolsunlar cokta guzel dovduler. Suratim kan icindeydi. Ama benim istedigim komalik etmeleriydi. Neyse dayak yedim ama hala guluyordum. Aklimdan Öykü'yü cikaramamama, yaptiklarima guluyordum. Aciyordum kendime. Bu halde eve gidemezdim. Annemi arayip bi kac gun arkadasimda kalacagimi soyledim. Bi kac gun baska biyerde kaldim. Ama eve gittigimde anlamisti olanlari.. Bi gece onu aglarken gordum. İcim parcalanmisti. Benim icin uzulen bi tek Annem diye dusundum. Öyleydide. Yaz aylari calisarak ve icerek gecti gitti. İlk defa bi yaz mevsiminden nefret etmistim. Bir an once kis gelsin tum gun uyuyayim diyordum. Oysa daha son bahara yeni giriyorduk. Okullarda acilacakti ustelik. Futbol oynuyordum. İyi oynadigimida soylerler. Ama ben birak futbolu artik yasamak bile istemiyordum. Futboluda biraktim o yazin sonunda. Bunlarin hic birini Öykü'nün sucu olarak gormuyordum. O bana gel beni sev dememisti, o sevmem ici bi cabada gostermemisti. Yaptiklarimin tek sorumlusu kendimdim. Arada bi Öyküyle gittigimiz kumsala giderdim belki gelirde karsilasiriz diye. Hani filmlerde olurya.. Gercektende oyle seyler sadece filmlerde oluyormus.. Okullarda acilmisti. Boktan Hayatima geri donmustum ve birde basimda imkansiz gozuken bir ask vardi.. Dönse herseyi unutucaktim. Dönse bahar gelecekti ama o orda kalmayi tercih etti..
