Ammy'nin Macerası

En İyi Arkadaş

Ammy donmuştu adeta arkasını yavaşça döndü. Tahmin ettiği gibi burası bir sınıftı karalık ama yinede görebiliyordu orada bir çocuk oturuyordu ve yüzünü kapatarak ağlıyordu Ammy yavaşça çocuğun yanına gitti. Çocuğun yanına oturarak buruk bir sesle.“sen ağlıyor musun“ diye sordu küçük çocuğa.  Küçük çocuk bir anda  irkildi yanına gelen ve ona soru soran kıza şaşırmıştı. Göz yaşlarını sildi ve titreyen bir ses tonuyla şöyle söyledi, 
“hayır ağlamıyorum hem senin sınıfta ne işin var yatakhanende olman gerekiyor bekçi seni görebilir“ dedi sonra biraz Ammy’ye bakarak ”seni daha önce burada gördüğümü sanmıyorum sen yenimi geldin“ diye de ekledi.
Ammy biraz şaşırmıştı ne diyeceğini bilmiyordu söylemelimiydi neden burada olduğunu. Çocuk sorusunu yeniledi o zaman Ammy anlattı çocuğa ailesiyle başlarından geçenleri kaybolduklarını ve arabalarının bozulduğunu. Çocuk şaşırmıştı buradan hiç araba geçmezdi kayboldukları için böyle oldu her halde diye döşündü çocuk. Ammy’nin gözüne çocuğun elinde tuttuğu resim takıldı sıkı, sıkı tutuyordu resmi elinde sanki kaydedecekmiş gibi. Ammy çocuğa elindeki resmin ne olduğunu sordu  içinde tuttuğu merakla. Elinde tutuğu resme baktı çocuk gözleri dolmuştu gözyaşları akıyordu yanaklarından aşağı sonra ne olduğunu söyledi ağlayarak.
“bu ailemle çekildiğim son fotoğrafım onlar ölmeden bir gün önce çekilmiştik, bir gün sonra evimizde yangın çıktı beni kurtardılar fakat onları kurtaramadılar onlar öldüğünde beni buraya getirdiler.
Ammy’nin gözyaşları akıyordu çok üzülmüştü çocuğa kendiside öyle olsaydı ne yapardı diye düşündü.
Ammy çocuğa kendisini toplamasını ve ağlamamasını söyledi eğer ağlarsa ailesinin üzüle bileceğini söyledi ve çocuğu yanağından öptü. Çocuk ağlamasını kesti ve Ammy’le okul hakkında konuştu ailelerini kaybetmiş çocuklar burada kalıyor ve okullarını  burada bitiriyorlardı. Daha sonra sonra küçük çocuk Ammy’ye elini uzatarak, “daha adını bile bilmiyorum benim adım Harry Norman peki senin ismin ne” diye sordu.
Ammy’de elide uzattı ve“ benim adım Ammy  Cohen tanıştığımıza memnun oldum Harry bundan sonra en iyi arkadaşlarımdan ilkisin” dedi.
Harry yüzünde bir tebessümle “bende tanıştığıma memnun oldum sende benim en iyi arkadaşımsın Ammy” dedi. O gece Harry ve Ammy hayatlarında ki her şeyi uzunca bir süre konuştular.
­­­­­­­­­­Uykuları geldiklerinde Harry Ammy’yi yukarıya odası bıraktı Ammy’yi durdurdu ve yarın da kalmasını onu gezdireceğini söyleyerek gitti. Fakat Ammy Harry’ye sabah erkenden gitmeleri gerektiğini söylemeyi unutmuştu yarın için biraz üzülse de bu gün yine de çok güzeldi. Ammy ailesinin yanına yattı ve hemen uyudu bu gün onun için çok yorucu ve garip geçmişti.
 O gece ay yoktu fakat okulun arkasındaki yolda bir ışık bu sefer burada parlıyordu. Okulda hiç ışık yanmıyordu tüm katlar karanlıktı ama o gece parlayan ışık okulu aydınlatmıştı sanki o ışık okulun içinde parlıyordu. Bekçi de uyuduğu için bu ışığı kimse görememişti hiç kimsenin tahmin edemeyeceği kadar çok parlıyordu. Bir sonraki gün sabahın ilk ışıklarında bekçi Cohen ailesini çağırmıştı.
Okulun Müdürü bekçiyle konuşmuş ve Cohenlere yardım etmek istemişti onlara araba tamiri için malzeme verdi. Okulun Müdürü aslında bekçinin Cohenlere anlattığı kadar kötü değilmiş. Okulun Müdürünün adı Peter’di uzun boylu ve zayıftı iyilikseverdi. Cohenler Bay  Peter’la tanıştıktan sonra okuldan ayrılıp arabanın yanına gidiyorlardı. Yanlarında Ammy yoktu onu sabah erkenden uyandırmak istememişlerdi  Ammy’i  öpüp çıkmışlardı. Sabahın ilk ışıkları okulun bahçesinden pencerelere doğru aydınlattı günü, burada Celnlay daki gibi horoz sesleri yoktu ama cıvıl,cıvıl kuş sesleri yayılıyordu vadiye. Bekçinin söylediği şarkılar koridorlarda dağılıyordu ve okuldaki çocukları güldürüyordu. Ammy gözlerini güneş parıltılarıyla açmıştı dün gece çok rahat uyumuştu. Okulun her bir yerinden ayrı sesler geliyordu. Ammy yanında ailesini göremeyince korkmuştu yataktan hemen kalktı sonra ailesinin bıraktığı mektubu görmüştü. Arabayı tamir edip geleceklerini yazmışlardı Ammy rahatlamıştı üstünü giyiniyordu ve etrafı toplamaya başladı. O sırada Harry gözlerini açtığı gibi  Ammy’yi görebilmek için hemen üstünü değiştirdi ve yatağını topladı. Hiç bir zaman yatağını toplamak istemeyen ve hep munzurluk  yapan çocuk gitmişti sanki, yatakhanedeki  çocuklar şaşırmıştı hepsinden önce bitirmişti yatakları düzeltmeyi. odadan çıktığı gibi koşarak merdivenleri indi koridorlarda koştu ve sonunda Ammy’yi bıraktığı  odanın önüne gelmişti.Fakat kapıya vuramadı,  ya Ammy ailesiyle birlikte gittiyse, biraz bekledi Harry kapının önünde  ve kapıya vurmak için cesaretlendi. Ve tam kapıya vururken elini kaldıramadan kapı açıldı Ammy  kapının önünde Harry’yi görünce sevinmişti. Harry‘de Ammy’yi görünce sevindi ve hemen “gittiğinin sanmıştım hadi beraber dışarı çıkalım seni gezdireceğim yerler var” dedi. Ammy’nin kolunu tutarak aşağıya indiriyordu, Ammy Harry’yi durdurarak “dur gitmemen lazım ya beki beni görürse hem ailem gelirse beni göremediklerinde endişelenirler” dedi sonrasın da  yüzünü eğerek. Harry biraz üzülmüştü sonra “tamam, sadece bahçede oturalım öyleyse hem zaten bekçi seni hatırlamaz hafızası o kadar iyi değildir hadi Ammy” dedi Harry Ammy’nin gözlerinin içine bakarak. Ammy daha fazla dayanamadı Harry‘ye aşağıya indiler ikisi, Ammy bahçeye indiğinde şaşırdı burada çok fazla çocuk vardı. Herkes oyun oynuyordu öğretmenler gülerek konuşuyordu çocuklar bekçinin kurduyla oynuyordu bekçinin kızmasına rağmen çocuklar kurtla oynamak istiyordu. Burası şenlikli bir yerdi çocukların korkuları hüzünleri içlerinde olsa bile mutlu olmayı istedikleri için yüzleri gülüyordu. Okulun dışından bir ses geldi bir kurt sesiydi insanın içini acıtıyordu sanki bu ses Ammy biraz korkmuştu fakat sesler kesilnce rahatladı. Ancak kalbi hali sızlıyordu. Okulun Müdürü Harry’yi yanına çağırdı Ammy’de yanında gitmişti Müdür Peter Ammy’ye  dönerek “sen şu kaybolanların Cohenlerin  kız çocuğu musun?” diye sordu.Ammy  “evet efendim” dedi tüm sevimliliğiyle, Bay  Peter Ammy’yi çok sevmişti,  Harry’ye döndü bu sefer “küçük Harry hadi Ammy’ye okulu gezdir ailesi biraz geç kalır” dedi Harry buna sevinmişti. Bunu istiyordu zaten Ammy’le  hemen okulun terasına çıktılar buradan tüm vadi gözüküyordu. Burası harikaydı görkemli bi görüntüydü. Ammy'nin yüzünde gülücük saçılmışt Harry Ammy'nin gülümsemesine bakıyordu onu böyle görmekten hoşlanmıştı. Ammy ailesinin olduğu yere doğru bakıyordu ama onları görememişti bir terslik vardı sanki çünkü yolda kimse yoktu.

Merhaba arkadaşlaruzun bi aradan sonra tekrardan yazmaya başladım. Umarım beğenirsiniz.  Şimdiden teşekkürler :D