(+18) Ölünce Sevemezsem Seni

#3 Açılan kapı

Tuvaletten çıktım ve abimin yanına gitmek için merdivenleri  tırmanmaya başladım. Tam son basamağa gelmiştim ki o sırada bir şeye çarptım. Çarptığım şeyi görmek için kafamı kaldırdığımda mavi gözlerle karşılaştım.
"Dikkat etsene biraz." Dedim ani bir kararla.
"Asıl dikkat etmesi gereken sizsiniz aslında."
Dedi ve beni süzdü. "Belli ki kafan dağınık çünkü gözlerin dolu dolu. Seni affediyorum." Dedi ve o sırada abim geldi. "Ne oluyor burada canım?"  Dedi bana bakarak. "Hi-hiç bir şey yok."dedim "Niye affediyormuş bu seni?" Dedi hemen ona bakarak. "Sanane, özel hayatın gizliliği!" Diye atarlandı çocuk da. Abim sinirle çocuğun yanına gitti. Ben ise nefesimi tutmuştum. "Bak çocuk,senin bu yaptıklarını çocukluğuna veriyorum...." Dedi abim ve biraz bekledi ardından "ama bil bakalım ne çocukluğu?!" Dedi ve son noktayı koydu. "Öhö öhöm." Gibi sahte bir şekilde öksürdüm. "Ne var?" Dedi abim sıkıntıyla. "Abi benim suçumdu... Ona kızma." Dedim ve başımı öne eğdim.  "Ben Mesut." Dedi ve elini abime uzattı.

♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦♥♦

~~Mesut~~

Merdivenleri inerken bana bir kız çarptı. Gözleri dolmuştu ama bu güzelliğine mani olmuyordu.
Kız resmen Pamuk prensesin günümüzdeki versiyonuydu. O gözler,o dudaklar başarılı bir sanatçının eseri gibi duruyordu. "Dikkat etsene biraz" deyince şaşırdım. Hem suçluydu hem güçlüydü anlaşılan. Zor kadınları severim...

"Asıl dikkat etmesi gereken sizsiniz aslında."  Dedim  onu biraz inceledim. Göğüsleri küçüktü çok gençti anlaşılan ya da nebiliyim ben. Beli gereğinden inceydi ama fiziği mükemmeldi. Bazı kusurlar kusursuzu yaratıyordu işte. "Belli ki kafan dağınık çünkü gözlerin dolu dolu. Seni affediyorum." "Belli ki kafan dağınık çünkü gözlerin dolu dolu. Seni affediyorum." Dedim ukalaca. Ve yanımıza yakışıklı bir çocuk geldi. Büyük ihtimalle bu prensesin sevgili prensiydi. Gerçekten uyuz olmuştum. Birde prenses'ime' "Neoluyor burada canım?" Dedi. Prenses ise kekeleyerek bir şey olmadığını anlattı.ama hala anlamayayinca bende atar yaptım. Bana orospu çocuğu imasinda bulundu hastanede olmasaydık çok kötü olurdu ama o dua etsin.

*Abi...*

Kızın abisi olduğunu öğrendiğim an dünyalar benim oldu resmen. Kendimi affettirmem için kendimi tanıttım.

(...)

"Memnun olduğum söylenemez." Dedi prensesin abisi.
"O da Karan." Dedi prensesim. "Memnun oldum Karan." Dedim ve havada kalan elimi prensese uzattım. "Siz?" Dedim. "Gece." Dedi netti. Elimi sıktı. "Kötü görünüyorsun,kantine gideceğim su getirmemi ister misin?" Dedim. Gece'nin "iyi olur aslında. Birlikte gidelim mi?" Demesiyle küçük çaplı bir şok geçirdim. "O-olur."
Gece öyle bir endamla iniyordu ki merdivenlerden beni mest ediyordu. Bir kız için bu duyguları hissetmem çok ayıptı ama kendimi frenliyemiyordum. Sonuçta ben bakir bir çocuktum.  Kantine gelene kadar konuşmak istiyordum ve konuşmaya ben başlamalıydım.
"İsmin çok güzel anlamı nedir?" Dediğimde gözlerini devirdi.
"IQ seviyen yerlerde. Bunu damı ben öğreteyim çatlak." Dedi ve gülümsedi.

Aslında öylesine sormuştum yani konuşmayı başlatmak için. Hakkatende komik bir soruydu. Whatsapp ta olsak bin bir tane gülmekten ağlayan emoji atardım.
K-E-N-D-İ-M-E! Kendi rezilliğime!

"№!"  Dedim birden.
"Ne?" Dedi Gece'de.
"Şey,niçin burdasın,niçin ağlıyorsun." Dedim yüzümü düşürüp.
"Kardeşim gibi gördüğüm biri hayatını kaybetti." Dedi. Bunu söylerken de gözünden bir damla yaş süzüldü.
Kantine gelmiştik zaten sularımızı alıp yukarıya çıktık.

★★★★★★★★★★★★★★★♥♥★★★★★★★★★★★★★★

~~Gece~~

Akşam olmuş ve eve gitmiştik. Uyumayı hiç istemiyordum çünkü ben gerçek hayattan çok rüyalardan korkan biriydim. Şimdi yüz elli kez Emel'in şey ... Sahnesini aklıma getirip duracaktı şu mal rüyalarım. Koltuğa istemsizce uzandım ve derin nefesler aldım verdim. Çok korkaktı bu minik kalbim. Çok düşük şiddetli depremlerde bile çatlak verir. Kırılır hemen. Ruhumu hiç bir şarkı besleyemez böyle anlarda. Ruhum aç kalır... Ben zayıf...
Olaylara karşı bağışıklık sistemim çok zayıf benim. Çok çabuk darbe alıyorum...

««»»

*Patttttttss*
Uykuya dalmadan önce duyduğum bu ses ve parlak ışığın beni almasını istedim ama almadı yine. -Yarın sabah mutlaka doktora gitmeliyim.-Nefes nefese uyandım tabi, küçük bir çığlık ta beraberinde geldi. Abim panikle yanıma geldi. "iyi misin? "
Abim biliyordu benim korkacağımı. Bu yüzden panikliydi işte. Korkma abi ben iyiyim. Diyemedim ama. Ağladım, çok ağladım ve abime sarıldım. Abim beni kollarının arasına aldı saçlarımın her bir telini öptü ve beni yatırdı. "Yanıma yatar mısın abi? Ben çok korkuyoyum." Abim itiraz etmeden yanıma yattı abimin kokusu kendimi bildim bileli beni rahatlatırdı. Abim de bana güven verirdi çünkü o benim abimdi. Burnuşuma minik bir öpücük kondurdu ve uykuya daldık.

««»»

*Çuvvvvvv çatttttts*
Uyanırken silah patlama sesleri duymaya başlamıştım bu beni çok korkutuyordu. Durumu abime anlattım ve beni bir doktora götürdü doktorun dediğine göre bende patlayan kafa sendromu varmış. Çok nadir görülen bir uyku problemiymiş. Falan filan. Gerçekten benim bu korkuyla yaşayabileceğimi sanmıyordum çünkü kalp krizi geçirmem an meselesiydi... Kendimi parçalanmış hissediyordum... Yıkık...

°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•°°°•

~~~Yazar(Selis Nehir)~~~

Genç kız artık hayattan tat almıyordu ve intihar etmekte karar kılmıştı çok saçma nedenler buluyordu intihar etmek için. Aslında hepsi bahaneydi onun asıl isteği bu dünyadan ebediyen gitmekti...