My husband is a Mafia Boss

Chapter 9: Kababata

Thirdperson POV

Nakatungong sumunod si Diannarra Kay Zakkarias. Hindi parin kasi siya maka paniwala na mag-asawa nga sila. Sino nga naman kasing maniniwala? Pumirma ka lang, kasal ka na.

Umupo si Zak sa isang loveseat na upuan, kaya tumigil sa paglalakad si Dianna. Nakasunod lang ng tingin sa kanila ang tatlo.

'anong ginagawa Niya dito?' isip-isip ni Seth.

'uiy si miss beautiful.' Mark

'anong ibig sabihin nito? Hindi kaya siya Yung Asawa ni boss? Hanep.' Steve.

Nakangiti naman ng nakakaloko si Zakkarias ng makita niyang nakatungo lang sa tapat niya si Dianna. Hinila niya ito. Kaya sumubsob sa dibdib niya Ang babae

Napangisi naman Ang tatlong lalaki sa ginawa ng boss nila.

Diannarra POV

Hindi ko napaghandaan yung pag hila niya sa akin kaya sumobsub ako sa dibdib niya. At Ang malala pa naka-upo ako sa lap niya. Tinignan ko siya ng masama at hahambalusin na sana ng may narinig akong mga sumipol.

Lumingon ako sa likod ko at nakita ko yung tatlong lalaki na nakangising nakatingin sa amin.

Bigla akong nahiya sa posisyon namin kaya sinubsob ko na lang yung mukha ko sa dibdib niya. Waaaa nakakahiya.

Narinig ko namang tumawa si Zakkarias. Pero Zak na lang yung itatawag ko sa kanya kasi Ang haba ng pangalan niya. Kinurot ko siya sa tagiliran para manahimik siya.

Pag lingun ko ulit sa likod ko, wala na duon yung tatlo. Hmm? Saan nag punta yung mga yun? Hayy buti naman.

Aalis na dapat ako sa lap niya, kaya lang mas hinigpitan niya yung pagkakakapit niya sa bewang ko. Nakakainis.

"Ano ba. Bitaw na, sumosubra kana huh?" Gosh. Nakakailang naman.

Pero imbis na bumitaw siya, mas hinigpitan niya pa at ang mas malala pa, nakaharap na ako ngayon sa kanya. Nakakailang yung pagkakatitig niya sakin.

"B-bakit ba, g-ganyan ka m-makatingin."

"Wala lang. Namiss lang Kita. My little girl." Nakangiting sabi niya na nagpalaki ng mata ko. Hindi ko ma explain yung nararamdaman ko.

At tsaka, bakit nya ako tinatawag na my little girl? Mag kakilala ba kami noon?

Dali-dali akong tumayo at tinignan sya ng masama. "Sino kaba  talaga? Bakit mo ako tinawag na little girl? I dont even know you."

Nakita ko naman na parang natigilan sya. "What? You dont know me? Are you kidding me?" Iling lang ang sinagot ko sa kanya, hindi ko naman talaga sya kilala.

"Kilala mo ba ako?" Tanong ko sa kanya. Gusto ko ding malaman kung pano kami nag kakilala. Alam ko sa sarili ko, na may kulang sakin at hindi buo ang pagkatao ko.

"Never mind. Dont mind what i said." Malamig nitong sabi at iniwan akong nakatulala lang.

Ano bang problema niya? Bakit ayaw niyang sabihin sakin? Nakakainis sya.

Sana bumalik na lahat ng alaala ko. Ano nga ba talaga ang nangyari? Kailangan ko malaman ang totoo, kailangan ng bumalik ang mga alaala ko.

Umalis ako sa bahay nayun at umuwi sa bahay ko. Sa totoong bahay namin ng mga magulang ko.

Kinuha ko ang cellphone sa bag ko para tawagan ang taong pinagkakatiwalaan ko. "Hello. Tell them after one month na magpapakita na ako. Kaya ikaw na muna ang bahala jan."

"Yes milady. I'll take care of everything."
Binaba ko na ang tawag at pumunta sa kwarto ng mga magulang ko.

Hinalungkat ko ang lahat ng mga gamit nila. Simula ng mamatay sila hindi na ako pumasok sa kwartong to matapos kong makalabas ng ospital at ang sabi ng doctor may selective amnesia raw ako. Kaya hindi ko maalala yung ibang nakaraan ko.

Pag bukas ko ng attache case na kinuha ko sa drawer nila ay may nakita akong mga picture namin noon. Nung bata pa ako, at meron din akong picture na may kasamang isang batang lalaki. Sino to? Tapos picture nina mommy at daddy, may kasama sila na babae at lalaki na kasing edad lang nila. Wait? I think i know them.

Tama. Sila yung bumisita sakin nung sa ospital pa ako. Naalala ko pa ang araw na yun.

(Flashback)

nakatulala lang akong nakatitig sa ceiling ng hospital room ko. Dalawang araw na ang nangyari simula nung na aksidente kami ng mga magulang ko.

At simula nung magising ako, hundi ko maalala yung ibang nangyari, basta ang naalalako lang yung bumanga kami at gumulong pababa sa bangin yung sinasakyan namin.

Tok.tok.tok.

Narinig kong may kumatok pero hindi ako nag salita. Narig ko na lang na bumukas yung pinto at may pumasok na babae at lalaki. Hindi ko sila kilala, pero pamilyar sila sa akin. Pero tinitigan ko lang sila ng may pagtataka.

"Hi.. Hija, how's your feeling? Im your tita Arrie and tito Manuel Maniego." Pagpapakilala ng babae sakin. Now i remember them, theyre my parents business partners.

"Are you okay? What really happened? Do you remember everything." Tinignan ko sila ng malamig at tinitigan ng maigi. Nababanaag ko rin ang pagkabahala sa mga mata nila. Parang balisa silang dalawa. Bakit?

"Im fine. And i dont remember anything. Please leave. I want to be alone." Malamig kong sabi, dun ko naman nakita sa mga mata nila na parang nakahinga sila ng maluwag.

(Flashback end)

Naaalala ko na sila. Sila yung business partner ng mga magulang ko. Pero hindi ko na sila nakita. Ang balita ko lang sa kanila umalis sila papuntang germany nung mga panahong kakalabas ko lang ng hospital.

Tinignan ko din ang mga envelope may mga papel itong laman na may mga pangalan at mga bansa. Ano to.

"Tucson Mafia?" Napahawak ako sa ulo ko ng bigla itong sumakit.
"Arhhgg.. arayyy, ang sakit. Ahhhhhhhh." Yun na yung huling naalala ko bago ako nawalan ng malay.

-------
😅😅😅
😘😘😘