My hated mate ✎

7: my hated mate

Hazel

Verstijfd blijf ik staan. Mijn mate? Ik heb mijn mate gevonden. De jongen kijkt me aan.

"Wat ben je aan het doen?" Vraagt hij nieuwsgierig. Ik slik. "Ehm, gewoon visjes zoeken." Lieg ik. De jongen grinnikt. Ik loop voorzichtig het water uit. De jongen pakt mijn arm vast en inplaats van plezierige schokjes voel ik helemaal niets.

De jongen kijkt met een frons naar de plek waar onze huid elkaar raakte. Mijn wolf is ineens stil. "Laten we gaan zitten." Mompelt hij terwijl hij plaats neemt op het bankje aan de rand van het meertje. Ik loop naar het bankje toe en ga naast de jongen zitten.

"Wat is je naam?" Vraagt hij. "Ehm Hazel, die van jou?" Ik kijk hem schuin aan. Hij grinnikt. "Sam." We zitten even stil naast elkaar.

Ineens klinkt er een muziekje door het bos. Still falling for you. Mijn ringtone. Ik spring overeind en loop op het geluid af. Mijn tas ligt tegen een boom aan. Ik rits het voor vakje open en haalt mijn mobiel eruit.

Ik neem snel op. "Goddank neem je op!" Schreeuwt Claire door de telefoon. "Wat is er?" Probeer ik haar zo rustig mogelijk te vragen.

"Wat er is?! Je rende ineens weg en niemand kon je bereiken!" Schreeuwt ze boos. "Wel ik ben oké." Zucht ik. Claire zucht terug. "Fijn maar ik wil je over een uur zien op de parkeerplaats, jongedame." Ik rol met mijn ogen. "Goed, goed. Doei Claire." En voordat ze nog wat kan zeggen hang ik op.

Ik stop mijn mobiel terug in mijn tas en til mijn tas daarna op mijn rug. Ik loop terug naar Sam.

"Ik moet gaan dus-" hij staat snel op. "Ik hoop dat we elkaar snel weer zien, Hazel." Hij pakt mijn handen vast. Ik knik snel en trek mijn handen terug.

"Tot ziens Sam." Mompel ik waarna ik het bos uitloop. "Tot ziens Hazel." Zegt hij terug. Ik voel zijn ogen in mijn rug branden tot dat ik volledig uit zijn zicht verdwenen ben.

Ik haal diep adem. Wat moet ik hier toch mee? Ik loop over een weg terug naar school. Ik ga zitten in mijn auto en speur ondertussen de mensen af naar Claire. Het duurt minstens een kwartier voordat ik haar zie aankomen. Ze sloft een beetje en kijkt totaal niet uit waar ze loopt.

Wanneer ze eindelijk opkijkt en mij ziet loopt ze snel op me af. Ze trekt de deur aan de bijrijderskant open en gooit haar tas op de achterbank. Ze slaat haar armen over elkaar, en kijkt me streng aan. Ik begin te vertellen. Ik vertel haar over wat ik wou doen, en hoe ik mijn mate vond.

Ze kijkt me medelevend aan. "Het spijt me zo. Maar doe me nooit meer zo iets aan." Ze omhelst me en ik omhels haar terug.

Nu maar hopen dat alles goed gaat komen..

Sorry voor het korte hoofdstuk.
Voor dit hoofdstuk had ik gewoon zo weinig inspiratie, vandaar ook dat het zo lang duurde. Dus ik heb besloten hem gewoon kort te houden zodat het volgende hoofdstuk een stuk beter kan worden!
Ik hoop toch ondanks de lengte dat jullie ervan hebben genoten!
Laat het zeker even weten!

Groetjes mij!