My hated mate ✎

10: my hated mate

Hazel

Dat moment van voldoening wanneer je uit school loopt, wetend dat je opgewacht word met thee en koekjes was altijd het mooiste moment van de dag. Die momenten dat mijn ouders en ik aan de keukentafel zaten en nog tot diep in de avond zaten te praten.

Dat zijn de momenten die ik nog het meest mis. Hier zit niemand me op te wachten wanneer ik uit school kom. Niemand om mee te praten over dingen die me dwars zitten, en niemand die me vraagt hoe mijn dag was.

Op die momenten mis ik mijn ouders nog het meest. Ik loop uit de school,veel zin om naar huis te gaan heb ik niet. En ik wil al helemaal niet op school blijven.

Het is half vijf geweest en ik had om kwart voor vijf met Sam afgesproken. We hadden afgesproken om elkaar bij het schoolhek te zien. Ik nestel mezelf op een bankje vlakbij het schoolhek.

Eigenlijk heb ik best veel honger. Maar lopen naar het dichtstbijzijnde restaurant of supermarkt is zeker vijf minuten lopen. En ik wou Sam niet nog langer laten wachten.

De dag was lang geweest. De school was niet erg blij geweest met onze stunt van deze ochtend. De hele school stond op stelten. Britney en Aiden en een paar van hun handlangers waren verdwenen. En de rest van de school was in rep en roer door de gebeurtenis.

De leraren waren meer bezig met het rustig houden van de klas dan dat ze echt konden lesgeven. Het was sowieso niet mijn beste keuze om Spaans te kiezen. Spaans was het laatste vak wat betekent dat ik tot half vijf les heb. Maar aangezien het mijn plannen zijn om later in Spanje te gaan wonen, lijkt het me een goed idee om in ieder geval een beetje Spaans te kunnen.

Ik haal een boek uit mijn tas. Lezen mag dan niet mijn favoriet zijn het houd me in ieder geval bezig.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Het is al bijna half zes. Ik verga van de honger. Voor de zoveelste keer probeer ik Sam te bellen.

Voicemail.

Zuchtend leg ik mijn telefoon weg. Heeft hij me nou gewoon laten zitten? Mischien moeten we gewoon naar huis gaan. Mijn wolf klinkt verdrietig. Ze heeft er heel veel moeite mee dat onze mate niet de ware is. Ze ziet het niet voor zich dat we samen een toekomst kunnen opbouwen.

Het is dan ook de eerste keer in tijden dat ze weer tegen me praat. Gaat alles goed vraag ik aan haar. Ik ben oké. Niet dus. Mijn wolf is niet oké maar ik kan er niets tegen doen. Ik kan niet met mijn vingers knippen en ineens romantische gevoelens tussen ons maken, of ineens een andere mate toveren. Zo werkt het gewoon niet.

De maangodin heeft vast een plan, ze heeft altijd een plan. We moeten er gewoon vertrouwen in hebben dat alles goed komt.

Ik stop mijn spullen weer in mijn tas. Mijn wolf heeft gelijk, ik kan niet eeuwig blijven wachten en bovendien heb ik vreselijk veel honger.

Ik hijs mijn tas op mijn rug. Plotseling hoor ik geritsel. Shit ik had er niet aan gedacht dat ik zo laat nog door het bos moest. Ik houd mijn telefoon stevig in mijn handen vast. Je bent een wolf Hazel! Je kunt dit! Niks kan me gebeuren, toch?

Ik loop met snelle passen over de stoep langs de rand van het bos. Mijn ademhaling versnelt en mijn hart gaat tekeer. Sinds mijn ouders vermoord zijn ben ik voor veel dingen bang. Bang dat er ook iemand achter mij aan zit. Eerder was ik onverschrokken.

Ik speelde nog tot laat in de avond in het bos, en liep door donkere steegjes zonder angst. Maar nu heb ik het gevoel dat ik overal bekeken word. En dat er om elke hoek iemand staat die me iets aan wil doen.

Ik merk dat ik steeds sneller ga lopen naarmate ik verder het bos in loop. Ineens hoor ik iets achter me. Het geritsel van blaadjes en iets van voetstappen. Ik draai me met een ruk om maar zie natuurlijk niemand.

Je word gek Hazel helemaal gek. Er is niemand in het bos, iedereen zit veilig thuis te eten. Toch ga ik net iets sneller lopen.

Ik zie de koplampen van een auto opduiken voor me. Altijd wanneer het donker is en ik alleen ben heb ik een naar gevoel waneer er een auto voorbij komt. Deze keer is het niet anders.

De auto rijd zachtjes en tot mijn schrik stopt hij. Gewoon doorlopen Hazel. Ik loop langs de auto en zie er vier mannen in zitten. Het bevalt me helemaal niets. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Ik hoor de auto deuren dichtslaan maar durf niet om te kijken. Plotseling springt er iets uit het bos tegen me aan. Ik val met mijn hoofd op de harde straat. Ik kijk op naar het gene dat tegen me aan sprong.
Een grote bruine wolf. Eentje die ik maar al te goed herken. Het is Sam. Grommend drukt hij zijn klauwen in mijn schouders.

Ik voel mijn hoofd bonken, en mijn schouders prikken. Angstig probeer ik om me heen te kijken. Één van de mannen loopt op me af. "Goed werk Sam je hebt je schuld gelost." De man grijnst gemeen en trapt me hard in mijn zij.

Hoestend probeer ik overeind te komen maar de man zet zijn voet op mijn buik. Ik hoor het gekraak van botten. "Doe haar alsjeblieft geen pijn." Hoor ik Sam zeggen.

Is een beetje laat vind je niet! Snauwt mijn wolf in mijn hoofd. "We hebben alleen maar haar geld nodig, als ze met ons mee werkt zal haar niks meer overkomen." Zegt één van de mannen.

Ineens hoor ik het geluid van een auto, een hele snelle auto. Ik probeer overeind te komen aangezien ik op de straat lig en niet overreden wil worden, maar de mannen doen geen enkele stap opzij.

De auto stopt met scheurende wielen voor één van de mannen die voor mij is gaan staan. Tot mijn opluchting zie ik Brandon en Dave uitstappen. De mannen richten hun pistolen op hun.

"Hoho mannen we wouden geen problemen." Begint Dave. "We willen alleen maar iemand terug die bij ons hoort." Voegt Brandon er aan toe.

Met een snelle beweging slaat Brandon het pistool uit de mans handen en slaat hem bewusteloos. Dave verandert in zijn wolf en valt de andere mannen aan.

Brandon komt op me afgerend. Hij trekt me omhoog en sleept me mee naar de jeep. Ik word op de achterbank gelegd terwijl Brandon snel instapt. Dave is inmiddels terug verandert nadat hij de mannen heeft weggejaagd, ze zijn er als bange kippen vandoor gegaan. Sam is echter nergens meer te bekennen.

Dave stapt in de auto en draait de sleutel om. Brandon kijkt bezorgt achterom. Ik zit te trillen als een rietje en heb mijn armen om me heen geslagen.

"Het komt goed Hazel, je bent veilig nu."

Dat is het probleem. Dat ben ik niet.

Whoop! Weer een nieuw hoofdstuk!
Sorry ik ben niet zo goed in het schrijven van actie scenes 😂😅
Hopelijk vonden jullie het leuk, laat dat dan zeker even weten!
Tot het volgende hoofdstuk!

Groetjes mij!