ႏူးညံ့တဲ့လက္ဖဝါးေလးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း ျခံဳေတာထဲ လမ္းမေပါက္တဲ့ ျမက္ပင္ၾကမ္းေတြကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ဆြဲဖယ္ၿပီး
အေ႐ွ႕ကေနဦးတည္ကာ hoseokသြားေန၏
အေနာက္ကထပ္ၾကပ္မခြာလိုက္ေနတဲ့ လူေတြကလွည့္ၾကည့္စရာပင္မလိုေလာက္ေအာင္ ေသခ်ာသည္က စစ္သားမ်ားပင္ျဖစ္မည္။
အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ခံစစ္သားေတြမို႔ ကိုးရီးယားလူမ်ိဳးခ်င္းျဖစ္တာေတာင္ နာမည္ရဖို႔ ရာထူးတက္ဖို႔ ရက္စက္ရသည္မွာလည္းမေၾကာက္ၾက
ညမထြက္ရအမိန့္ကလည္း သူတို႔ထုတ္ထားၾကသလို မေၾကာက္ၾကတဲ့ ပုန္ကန္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ထုနဲ႔ေထးပဲ႐ွိေသးသည္။
ဘယ္ေတာ့မွဒီႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းမလဲမသိေပမယ့္ ၿပိဳကြဲလုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံလည္းသူတို႔လက္ခုတ္ထဲကေရသာ...
ဒါကိုပုန္ကန္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာင္ခ်ၿပီးအျပစ္ေပးတာထက္ ေထာင္ထဲမွာတင္ သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့အမွန္တရားကပိုမွန္မည္....
ဒါေၾကာင့္အခုလိုထြက္ေျပးရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဖမ္းမိတာနဲ႔ သူတို႔ျပဳသမ်ွခံရေတာ့မွာ.....
"ျမန္ျမန္....ျမန္ျမန္လာ........ ''
အေ႐ွ႕ကေန ဦးတည္ေနရင္းနဲ႔ အေနာက္ကေကာင္ေလးကိုပါအလိုက္သင့္ဆြဲေခၚရင္း ထိုျမင္ပင္ေတာထဲကေန ထြက္ႏိုင္ခဲ့သည္။
လမ္းဆံုးေတာ့ အေဝးေျပးကားလမ္းမသာျဖစ္တဲ့အတြက္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သလို႐ွိ၏
တလက္စတည္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ yoongiေရာ hoseokပါျပံဳးလိုက္မိသည္။
ရပ္ထားတဲ့ကုန္တင္ကားတစ္စီးေဘး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ လူမသိေအာင္ ထိုကားထဲေျပးဝင္လိုက္သည္။
ေနာက္ေတာ့ ပိတ္ကာထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အျပာေရာင္မိုးကာသားကို ႏွစ္ေယာက္ကိုယ္ေပၚလႊားျခံဳရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္သညိ။
စစ္သားေတြလိုက္ဖမ္းလို႔ ရင္ခုန္တာလား ။ ေျပးေနရလို႔ေမာလို႔ ရင္ခုန္တာလား။
ဒါမွမဟုတ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နီးကပ္လြန္းတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ရင္ခုန္တာလားေတာ့မသိ မ်က္ႏွာတည့္တည့္က သူ႔ရဲ႕ျဖဴစုတ္စုတ္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္တိုင္း ရင္ခုန္ေနခဲ့သည္။
YOU ARE READING
Euphoria || Sope
Fanfictionျဖစ္တည္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လက္ခံ ခဲ့မည္ဆိုရင္...... Sope (male preg) Taeguk Namjin.... Park jimin #hoppiesmile
