Vlindermeisje

Donderdag 20 oktober

(Goeie) middag....
Ik wou dat ik dit leven niet had. Ik wouw dat ik gelukkig kon zijn. Ik wouw dat er niet zoiets verschrikkelijks was gebeurt!

Met mij gaat alles goed, of wat je toch goed kan noemen. Ik zal zeggen, met mij gaat het zoals gewoonlijk. Maar dat doet er nu niet toe

"Oh, btw ik heb een maand niets geschreven omdat er veel is gebeurt. Maar ik zal het je vertellen."

Ongeveer 3 weken geleden is er wat VERSCHRIKKELIJKS gebeurt... Dus je weet wel dat ik erg close ben met Mies en haar vriendinnen. Samen zijn we met 6, sorry ik moet mezelf verbeteren: we WAREN met 6.

Woensdag toen ik opweg naar huis ging passeerde er mij flitsend een ziekenwagen, ik schrok. Wat zou er gebeurt zijn? Ah ja, ik liep door. Toen ik om de hoek ging schrok ik nog meer. Ik was verward. Mies en haar vriendinnen stonden te huilen. Wat? Ik ging naar hen toe, plots valde het me in dat.....

Nee....

dat kan niet...

Het is niet mogelijk....

Katrien ontbrak. Ik rende naar hen toe en vroeg wat er was gebeurt.
- 'KATRIEN IN OMVER GEREDEN!', schreeuwde Luna.

Ik voelde me wit worden.
- 'KARTIEN?! NEEEEEE!', schreeuwde ik.

Ik was in shock, wat moet ik doen?! Gewoon rustig blijven. Doe zoals vlinders. Gewoon rustig, vlinders tonen weinig emotie.
Oké, rustig, rustig Mila.

Het hielp niet. Katrien! De wereld is zo oneerlijk, verschrikkelijk, onmenselijk!

Mies haar moeder kwam ons ophalen, en bracht ons naar het ziekenhuis. Onderweg vertelde Ivonne wat et gebeurt was.

'Dus zoals gewoonlijk was school gedaan en waren we opweg naar het ijssalon. En we moeten altijd maar 1 weg oversteken. Normaal is die weg niet zo druk. Katrien liep voorop, en ze keek even achterom om iets te vertellen. Ze keek even niet en uit het niets flitste er een auto voorbij. Na het ongeval is hij gewoon doorgereden.', vertelde ze.

Wat een drama!

We kwamen aan in het ziekenhuis. Ik was zo bang, verdrietig en ik wist niet wat er ging gebeuren