Tribute and King 👑 [ThurOrm]

ลานฝึก

"วัลโก้ เจ้าเจ็บตรงไหนรึเปล่า มีแผลเยอะไหม"

ออร์มแทบจะร้องไห้ออกมา เมื่ิอเห็นหน้าของวัลโก้อีกครั้ง จับผู้สูงวัยกว่าหมุนซ้ายหมุนขวาราวกับจะหาบาดแผลที่ตนเองแน่ใจว่ามีแน่นอน 

คนใจร้ายอย่างคิงอาเธอร์น่ะเหรอจะปล่อยให้นักโทษจากเมืองขึ้นอยู่ดีกินดี  ออร์มนึกฉุนในใจ

"พระชายา องค์ราชาไม่ได้ขังกระหม่อมนะพะยะค่ะ ถึงจะขังแต่ก็ไม่ถึงครึ่งวันดี พระองค์ให้กระหม่อมไปอยู่อีกตำหนักนึง กลัวว่ากระหม่อมจะรบกวนการพักผ่อนของท่าน"

วัลโก้เอ่ยพร้อมรอยยิ้มประจำเล็กๆ

ออร์มถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะนึกตะหงิดขึ้นมาว่าเมื่อวานตัวเองโดนพระสวามีหลอกเข้าให้แล้ว

"ทำไมท่านไม่เรียกข้าว่าออร์ม"

ออร์มถามวัลโก้ อยากให้อีกฝ่ายเรียกตนด้วยชื่อของเขามากกว่า

"ตอนนี้ท่านเป็นพระชายาในตำแหน่งเพียงคนเดียวของคิงแห่งเซเว่นซี หากมีคนได้ยินข้าไม่เรียกท่านเช่นนี้  อาจมีผู้ไม่หวังดีหาเรื่องใส่ร้ายพระองค์ได้นะพะยะค่ะ"

ออร์มพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ แต่ในใจก็อดโหวงไม่ได้ วัลโก้เป็นเพียงคนเดียวที่เรียกชื่อเขา

"แต่ถ้าหากเราอยู่กันลำพังในตำหนักกระหม่อมจะเรียกท่านออร์มเหมือนเดิมนะพะยะค่ะ"

เมื่อเห็นองค์ชายน้อยที่ตนเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กหน้าหมองเศร้าลงทันควัน วัลโก้ก็อดอะลุ่มอะล่วยให้ไม่ได้

"อย่างนั้นก็ดี"

ออร์มยิ้มทั้งตาทั้งปาก ใบหน้ามีแต่ความดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ

รอยยิ้มสว่างไสวของพระชายาบรรณาการทำเอาคนที่แอบยืนมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลยืนนิ่งตกตะลึงอยู่นาน

แม้ว่าร่างพระชายาจะหายเข้าไปในตำหนักแล้วก็ตาม  ร้อนถึงราชองครักษ์คู่ใจราชาอย่างแบร์รี่ต้องส่งเสียงเตือนองค์ราชาสักหน่อย