UZAYDAKİ MORGDAN SESLER

Güncelleme yükleniyor...

Normalde melankoli kokan yazıları sevmem. Hatta duygusal anlamda çok ağır yükü olan yazılardan da hoşlanmam. Ama bugün, insanın en karışık, en yorucu ve en karanlık anlarında bir umut ışığı aradığını anladım. Bu umut, bazen "Arkamdan gel" diyemediğiniz birine yüreğinizle kapıyı açmanız oluyor, bazen ruhunuzu dinlendirmek, kötü faaliyetler içeren düşüncelerinize hakim olmak için sarıldığınız minik bir kalem oluyor. Ancak umudun hep olması, hep güzel kalması anlamına gelmiyor. Zira yürek kapısı ki mecaz anlamından ayrı olarak açtığınız bir kapı bile sizi kırabiliyor, ardına kadar aralamanıza vesile olan insanlar tarafından yüzünüze çarpıyor. Bu durumda umut kırılıyor, dökülüyor, yerine yenisi gelse bile yarası kapanmıyor. İşte umut kırıklığının, hayal kırıklığından çok daha katlanılamaz olması bu yüzdendir. Binlerce, hatta milyonlarca hayal kurabilirsiniz. Bu hayalleriniz hedefe dönüşüp size maddi manevi kazanç getirebilir. Bilmeniz gereken bir şey var ki, oda umudun öyle olmadığıdır. Eskisinin yerine gelemeyecek binlerce umut ışığı arayabilirsiniz. Ta ki asıl umudun içinizde bireylerde aslında hep kırıldığı, hep üzüldüğünü anlayana kadar...

İnsan düşünemiyor, hep mazide kalıyor bu durumda. Siz ona ilkbaharda açan güzel çiçekleri gösterseniz, "Bak, bunlar da çok güzel" deseniz bile o beyaz poşetine biriktirdiği gül kurularına özlem duyuyor. Boynu bükük kalmış o güllerin ölü kokusu, insanın ulaşamayacağı ama hep hatırlayacağı bir koku olup çıkıveriyor.Kırılmışlık, güven sarsıntısı ve en çok da azalan umut; dökülen çürümüş yapraklarla son kez ciğerlerine hava göndermeye çalışıyor.

Üzmeyin, kırmayın insanları. Elinizden geldiğince bencilliği bir kenara ayırın. Onlara yaşama hakkı verin. Yeni umutları siz olun. Tamam, eskiyi unutmayan varlıklarız. Siz yine de onu daha iyi aydınlatmaya çalışın. Eskisi umut ışığı olsun, siz ışık olun. Hayatlara güneş misali doğun. Biz, birbirimize sahip çıktıkça düzeleceğiz. Dünyanın çıkan çivisini kendi ellerimizle yerine takacağız.