Too late

Fights

De volgende ochtend werd ik wakker in Ashton's bed met dat goddelijke gedaante naast me. Glimlachend keek ik hem aan, omdat hij nog zo lief lag te slapen. Ik besloot op te staan en eens te checken bij Luke, hoe die er aan toe was. Ik had gisteren zoveel medelijden met hem, en voelde me enorm schuldig. Maar ik wou het ook niet verpesten bij Ashton, de laatste tijd liepen de spanningen zo hoog op, dat ik hem niet wou teleurstellen. Hij was de laatste persoon die ik kwijt wou. Alles betekende hij voor mij. Die jongen had mijn hart veroverd en begreep me op sommige gebieden beter dan wie dan ook. Voorzichtig kroop ik uit het bed en strompelde de trap af naar beneden. Anne Marie zou vast nog slapen, want ik rook geen ontbijt. Toen ik in de woonkamer binnen kwam, zag ik Luke in de sofa liggen. Hij sliep maar zag er enorm slecht uit. Ik plaatste mezelf even op het tafeltje en staarde hem aan. Waarom kon deze knappe jongen, die ik mijn beste vriend kon heten, nu niet het meisje van zijn dromen vinden,dat hij zo hard verdiende. Een hele tijd bleef ik hem aanstaren en voelde hoe een traan over mijn gelaat rolde. Waarom was ik zo verward. Een zachte kreun haalde me uit mijn gedachten. Luke opende voorzichtig zijn ogen en keek me geschrokken aan.
"Gaat het een beetje?", vroeg ik zacht.
Hij knikte en probeerde recht te gaan zitten.
"Het spijt me Luke.", snikte ik dan.
Ik voelde hoe hij me naar zich toe trok en me knuffelde.
"Jess, het is oke. Ik voelde me gewoon niet goed in mijn vel en ben beginnen drinken."
"Luke, drinken is geen oplossing. Wat is er toch met je aan de hand. Ik maak me zorgen Luke."
Hij zuchtte en ik merkte dat hij wel kon huilen.
"Het komt wel goed.", beloofde hij me.
Schamper lachte ik. Waarom wou hij me nou gewoon niet vertellen wat er aan de hand was? Vertrouwde hij me niet... En wie ging er in godsnaam voor hem zorgen wanneer ik terug naar Engeland ging?
"Jess, maak je geen zorgen echt. Ben gewoon wat gestrest met die concerten en zo en dan Lynn het werd gewoon allemaal even te veel."
Voorzichtig drukte ik een kusje op zijn wang.
"Beloof me als je, je echt kut voelt dat je naar me toe zal komen?"
Hij knikte. Ik weet dat dat makkelijk gezegd was dan gedaan, want bij mij was de drang om het mes weer aan mijn polsen te zetten ook steeds groter en niemand had ik hier iets van verteld, omdat ik niet wou, dat alles steeds om mij draaide en Ashton was daarnaast toch te druk bezig. Het wrat echt aan me dat hij zo deed en ik snapte hem ook wel en ik wist dat hij van me hield, toch knaagde er iets. Hij veranderde ook al wou hij dat zelf niet toegeven en dat maakte me net zo bang wanneer hij naar de universiteit zou gaan. Het tripje naar Engeland zou me hopelijk raad brengen. Nog zo iets waar hij zo boos om was omdat ik het hem niet verteld had, maar hij luisterde soms ook gewoon niet.
"Goede morgen.", hoorde we dan en Ashton stond in het deurgat.
"Hej.", zei ik zacht.
Luke zweeg, alsof hij boos was op Ashton.
"Alles goed mate?", vroeg Ashton dan wat bezorgd.
De blonde jongen knikte.
"Kleine kater, dat is al.", grijnsde hij.
We lachten zacht.
"Zullen we ontbijten?", stelde Ashton dan voor.
Iedereen stemde in en niet veel later zaten we aan de ontbijt tafel. Het werd gezellig en we besloten om s'namiddags nog een laatste repetitie te doen om morgen avond weer te knallen. Ashton besteedde plots veel meer aandacht weer aan mij en het leek alsof hij besefte dat hij me kwijt aan het raken was. Of dat dacht ik dan. De eerste dagen van het nieuwe jaar gingen goed, maar enkele concerten later, begon het weer en Luke, Calum en Michael zagen hoeveel pijn het me deed. Het was Calum die me op een bepaalt moment gewoon mee naar buiten trok en me daar troostte terwijl ik in elkaar stortte. De andere twee kwamen niet veel later naar buiten en daarna was het Ashton die onschuldig er bij kwam staan. Hij gebaarde zijn vrienden weg te gaan en ons alleen te laten.
"Babe, doe toch niet zo moeilijk over die meiden, dat zijn gewoon fans, meer niet."
"Ik doe niet moeilijk Ashton. Ik wil je gewoon niet kwijt."
"Je bent gewoon jaloers.", mompelde hij dan.
"Jaloers waarop Ashton? Dat die meiden geen anorexia hebben, dat ze geen wondes hebben op hun armen van het snijden? Dat ze wel aandacht krijgen van jou?", beet ik hem toe.
"Babe, kom op.", probeerde hij en trok me in een knuffel.
Ik wurmde me los en liep gewoon weg. Dit werd me gewoon even te veel.
"Babe, please kom terug.", schreeuwde hij.
"Jess!"
Maar ik liep gewoon door. Ik zou nu mijn vliegticket al boeken en vroeger naar Engeland gaan, het was gewoon geen goed idee meer om hier te blijven en Ashton met die groupies te zien.
"Jess please ik houd van jou!"
Toen stopte ik. Was het nou zo moeilijk om te zeggen, dat ik de enige was. Alsof hij daar de laatste tijd zelf niet meer in geloofde. Van zodra Ashton zag dat ik stopte, rende hij naar me toe.
"Jess, het spijt me oke. Ik zei het je al ik weet niet hoe ik er mee moet omgaan."
"Je kon het de voorbije dagen wel en nu plots niet meer."
"Ik begon weer te zweven.", gaf hij toe.
Hij trok me in een liefdevolle knuffel en dit keer liet ik me gewoon doen. Maar hoelang ik de ruzie's nog ging volhouden wist ik niet. Binnen enkele dagen vertrok ik naar Engeland en ik had geen idee wat me te wachten zou staan. Het enige wat ik wist is dat ik Ashton nodig zou hebben, want dat reisje zou voor mij al zwaar genoeg zijn.