Derin

3.Bölüm : Artık Benimlesin

Multimedya da Enis var . Keyifli okumalar :))

"O BENİM" 

Artık tamamen kendimi kaybetmiştim . Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum . Resmen bir mal gibi kullanıyordum bir sürtükmüşüm gibi...

Ben hala hıçkıra hıçkıra ağlarlen içimdeki ses kendinden emin bir şekilde bağıyordu.

İ N T İ K A M .    Babam olacak o adamdan intikamını alacaktım bunların hemde çok acımasızca.

Beni tutan eller daha da gevşemeye başlarken bana saldıracak adam konuşmaya başladı .

"Siktirgit kendine başkasını bul . Ben bu kızı asla kaçırmam"  

Beni bırakan ellerin gevşemesiyle ve bana aniden gelen bir enerjiyle önümde duran adamın suratına yumruğu geçirdim . Resmen önüme geleni dövüyordum . Taki bana kalkmış bir bıçak görene kadar . Acıyla bir çığlık daha attım . Ama havada duyulan ses sadece bana ait değildi. Bir silah seside duyulmuştu . Şaşkınlıkla ağzım açılırken etrafıma bakındım . Kurşun kime isabet etmişti ? Herkes birden hareketlenip kaçmaya başladığında silahın boşa atıldığını anlayıp rahatladım . Ama bidakika ben hala burada yalnız değildim !

Bana doğru yürüyen gölgeyi görünce korkum dahada arttı . Bu gece buradan namusumu kuratamayak mıydım ben ? Korkuyla gerilerken ayağıma bişeyin battığını hissettim . Keskin bir şey . 

"Aahh.!Lanet olsun !" ayağıma batan bıçağın acısıyla inlemeye başladım ama pes etmedim ve yerdeki bıçağı alıp bende onun üzerine yürümeye başladım

"Siktirgit yoksa seni delik deşik ederim " bunları söylerken sesim titriyordu . Ki bacaklarımda aynı derecede titriyordu . Başımda hafif dönmeye başlamıştı anlaşılan kan kaybediyordum .

Adam bana yaklaştılça yüzü daha da belirginleşiyordu bu oydu . Bana sigara getiren çocuk .

"Şişşt. Sakin ol . Sana zarar vermek için gelmedim" bunu söylerken bile sesi buz gibiydi . İnsan acırdı lan halime.Ama acımasa buraya gelmezdi değilmi . Lan ne söylüyordum ben belkide o bana tecavüz edecekti ?? Bunları düşünecek halim kalmamıştı . Gücüm tükeniyordu.

Ayağımdaki acıya daha fazla dayanamayak yere çöktüm ve hıçkıra hıçkıra ağlamama devam ettim. Neden herşey beni buluyordu ki neden ? Bu hayatta neden kimsem yoktu ? Neden yalnızdım ki ben ? 

Ben düşüncelerimle cebelleşirken az önce beni kurtaran adam yanıma oturdu .

"Bu saatte burada ne işin vardı kız başına ? Hadi evinin adresini verde seni eve bırakayım" 

Bu sözcüklerin ardından daha şiddetli ağlamaya başladım artık nefes bile alamıyordum . Gidecek bir evim yoktu benim . Sığınacağım bir arkadaşım .. Sarılacağım bir .. bir..

O anın vermiş olduğu psikolojiyle , sarılmaya duyulan özlemle , beni kurtarmış olmasının bana verdiği güvenle ona sıkıca sarıldım . Bu hareketimi hiç beklemiyordu . Vücudu kaskatı kesilmişti. Bana karşılık bile vermedi . Bu canımı oldukça acıttı . Beni sevmeyen biri daha çıkmıştı karşıma . Ama buna aldıracak kadar  kafam yerinde değildi . Ona daha çok sarıldım .

"Gidecek bir yerim yok" dememle havalanmam bir olmuştu . Beni kucağına almıştı ve taşıyordu. Kafamı yavaşça göğsüne yasladım . Şu an bunları yapıyordum ama yarın kendime hesap soracağım kesindi. Ya kendime zarar verecektim yada ona . Hiçbir şey söylemedim bu anın huzurunu bozmak istemedim .Gözlerim yavaşça kapanırken son olarak onun sesini duydum. Sessizce bir şarkı mırıldanıyordu . Gerisi karanlıktı....