Ince sesli bir sanatçının sokak şarkılarını dinledim.
Aldığı ahları çevirdiği kahkahalardan bahsediyordu,
Aşkından yanıp tutuşurken kurduğu arkadaşlıktan.
Gözden uzak biyerde saklambaç gibi;
Ufak bi dağın ardında ebediyen yalnızlıktan...
Karanlıkta yalnız ve sessizce ağlamaktan bahsediyordu.
Anlamını bile bilmediği gururdan,
Sabahları kör olan bi yarasa evi gibi;
Taştan kumdan...
En uzun gecenin yalnızlığını düşünüyordu.
Şüpheliydi güneşin doğacağından,
Sevdiğinin döneceği değil de geleceğinden.
Cok guzel sevmişti sanatçı.
Şarkılarını dinledikçe icimde yaşıyorum acılarını
Siz ayni şehirde bulunmakla yetinmezken,
O hayal kurdukça aşık oluyordu...
'tek başına güneşin batımını izlemiş sahilde.
Denk gelememiş huzur bulduğu mavilere,
Isimlendirmiş turuncunun her tonunu.
Absürd bi şekilde sevdiği olmuş turuncu,
Sarılışı, elleri, gözleri, gülüşü, kokusu...
Herkesin gideceğini öğretti bana hayaline aşık olan sanatçı.
Ben de öğrendim, kaybetmekten korkmayı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Içimin Rüzgarlı Yağmuru🥀
PoetryAşık olmayı değil de diş ağrısı gibi olan aşık olmanın verdiği acının tatlılığını sevmeyi deneyin... Nazınız kime geçiyorsa değil nazınızın değerini bilmeyenlere ağlayın...
