♡BRENDA'S POV:♡
I was walking alone in the abandoned park then I heard a girl crying.
Dahan-dahan akong naglakad patungo sa umiiyak na babae. Sinusundan ko lang ang boses niya.
Nakarating ako sa isang lumang club house. Parang nasa loob ng club house nagmumula ang pag-iyak nito.
Pumasok ako sa club house at doon sa sulok ay nakita ko ang babaeng umiiyak.
Nakayuko iyon habang yakap-yakap ang kanyang mga binti.
Hindi pala siya bata. She's a grown up woman. Nakasuot siya ng sobrang puting bestida. Parang kumikinang iyon sa kaputian.
Nilapitan ko ang babae. Nakita ko ang mukha niya nang bigla niya akong tingnan.
Biglang nanlambot ang mga tuhod ko. Napaupo ako sa sahig sa harapan niya. My mom.
"Anak.. m-my baby.." I saw my mom crying while sobbing. She felt so helpless.
She held her hand to me and I was about to hold it but then to my surprise hindi ko siya mahawakan.
Lumampas ang kamay ko sa kamay niya. Bumilis ang tibok ng puso ko at unti-unting namumuo ang mga luha sa mata ko.
Lumapit ako sa kanya. I want to hold her. To embrace her in my arms but then again noong yayakapin ko na siya parang hangin lang ang nahawakan ko.
Nagsimula nang tumulo ang mga luha ko. Unti-unti siyang nawawala sa paningin ko ngunit patuloy pa rin ang paghagulhol niya.
Nataranta ako. Ayaw ko siya muling mawala. Gusto ko pa siyang makasama ng matagal. Gusto ko siyang yakapin at hagkan. Ayaw ko siyang muling mawala sa akin.
"Ma!" I shouted to call her and out of frustration.
Bigla akong napaupo habang hawak-hawak ang dibdib ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Panaginip lamang pala.
Naramdaman ko ang pamamasa ng pisngi ko. Lumuluha na pala ako.
It felt so real. Having my mom in front of me para siyang totoo. Her voice. Her soothing sweet voice. I miss her. I miss her so much.
Bigla akong natigilan.
Umiiyak siya. Naramdaman ko kanina na sobra siyang nahihirapan.
Maybe she wants me to do something.
One word suddenly came into my mind.
REVENGE.
I stood up from laying down. I need to prepare. It's already Monday today and my class starts at exact eight and now it's already six thirty in the morning so I really have to start preparing. I can't be late today. There's so many things to do.
It's already in the middle of October and November is on it's way so Halloween is coming and we SSGC Association need to decorate the University and prepare for the Halloween festival.
Seven thirty na nang matapos akong ayusin ang sarili ko at ang mga gamit ko.
Yesterday my dad bought stuffs for me. Kung alam ko lang na bibilhan niya ako dapat napigilan ko na siya. May mga gamit naman ako sa bahay namin at mas kumportable iyon para sa akin. Hindi rin naman ako magtatagal dito. May sarili naman akong bahay and it's already enough for me. I can't stay here longer dahil walang kasama si Nanay Cynthia doon.
I went out from my room and went downstairs. I was about to went outside when suddenly I heard my dad's voice.
"Eat breakfast first before leaving." I turn around. He's walking downstairs while looking at me.
YOU ARE READING
YOU WHO BRING LIFE TO ME
FanfictionNaramdaman mo na bang masaktan ng sobra dahil nawala sa iyo ang pinakamahalagang tao sa buhay mo? At bigla ka na lamang abandonahin ng taong sobrang pinagkakatiwalaan mo? Naranasan mo na bang mawalan ng pag-asa at naisin na lamang na mawala sa mundo...
