Te mooi om waar te zijn

4

Ik word wakker van de geluiden van mijn teamgenoten in de kamer. Iedereen is al wakker. Ik lig nog in mijn slaapzak naar alle activiteit te kijken. Ik glimlach weer als ik terugdenk aan afgelopen nacht. Ik vraag me af of ik het voor me moet houden of dat ik alles vertel aan Tessa. Ik denk terug aan Luuks woorden: "Dan ziet niemand ons samen." en ik besluit het nog voor me te houden. Bijna iedereen is de kamer al uit, ik kom snel mijn bed uit en kleed me aan. Als ik de eetzaal in loop zie ik weer voor me hoe we daar met z'n tweeën stonden en niks zeiden. Het was ongemakkelijk, maar niet vervelend. Een aangename ongemakkelijkheid. "Joe! Vera, we zitten hier. Ik heb een plaatsje voor je vrijgehouden.", roept Tessa. Mijn teamgenoten zijn toch best aardig voor me, want ik zit niet ergens aan de kop, maar middenin, tussen iedereen in, gezellig. "Vannacht was echt een vreemde nacht.", zegt Julie. Ik lach: "Ja zeg dat wel." "Hoezo? Heb je die twee meisjes ook horen huilen?", vraagt Julie verbaasd. "Eh nee" "Waar heb jij het dan over?" Alle ogen aan tafel zijn op me gericht. Ik voel dat ik begin te blozen, nu moet ik het wel vertellen. "Ik heb vannacht buiten gezeten. Met Luuk. We hebben gepraat, sterren gekeken. En...", ik ben even stil en kijk om, maar Luuk is nergens te bekennen, "en we hebben gezoend." "Ik denk dat je hebt gedroomd meid. Luuk heeft een vriendin en is 22. Waarom zou hij zoenen met joú?", lacht Julie spottend. "En Luuk was vannacht ziek. Ik hoorde Ingrid het net nog zeggen.", vult Katie haar aan. "Het is echt waar, ik heb daar met Luuk gezeten. Het was geen droom.", verdedig ik mezelf. "Luuk was ziek, hij is even naar buiten gegaan, heeft daarna nog overgegeven en ligt nu op bed.", zegt Katie. "Misschien was jij ook buiten, maar niet met hem. Dat hoop je gewoon." Ik kijk naar Tessa, gelooft zij me wel? "Ik ben vannacht drie keer wakker geweest en je was er steeds gewoon, in een diepe slaap. Dromen kunnen realistisch zijn, Vera.", geeft ze als antwoord. "Dan geloven jullie me maar niet, maar ik was er zelf bij. Het is echt gebeurd.", leg ik me erbij neer. "Vera alsjeblieft. Betrek Luuk niet bij je gevoelens voor hem! Hij is ziek en dan kom je met zo'n belachelijk verhaal. Weet je hoe beledigend dat voor hem is?", roept Julie, zo hard dat iedereen in de eetzaal omkijkt. Ik sta op, in de deuropening naar de slaapzalen van de kampbegeleiding zie ik Luuk staan. Hij staat er pas kort, maar ik weet zeker dat hij Julie heeft gehoord. Ik kijk hem aan, maar hij doet alsof er niks is. Ik loop naar de deur van onze slaapzaal. "Blijf nog even zitten Vera, het ontbijt komt zo.", zegt Mark, de trainer van de kleine kindjes. Ik twijfel even, maar draai me uiteindelijk toch om en ga weer zitten. Julie grijnst tevreden, zij heeft weer gewonnen, ook al was het geen wedstrijd. Ondertussen is iedereen weer verder gegaan met hun gesprekken. Ingrid en Natascha verdelen de ontbijtbordjes, bekertjes, broodjes en beleg over de tafels. Ik zoek oogcontact met Luuk, maar die lijkt mijn blik te ontwijken. Hij maakt het voor mijn teamgenoten moeilijk afgelopen nacht te geloven.

"Nu jullie allemaal aan het eten zijn, dus stil zijn, wil ik jullie even op de hoogte stellen van afgelopen nacht," zegt Mark, "Jullie hebben misschien Patrick wel gemist deze ochtend. Hij heeft vannacht een angstaanval gehad. Hij was vergeten de deur op slot te doen, wat voor hem heel bijzonder is, zoiets vergeet hij nooit. Toen wist hij plotseling niet meer wat er gisteren allemaal is gebeurd en werd hij paniekerig. Gelukkig was Luuk buiten, om even een luchtje te scheppen en heeft hem enigszins gerustgesteld. Patrick is vannacht opgehaald door zijn dochter. Het tweede ding: Luuk was buiten om een luchtje te scheppen, omdat hij gisteravond ziek is geworden. Hij zal vandaag dus ook niet alles mee kunnen doen." Ik kijk naar hem, hij ziet er behoorlijk slap uit en zijn gezicht is wit weggetrokken. Maar vannacht was er niets aan hem te merken. Toch? "En Fenne en Hannah?", roept een klein meisje door de zaal. "Fenne en Hannah, twee zusjes, hebben veel heimwee, ze dachten dat het wel zou lukken om een nachtje te blijven. Maar ze hebben vannacht vreemden geluiden gehoord, waarschijnlijk Luuk of Patrick en zijn toch opgehaald door hun ouders. Er is veel gebeurd deze nacht, maar we maken er vandaag een leuke dag van en dan gaat het vannacht vast beter. Eet smakelijk!", eindigt Mark.

Na het ontbijt beginnen we meteen spel in de bossen, even veel rennen en nergens aan denken. Luuk is nog ophet kampterrein en ik zit in een team zonder iemand van mijn leeftijd. Allekleine kindjes beginnen gelukkig nergens over. Als we terugkomen bij hetkampgebouw hebben we vrije tijd, ik besluit een douche te nemen. De meestemensen willen in de ochtend of avond douchen waardoor het altijd heel druk is.Nu is er helemaal niemand, gelukkig wat rust. Onder de douche blijf ikafgelopen nacht herhalen. Heb ik het verkeerd opgevat? Nee, een zoen is bestduidelijk en die is er geweest. Het was geen droom! Maar waarom doet Luuk nualsof er niks is en hij ziek is? Al lijkt hij dat niet te spelen, hij ziet erbehoorlijk beroerd uit. Het is pijnlijk dat niemand inziet dat het echt isgebeurd. Of willen ze het gewoon niet zien? Ze zijn allemaal jaloers, omdat hij míj wakker heeft gemaakt en hen niet.