Büyük bir köprüden geçiyorduk. Evet tahminiz doğru şu an İstanbuldayız. Mutlumuyum evet mutluyum. Kaderim beni çoğu zaman mutlu etmesede bazen küçük süprizleri oluyor.
Baran ağa ile birlikte 1 haftamızı geçireceğimiz İstanbul'da acaba nasıl günler bekliyordu beni.
"geldik." dedi Baran ağa.
Arabadan indiğimde küçük ama şirin bir evle karşılaştım. Ne çok küçüktü ne de çok büyüktü. Ev bahçe içinde iki katlı villa tipi müstakil bir evdi.
"Beyendin mi?"
"Evet güzelmiş." dedim.
"Sen bide içine bak."
"Merak ediyorum doğrusu."
"O zaman güzel karımın merakını giderelim."
Baran ağa bir hamlede kucağına alıp beni eve getirdi. Bu hareketi hoşuma gitti mi derseniz. Hayır gitmedi. Çünkü ona bir türlü ısınamıyorum. İsterim ama ciddi manada nasıl davrandığı belli olmuyor. Her an sinirlenebilecekmiş gibi. Bazen çok yumuşak ve anlayışlı bazende çok sinirli ve asabi. Onu anlayamıyorum ve bu beni korkutuyor. İnşallah ilerleyen zamanlarda beni mutsuz edecek olaylara gebe olmaz bu belirsizlik.
İçeri girdiğimizde içi ferah ve gayet şık döşenmiş bir evle karşılaştı. Çok hoş bir evdi. Doğrusu burdan gitmeyi hiç istemezdim.
"eşyaları yerleştirde bende dışta bir kaç işim var. Onları halledeyim akşama yemek yemeğe gideriz." dedi.
Bende başımla onayladım. Baran ağa çıktıktan sonra bende eşyaları yerleştirmeye başladım. Akşama doğru Baran ağa aramış yarım saate kadar geleceğini söylemişti.
Üzerime siyah dizlerde kısa kolları siyah parlak pullu dar dikim bir elbise giydim. Siyah topuklularımıda gidikten sonra saçımı hafif dalgalandırıp, dudağıma parlatıcı gözlerimede kalem çektikten sonra çantamıda alıp aşağı indim.
Baran ağada aşağıda gelmiş kanepede oturuyordu. Baran ağanın gözleri beni bulduğunda yerinden kalktı.
"Gidelim mi?" diye sordum.
"E-evet! Gidelim" dedi.
Afallamış halini görebiliyordum. Evden çıkıp arabaya bindiğimizde yola koyulduk. Başımı cama doğru yaslamış gözlerimi dinlendiriyordum.
Bir süre sonra sıkılınca gözlerimi açtım ve yolu izlemeye başladım. Arada Baran ağanın bana baktığını görünce rahatsızca kıpırdadım. Bakışları oturunca dizin bir karış üstüne sıyrılmış elbiseden gözüken bacaklarımdaydı. Elbisemi biraz aşağı çektiğimde eliyle direksiyonu sıkıp ani bir frenle durdu.Ve geldiğimiz yöne geri döndü.
Ben daha ne olduğunu anlayamadan eve geri gelmiştik bile.
"Neden geri geldik?" dedim.
Baran ağa beni duymuyordu bile. Elimden tutup beni arkasından sürüklüyordu. Eve hızlıca girip yukarı yatak odasına çıktık.
Baran ağa çıldırmışçasına hızlıca kapıyı kapattı, elimdeki çantayı bir köşeye attı.
Ben korkuyla ona bakarken üzerime üzerime geliyordu. Ben geri geri giderken birden yatağın olduğu yere düştüm ve oturur pozisyona geldim. Baran ağada üzerime doğru eğilirken ben geri geri giderken.
"Yapma!" diyebildim. Bunu istemiyordum. Gözümden bir damla yaş aktı. "Yalvarırım yapma! İstemiyorum." dedim.
Baran ağa sinirli bir şekilde "kes sesini!" diye gürledi. Beni dinlemiyordu üzerime iyice yaklaştı ve "soyun!" dedi sertçe.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ACI ESARET
Aléatoire"Bir acı anca bu kadar acı olabilirdi" O bir gelin. Ama KÜÇÜK bir gelin.Hayatı boyunca hep mücadele verdi, geri kalan hayatında da mücadele verecek. Taaa ki son nefesine kadar. Onun kurtuluşu ebediyet olacak. Onun hikayesi annesinin ölümünden sonra...
