Çoğu insan uyumak için geceyi tercih eder. Ben ve benim gibiler hariç. Uykuyu çok sevmemekle beraber geceleri uyumayı tercih etmem. Çünkü gece saklar beni. Ve istersen seni de saklar. Geceleri mutlu insanlara rastlayamazsınız sokaklarda. Ağlayan adamlar vardır parklarda. Evet evet çoğunuzun güldüğü oturduğu piknik yaptığı çocukların oynadığı o parklarda ağlayan adamlar vardır. Katiller vardır. Ölüler vardır. Camdan cama atlayanlar vardır. Ne ararsan vardır ıste. Mutlular hariç. Onlar evlerinde sıcacık yataklarında uyumaktadırlar. Bu gece onlara özendim bende. Uyudum bu gece. Izin günümdü ve biliyordum yarın yine benimdi sokaklar. Benim ve arkadaşlarımın. Iyiliği savunanların... Sonra aklıma geldi yine. Karanlık gece... Sevdiğim adamın açık kalan gözleri... Gülen katiller... Ve sonra bu yalnızlık. Ah bir vazgeçebilsem şu işten. Ne olurdu rahat koltuğumu bırakıp bulaşmasaydım şu karanlık dünyaya sevdiğim yanımda olsaydı yine. Evet sevdiğim. Uzun kumral saçları, kahverengi gözleri uzun kirpikleriyle sevdiğim...
O ses tekrar böldü tüm bu düşüncelerimi:
"Ama o seni hiç sevmedi ki..."
Olsun sevgi böyle bir duyguydu birini seviyorsan onun da seni sevmesine gerek yoktu ki. Annesi gibi sevmiştim ben onu. Mutlu olsun yeterdi bana.
"Ama o evliydi."
Evet o evliydi. Dünya güzeli bir karısı vardı üstelik. Masmavi gözleri, uzun kıvırcik saçları her insanı hayran bırakan gülüşü. Masumluğu.
"Ya sen?"
Ah... Evet ben. Aptal ben. Morarmış gözaltılarım dünyanın iğrençliginden tiksinir gibi duran yüzüm kısa biçimsiz saçlarım. 30 yaşımda 50 gibi duran ben.
"Neden hayatına devam etmiyorsun?"
Hayatım mı?Ne hayatı ne devam etmesi. Baksana şu halime.
"Uyu artık."
"Uyu artık."
