Daralıyor nefesim kesiliyor sesim buz kesiyor sanki bedenim yatağımın yanı başında birileri var sanki özlem duyduğum birileri yanı başıma gelecek kadar yakın ama kavuşamayacağım kadar uzak birileri kavuşmak gerçekten bu kadar zor mu ? Yanı başımda olmasına rağmen neden kilometrelerce uzakmış gibiyiz ? Bu kadar çok değer veriyorken bu kadar çok özlüyorken bu kadar çok fedakar olabiliyorken neden kavuşamıyoruz ki yanlış insanlar olduğumuz için mi yoksa yanlış zamana denk geldiğimiz için mi imkanı varken kavuşmadığımız her gün için büyük bedeller ödeyeceğiz hemde çok büyük cayır cayır yanacak ruhumuz acıdan kıvranacağız belki de bunları göze alacak kadar cesur muyuz acaba sevdiğimiz halde söylemiyorsak yanında olduğumuz halde sarılmıyorsak göz göze geldiğimiz an utanıp gözlerimizi kaçırmıyorsak kafamızı boynuna koyup orda huzur aramıyorsak ne anlamı var ki sevmenin kaybettikten sonra arkasından deli gibi ağlayacak kadar değil hayatta olduğu zaman bu saydığım şeyleri yapacak kadar sevmemiz lazım imkanı varken değerini bilecek kadar bu şehrin her köşesine ölümsüz anılar koyacak kadar bir gece ansızın deli gibi seviyorum diyecek kadar gördüğün an iç çeke çeke sarılacak kadar tam gülerken yanağına aniden ufacık bir öpücük konduracak kadar sevmemiz lazım bunları yapmayıp da mezar taşına sarılıp saatlerce ağlamanın bir faydası yok bize keşke sarılsaydım keşke seviyorum deseydim demenin acı çekmekden başka bir anlamı yok bu yüzden kıymet bilelim lütfen üzmeyelim sevelim mutlu edelim mutlu olalım kalbimizi güzelleştirelim ki bu dünyadan mutlu ayrılabilelim umarım kalbinizdeki insanların ruhu sizin kalbinize kilitli bir sevgiyle kalır kavuşmanız dileğiyle
-Mutlu kalın
🌺
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
