Gdzie oczy poniosą

Piekło na Ziemi

Zawsze krył się na dnie szafy. Jako trzynastolatek uważał to miejsce za najbezpieczniejsze w całym domu. Ktoś otworzył drzwi i wszedł do środka. Poznał kroki. Skulił się jakby próbował zniknąć. Wuj stawiał ciężkie długie kroki. Poszedł do kuchni. Wstawił wodę. Wszedł do łazienki. Drzwi do pokoju Jamesa skrzypiały gdy się je otwierało. Nie znalazł tam chłopca. Wrócił do kuchni. Zaparzył kawę. Poszedł do swojego pokoju. Nikogo nie znalazł. "Już wie gdzie jestem." Objął dłońmi kolana, schował w nich twarz. Miał jeszcze kilka minut spokoju.

- Proszę, niech chwila trwa wiecznie.- James wyszeptał, łkając najciszej jak się dało. Wstał z krzesła. Odłożył kubek do zlewu. Wyszedł na korytarz. Jeden krok. Drugi. Trzy. Cztery. Pięć. Sześć. Drzwi przed Jamesem skrzypnęły. Do środka wpadło światło. Wielki cień je zasłonił...

- Do swojego pokoju...- Pchnął dziecko w stronę drzwi. Uderzyło o Framugę.

- Aaa! - Chłopiec syknął z bólu. Kolejny siniak na ramieniu. Wyraźnie odbite palce." Koszulka ledwo to zakryje".

- Nie słyszałeś! Wynocha!- Młody James widział lecącą książkę. Ból w krzyżu i nogach nie pozwolił mu się ruszyć. Wyczołgał się za drzwi. Jak najdalej. Powoli do łazienki. Zamknął drzwi, chodź wiedział, że w razie czego nic to nie da. Obejrzał swoją twarz w lustrze. Jego oczy były mętne jak woda brudna od glonów. Rozcięta warga. Łatwo to wytłumaczyć. I tak miał pecha. Książka uderzyła rogiem w skroń. Krew płynęła mu po policzku i żuchwie żeby skapnąć na nagą klatkę piersiową. Wytarł krew. Ubrał się. Opierając się o ściany trafił do skrzypiących drzwi. zamknął je za sobą. Padł na łóżko wycieńczony. Pomyślał, że chciałby już umrzeć ale po chwili tylko zasnął ze zmęczenia.

" Znów ten koszmar. Mówili, że nie będziemy śnić. Czy to tylko przebłysk świadomości? A co jeśli coś poszło nie tak. Jak maszyna była uszkodzona? Ile czasu zostało do wybudzenia? Jeśli już nigdy nie zobaczę wschodu słońca?"

- James! Wstawaj! Nic ci nie jest? Hej! Trzymaj się!- Głos Yomedy dźwięczał mu w głowie. " Co? On też nie śpi?! Coś mną szarpie. Czuje jakbym spadał w przepaść" James ruszył się nagle, oddychał szybko jakby obudził się z koszmaru. Siedzący przed nim Sata odetchnął z ulgą.

- Nie strasz mnie tak. Zastanawiali się już co z tobą zrobić. Nie budziłeś się od godziny ale na aparaturze wszystko wyglądało w porządku. Wstawaj już. Musimy przejść łącznikiem na pokład satelity i stamtąd polecimy mniejszymi jednostkami na P4M3.

- Zapewne po trzymiesięcznym gnieżdżeniu się w piętnastoosobowych pokojach macie dosyć, dlatego teraz pokoje będą trzyosobowe. Dzięki temu będziecie mieć choć trochę prywatności. Utrzymujemy was z waszych pensji dlatego jeśli wykażecie się inicjatywą, możecie zamieszkać w osobnych mieszkaniach na nowo wybudowanym osiedlu. Czekaja one na kolonistów z ziemi ale dopóki wszystko nie będzie gotowe możecie je wynajmować. Oczywiście wysokość czynszu jest współmierna do warunków mieszkaniowych. Naszym głównym zadaniem tutaj, będzie dbanie o bezpieczeństwo budowniczych i naukowców, często pracujących poza murami obiektu, jak i o samą jednostkę. Uzdolnieni piloci wojennych maszyn kroczących jak i wytrawni snajperzy oraz piloci samolotów dostaną specjalne miejsca i sprzęt w jednostkach i oddziałach specjalnych. Część osób, która nie przeszła testów kwalifikacyjnych na ziemi przed rejestracją przejdzie je tutaj. Resztę dokładnie wyjaśnią wam dowódcy.- Wszyscy ukłonili się pani pułkownik która wyszła z poważną miną. Kapral oddziału Jamesa i Saty zaczął przydzielać skierowania na testy kwalifikacyjne. Okularnik ze swoją zręcznością podobnie jak Yoneda dostał przydział do zwiadowców, żartobliwie nazwanego oddziałem ninja ze względu na sposób wykonywania ich pracy. James dostał skierowanie do oddziału snajperów oraz podobnie jak Sata i okularnik do załogi operatorów bojowych maszyn kroczących, w uproszczeniu nazywanych Mechami. Część z nich ze względu na brak doświadczenia trafiła jednak do piechoty, która większą część czasu spędzała na warcie pilnując drzwi lub bram.