The Soundtrack Of My Summer (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 30

---@Samuel’s huis Badhoevedorp, Dinsdagmiddag 13:00

-Ciara

‘Kaj en Bo komen er zo aan.’ Zegt Samuel als hij zijn telefoon wegstopt. Ik knik naar hem. Ik zit in zijn enorme huis, wat voor mij echt énorm is aangezien mijn “huis” bestaat uit twee kamers in totaal. De woonkamer bestaat uit een ruim zitgedeelte met een ligbank, twee comfortabele stoelen en een grote flatscreen TV aan de muur, boven de openhaard. Ik ben nog nóóit in een huis met een openhaard geweest.

Daaraan grenst de keuken, een ruime, chique uitziende keuken met een vaatwasser. Dat vind ik nog wel het bijzonderst: aangezien mijn vader en ik toch maar met z’n tweeën zijn nu hebben we dat niet nodig. Maar die gozer heeft gewoon een vaatwasser. Dat ding is geloof ik super handig.

Samuel en ik zitten hier al een tijdje, gewoon te chillen en te praten. Zo weet ik nu dat hij drie grote zussen heeft, allemaal even prachtig, ouders die nog bij elkaar wonen en dat zijn grote voorbeeld Justin Timberlake is. Hij heeft op zijn kamer één muur helemaal geweid aan alles wat de fans hem sturen. Er hangen zo’n beetje tien tekeningen van zijn hoofd, de een nog mooier dan de ander.

Samuel legt zijn telefoon weg en draait zich naar mij op de bank.

‘Je weet nu een beetje over mij.’ Zegt hij. ‘Vertel me wie jij bent.’

‘Er is niet veel te vertellen.’ Mompel ik. ‘Ciara, zeventien jaar, ik speel Piano, woon met mijn vader, niet zo riant als jij, ik hou van zingen en ik ben een… uhm… “regelteef”. Zo noemt Sammy me.’

Samuel moet lachen. ‘Je hebt gewoon graag controle.’ Zegt hij dan met een veelbetekenende grijns.

‘Uhm… ja. Ik denk het.’ Mompel ik een beetje ongemakkelijk. Ik snap mezelf nog steeds niet helemaal goed. Waarom ben ik hier met Samuel? Ik hoor deze jongen te haten.

Mijn gedachten gaan terug naar het gesprek dat we hadden met Hans na de eerste flashmop. Het was niet precies wat ik Samuel vertelde… in tegendeel. Hans was er achter gekomen dat we met B-Brave omgingen. Blijkbaar probeert Vans de jongens al een tijd binnen te halen om ze te kunnen sponsoren, maar hebben de jongens dat geweigerd omdat ze andere merken liever wilde, die hun meer aanspraken. Hans en het team vroeg aan ons of wij misschien van binnen uit wat konden regelen voor Vans.

Ik vond het maar een vreemd verzoek, maar er werd behoorlijk druk op gelegd. Ze zeiden op een gegeven moment zelfs dat als het ons niet lukt, ze misschien wel opzoek gaan naar andere werknemers. Ik raakte in paniek: ik kan mijn baan niet verliezen! Dat hebben we thuis nog minder te besteden en kunnen we waarschijnlijk nooit hier blijven wonen. Dan moeten we in de sociale huur en moet ik weg uit Amsterdam, en dan kan mijn vader het restaurant wel vergeten.

Heel misschien is het een kleine rede dat ik Samuel nu een kans geef. Ik weet dat ik het ergens vanbinnen ook doe omdat ik nieuwsgierig ben naar deze jongen en wat hij met me doet, maar als ik tijdens het proces hem zover kan krijgen om met Vans in zee te gaan… dan is dat mooi meegenomen.

‘Waar denk je aan?’ Vraagt Samuel opeens. Ik merk nu pas dat ik stom voor me uit zat te staren.

‘Niks.’ Lieg ik. We hadden Vans ook beloofd de jongens niks te vertellen over het plan.

Ik kijk langs Samuel zijn tuin in. Het is bewolkt maar nog steeds warm, toch niet echt mooi weer om buiten te gaan zitten.

Opeens springt Samuel op van de bank. Hij gaat voor me staan en steekt zijn hand naar me uit.

‘Kom.’ Zegt hij met een glimlach. Ik trek mijn wenkbrauwen op, leg mijn hand in die van hem en laat me door hem overeind trekken. Samuel laat mijn hand los en loopt voor me uit, de woonkamer uit. Ik volg hem nieuwsgierig naar zijn kamer, waar hij op zijn bureaustoel voor zijn laptop gaat zitten, die is aangesloten op enorme speakers die naast zijn bureau staan.