The Soundtrack Of My Summer (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 2

-Sammy

Finn en Ruben waren best gezellig, al probeerde Finn de hele tijd overdreven met Ciara te flirten. Ik weet dat ze dat super irritant vind, dus zij rolde de hele tijd met haar ogen en haalde haar schouders op.

Als we aankomen op het perron van Utrecht zeg ik de jongens snel gedag en neem ik Annabel en Ciara snel mee weg van hun.

‘Godzijdank!’ Roept Ciara als ze de trein uit stapt. ‘Dat joch werkt zwáár op mijn zenuwen.’

Annabel komt naast haar lopen.

‘Hij is best knap.’ Zegt ze.

‘Nou en.’ Reageert Ciara. ‘Hij is strontirritant.’

‘Oké oké.’ Sus ik haar. ‘Ze zijn nu weg. Kom, we moeten onze bus halen.’

In snel tempo lopen we over het station van Utrecht, naar de plek waar de bussen staan. We zoeken onze bus, en vinden hem ergens achteraan. We stappen snel in, en zoeken een plekje.

Het hoofdkantoor van Vans in Nederland bevind zich de binnenstad van Utrecht. Het ziet er van buiten uit als een saai gebouw, maar vanbinnen is het vol met kleur.

We rijden over de straten van Utrecht terwijl Annabel een beetje uit het raam staart en Ciara op haar iPhone aan het typen is.

‘Met wie praat je?’ Vraag ik. Ik leg mijn hoofd op haar schouder zodat ik mee kan kijken op haar iPhone.

‘Met Bo.’ Antwoord Ciara. ‘Ze heeft pauze op haar werk, ze zegt dat het klote is.’

Ik glimlach. Bo is een aardig meisje uit Ciara’s klas. Ze heeft lang, pikzwart haar en donkergroene ogen, en ze is echt heel mooi. Ik ben wel eens jaloers op haar… nooit echt zo erg dat ik gemeen wordt, maar als ik haar zie wordt ik me zelf opeens bewust van de kleine rode plekjes die wel eens random verschijnen op mijn hoofd, waar zij geen last van lijkt te hebben.

Maar met haar zwarte haar en relatief lichte ogen zou Finn zo haar broer kunnen zijn ofzo.

‘Vraag of ze Finn kent.’ Mompel ik.

‘Hoezo?’ Vraagt Ciara.

‘Ze lijken op elkaar.’ Antwoord ik. Ciara moet lachen.

‘Niet alle mensen die op elkaar lijken kennen elkaar.’

Ik haal mijn schouders op en staar dan net als Annabel uit het raam.

Ik ben benieuwd wat onze bazen te zeggen hebben.

-Bo

‘Jezus Stef, deze kan je niet menen.’ Zeg ik tegen Stef Vermeer, een van de jongens waar ik vandaag mee werk. Hij geeft me een verontschuldigende glimlach en laat de kar vol met dozen waarvan ik de inhoud moet vullen in onze schappen naast mijn gangpad achter. Nóg meer dozen, en ik ben al zo lang bezig…

Het is Zaterdagmiddag, en ik sta te werken bij het Kruidvat. Wat een triest leven.

Ik denk aan Ciara die me in mijn pauze appte dat zij en haar vriendinnen onderweg zijn naar een meeting met het reclameteam van Vans. Wat ben ik jaloers op die meiden… ik zou ook wel zo’n baantje willen. En het verdiend geloof ik ook veel beter dan dit.

Ik heb geluk dat je in de foeilelijke rode blouse die ik aan heb geen zweetvlekken kan zien, want ik sjouw me kapot. Ik til een van de grootste dozen op mijn kar op, vol met flessen met schoonmaakmiddel erin dat ik niet herken. De doos is zo zwaar dat ik hem bijna meteen weer op de grond neerzet.

Ik werk hier al een paar maanden, dus inmiddels weet ik wel waar alles staat, maar deze ken ik echt niet.

‘Sandra!’ Roep ik. Ik ga op mijn tenen staan en kijk over de schappen heen, daar zie ik het hoofd van Sandra, de filiaalmanager. Ze trekt haar wenkbrauwen naar me op, op een zeg-het-maar manier.