▪I don't want▪ ~Jikook~ [✔]

{ten}

Okuduğu son mektubu da katlayıp diğerlerini ile birlikde eline aldı siyah saçlı genç. Bağlı olduğu makinenin borularına takılmamaya çalışarak mektubları baş ucundakı masanın üstüne koydu. 17ci kez okuyordu sevgilisinin mektublarını. 17ci kez öldürüyordu kendini.

Videoyu izlemeye cesareti yoktu. Nasıl olsun ki? Saçının teline zarar gelse dünyayı dağıtabileceği sevgilisinin kendi canını nasıl aldığını izlemesi kolay bir şeymiydi?

Ama izlemek istiyordu. Çünki sevgilisi ona "izlemelisin" yazmıştı, hiç değilse onun son isteğini yerine getirmek zorundaydı. Bu yüzden derin nefes almağa ve kendini sakinleştirmeğe çalıştı ama nefes bile alamazken derin nefes almağa çalışması zaten yanan canını daha fazla yakmıştı. Yüzünü buruşturdukdan sonra kendine gelmeye çalıştı ve "play" tuşuna bastı.

Transa geçmiş gibi görünüyordu. Video biteli 3 dakikadan fazla olmuştu ama siyah saçlı genç hala gözlerini bir noktaya dikmiş dümdüz karşıya bakıyordu. Bağırmamıştı, ağlamamıştı ya da hiç bir yapmamıştı. Sadece dümdüz karşıya bakıyordu.

Ama içerisinde savaş kopmuştu. Gördüğü videodan sonra nasıl yaşayabilirdi ki? Sevgilisi ölürken bile adını koluna kazımıştı ama bu bile onun kanını donduruyordu.

O an kendinden nefret etti. O an hastalığından nefret etti. O an dünyadan ve dünyanın olmayan adaletinden nefret etti Jungkook.

Sevgilisinin her mektubuna göz yaşı akıttı. Sevgilisi her "İstemiyorum" dediğinde, onunla birlikde "İstemiyorum" dedi.
Ona itiraf ettiklerini okudukdan sonra farkedemedikleri yüzünden kendinden iğrendi.

Jimine O sekiz mektubu yazdıran şartlardan nefret etti. İsyan etti kendi içinde, zaten zayıf kalbi dayanamadı buna. Bütün makine borularını söktü, ona biraz olsun hayata tutunma şansı veren makineden ayırdı kendini.

Nefesi kesildi anında, ciğerleri işlerini yerine getirmekden istifa etdi.
Ne farkederdi ki, Jungkookun nefesi 8 ay önce alınmıştı zaten ondan.

İşini yapmakda aciz olan zayıf kalbi o an duracak gibi oldu.
Ne farkederdi ki, onun kalbi sevgilisininkiyle birlikde atmayı bırakmıştı zaten.

Göğsünü tutarak yere yığıldı genç. Ama korkmuyordu artık, ölümden korkmuyordu.
Nefesi onun yüzünden gitmişken yaşamayı haketmiyordu.

İstemiyordu, artık o da yaşamak istemiyordu.