Obsessed ~ Stenise fanfic

Hoofdstuk 4

Het was kut om nu weer Van Egteren te hebben voor aardrijkskunde, het was zeker niet waarop ik gehoopt had. En ik heb me soms ook wel afgevraagd hoe het zou zijn om hem te beklimmen als een bonenstaak, maar die gedachtes kwamen rond die tijd van de maand, en waarschijnlijk ook omdat ik Diepeveen minder zie. Hoewel ik nog steeds getraumatiseerd ben van dat... moment, heb ik besloten om het achter me te laten, en er zo min mogelijk aan te denken. Om dit te doen heb ik wat afleiding nodig. Ik heb de laatste tijd veel gedacht aan mijn droom over Steven; is het wat ik wil? "Nee, natuurlijk niet, dat is illegaal", denkt het verantwoordelijke deel in mij, maar diep van binnen is er wat veranderd in mij na die droom.

Ik weet niet zeker of Steven de beste afleiding is. Het mag dan wel zijn wat mijn hart wil, maar het blijft illegaal, en hij is getrouwd. Ik dek dat het handiger is om te focussen op school. Goede cijfers halen.

------------------------------------------------------------

Ik liep met tegenzin naar de aardrijkskundeles. Van Egteren zat aan zijn bureau voor zich uit te staren. Ik negeerde hem zo veel mogelijk, en liep naar mijn plek. De bel ging, maar hij bleef zitten. De klas begon te merken dat er wat aan de hand was, en werd stil. Ik hoorde iemand nog overdreven lachen, maar daarna werd het muisstil in de klas. na zo'n 10 seconden stond Van Egteren op.

'Goedemorgen. Ik heb vandaag een mededeling. Mijn vrouw ligt namelijk in het ziekenhuis. Ze had een beroerte, en ligt nu in een coma.' Je hoorde een paar mensen schrikken, maar het werd snel weer stil. Er was een gespannen sfeer in de klas. Van Egteren ging weer verder:

'Omdat ik voor mijn kinderen moet zorgen, zal ik de komende maanden niet op school zijn.' Ik hoorde iemand zachtjes "yes" zeggen, maar hij werd raar aangekeken. 'Deze klas zal overgenomen worden door mijn collega. Ik vind het heel jammer dat ik jullie geen les meer kan geven de komende tijd,' hierbij keek hij mij aan, wat me erg oncomfortabel maakte, 'maar ik heb het ook nodig, omdat het erg moeilijk is voor mijn familie, en ook voor mij.' Iedereen bleef stil, wat ik nog nooit heb meegemaakt.

'Maar goed, om nu nog les te geven is een beetje raar,' Hij glimlachte zwakjes, maar ik zag tranen in zijn ogen glimmen. 'Dus jullie mogen gaan.' iedereen stond op, en we liepen de klas uit. Iedereen begon zich al snel af te vragen wie we zouden krijgen.

'Denk je dat je je Stijve Steventje krijgt?' Vroeg Kaylin in de pauze.

'God, ik hoop het niet.' Ik probeerde zo geloofwaardig mogelijk over te komen. Het is blijkbaar niet gelukt, want ik zag dat Carlijn me door had. Dit is al vaker gebeurd met haar, ik moet Carrie even spreken, en ervoor zorgen dat ze niks vertelt.

Toen Carrie naar haar kluisje moest, liep ik mee om erachter te komen wat ze door heeft.

'Thanks dat je mee wilde naar m'n kluisje.' Zei Carlijn

'Ja tuurlijk,' ik twijfelde even hoe ik dit het beste kon aanpakken, 'by the way, Carrie?'

'Ja?'

'Je weet toch dat ik met Koelkast bent gekoppeld door de squad?'

'En nu vind je hem leuk, ik heb je wel door hoor schatje.' Stomme psychologische shit [ok het voelt zo raar om over mezelf te schrijven sorry]

'Ja, ehm daarover, zou je-'

'Your secret's safe with me.' Woow ze steunt me echt. Ik merkte bijna een soort herkenning in haar stem.

--------------------------------------------------------------

Twee dagen daarna had ik weer Aardrijkskunde. Ik heb nu of Koffijberg, of Diepeveen. Voordat ik naar de les liep, liep ik de wc in. Toen ik binnenstapte keek ik eerst of er iemand was, gelukkig niet.

Ik staarde naar mijn reflectie in de vieze spiegel. Ik keek naar hoe ik eruit zag. Mijn haar hing over mijn linkerschouder (Carlijn zou haten, maar ik vind het leuker zo). Ik stopte de voorkant van mijn rode trui in mijn blauwe spijkerbroek [all right so it's actually proven that you look hotter in red so yeah]. Ik drukte op de knop van de kraan, en hield mijn koude handen onder het nog koudere water. Toen de kraan vanzelf stopte met stromen droogde ik mijn handen af. ik haalde diep adem en liep de wc uit, richting het aardrijkskundelokaal.

Met een zelfverzekerde pas liep ik het lokaal binnen. Het eerste wat ik zag was Farah, die een plek voor me had vrijgehouden naast haar. Daarna zag ik de docent staan. Een niet heel lange man, met een groen, geruit overhemd. Diepeveen.

Ik stond nog in de deuropening, en hij keek mijn kant op. Ik zag zijn ogen even fonkelen, dacht ik. Ik liep gauw naar mijn plek. Ik zag Farah al met haar met haar pretface zitten.

'Niet zo stoer doen.' Zei ik, en ik zag haar gezicht betrekken. Diepeveen liep naar de deur, en sloot hem. Hij scande de klas. Hij ging vooraan de klas staan, en begon in zijn diepe, aantrekkelijke stem:

'Hallowh allemaal, ik zal de komende maanden deze klas overnemen van meneer Van Egteren, vanwege problemen met zijn vrouw. Maar hij heeft jullie daar waarchijnlijk zelf wel over geïnformeerd.' Hij stopte even. 'Ik ben blij om wat bekende gezichten te zien,' Hij schoot een kleine glimlach naar mij 'Ik zie ook een paar nieuwe gezichten, ik ZaL hEt iN MiJn AgEnDa ZeTtEn dat ik jullie namen even leer.'

De hele les heb ik me niet kunnen concentreren, hij is gewoon zo perfect: zijn overhemden, aantrekkelijke gezichtshaar, borsthaar, rughaar en nog meer haar en natuurlijk zijn onweerstaanbare stem. Soms zag hij me staren, en ik probeerde het niet op te laten vallen, maar ik ben bang dat hij het wel heeft gemerkt.

Na de les liet hij me blijven. Ik kreeg een glimlachje van Farah, ze zei dat ze op me zou wachten. Nadat de laatsten de deur uit waren deed Diepeveen hem op slot.

'Meneer, wat bent u-'

'Had ik niet gezegd dat je me gewoon Steven mag noemen?' Onderbrak hij me in een diepe, zachte stem. Ik had hem nog nooit met een zachte stem horen praten, maar als het moet kan hij het blijkbaar wel.

Hij liep naar me toe, en ging 2 meter van me vandaan staan. Een normale afstand, gelukkig, want ik zou anders echt de neiging hebben om hem te bespringen.

'Er is spanning tussen ons, Denise, en er is maar een manier om die spanning te ontladen.' Ik snapte precies wat hij bedoelde, maar deed alsof ik het niet wist.

'Wat dan?' als antwoord op deze vraag zette hij een stap dichterbij. Ik deinsde een beetje achteruit als reflex, maar ging weer terug op mijn plek staan.

'Menee- Steven, ik kan dit nu niet doen. Farah staat buiten op me te wachten.' Ik pakte mijn tas en liep het lokaal uit.